In Re: kijkt Hard//hoofd van een afstandje naar actuele zaken. Margot stapte op een voortdenderende trein van grensoverschrijdende cultuur en samenwerking.
Uitgelaten dansen we in een coupé die na drie dagen niet douchen ruikt naar een combinatie van Pringles, babydoekjes en zweet. We bewegen vooral op het geluid van de wind en de cadans van de trein, want door de openstaande ramen is de muziek nauwelijks hoorbaar. Het maakt niet uit, want dit zijn onze laatste uren aan boord van de Europe Endless Express. Een trein die drie dagen geleden juichend werd onthaald, omdat niemand zeker wist of hij écht bestond en écht Amsterdam Centraal binnen zou rijden.
Nog nooit is er een festival op een nachttrein gehouden. De zevenhonderd passagiers aan boord deden met zijn allen iets voor de eerste keer. En dat zorgt voor vrolijkheid. Reizend in een trein waar we eindelijk weer eens met onze hoofden uit het raam kunnen hangen, beleefden we onze eerste schoolreis opnieuw.
Als we net zijn vertrokken, horen we door de intercom een telefoongesprek met treinspotter Gerard die ons opwacht in een grasveld bij Almelo. Hij twijfelt of hij met zijn nieuwe telefoon met HD-camera wel kan bellen terwijl hij een filmpje van ons maakt. Het blijkt te kunnen en we sprinten naar de linkerkant van de trein om naar hem te zwaaien. Onze trein schijnt een unieke combinatie van lengte en wagons te zijn, maar hij weet niet dat dankzij het theater, de muziek en het debat het echte unieke zich in de trein bevindt.
"In elke stad die we aandoen worden we als vrienden onthaald. We zouden ons bijna Europeanen voelen."
Toepasselijk voor het continent dat we doorkruisen, weten we niet wat ons te wachten staat en waar we heen reizen. Voor de zekerheid werd de AH to go leeggeplunderd, maar er blijkt koude Warsteiner voor iedereen. We hebben geen idee wat het programma is, maar mogen luisteren naar Yuri Honing terwijl het landschap aan ons voorbij trekt. We weten niet wat de route is, maar in elke stad die we aandoen worden we als vrienden onthaald. De plaatselijke politie zet zelfs de straten voor ons af. We zouden ons bijna Europeanen voelen.
Net als Europa, heeft de trein problemen. Maar we maken onze eigen regels en lossen ze op. In de smalle gangen kunnen we elkaar nauwelijks passeren, dus spreken we af om als kreeften met de armen omhoog langs elkaar te schuifelen. We moeten wachten op een zoekgeraakte wagon, dus houden we een feestje op het perron. Als de trein van spoor wisselt of door een bocht rijdt, slingeren we van de ene kant naar de andere kant van de coupé. Het zorgt voor blauwe plekken en biervlekken, maar we dansen en lachen gewoon verder.
We zien de woonwijken van Venlo, de Donau in Slowakije, het glooiende Duitsland. En ’s avonds laten de ruiten alleen onze dronken hoofden in hun weerspiegeling zien. We rijden dwars door het continent van de Brexit, het populisme en zijn schreeuw om dichte grenzen. Een man deelt pakketjes Engelse drop uit die hij thuis al in plastic folie heeft gewikkeld, omdat hij vindt dat we met liefde aan de Britten moeten blijven denken.
Als dit Europa is, dan redden we het wel.
Foto: Jitske Nap