Het gaf niet dat hij nagelbeet, hij mocht zelfs haar nagels bijten, als hij wilde. " /> Het gaf niet dat hij nagelbeet, hij mocht zelfs haar nagels bijten, als hij wilde. " />
Asset 14

Moeite met afscheid nemen

Anna van Leeuwen schrijft dit seizoen weer elke maand een kort verhaal aan de hand van een oproep in de Albert Heijn. Doe je mee? Mail haar een duidelijke foto van een bijzondere oproep en wie weet verwerkt zij hem in een van haar verhalen. Deze keer: een advertentie die werd opgehangen tijdens het hard//hoofd-festival.

Foto: Hardhoofd

Meestal kwam hij om kwart over zes. Na zijn werk. Zijn haar plakte aan zijn voorhoofd van het fietsen. Hij had een racefiets, zo'n lichte, die hij waarschijnlijk over zijn schouder kon dragen. Zijn donkerbruine zomerjas had hij pas eergisteren verruild voor een donkerblauwe lange winterjas. De jas was nieuw, zag ze. De punten van zijn kraag raakten bijna zijn oren. Het stond hem goed, vond Monica, beter dan de vorige, de beige, maar ze herkende hem vandaag minder gemakkelijk tussen de mensen die de winkel binnenspoelden vlak voor etenstijd. Zijn schoenen waren hetzelfde gebleven. Een vertrouwde kleur bruin, soms gepoetst, de veters netjes gestrikt. Ze had hem het een keer zien doen in gangpad vier, tussen het wc-papier en de wasmiddelen. Op één knie. Ze zag hem graag op één knie.

Tijdens zijn route kon ze hem in de gaten houden. Nadia was er aan gewend dat zij het werk achter de servicebalie die paar minuten alleen op zich moest nemen. Langs de groente- en fruitafdeling liep hij een acht: een ring om de bakken met fruit – hij hield van Golden Delicious – en een tweede ring om de bakken met groenten – broccoli at hij vaak. Als hij zijn oordopjes in had, verlengde hij zijn route, dan liep hij soms wel twee achten, of drie, als hij iets in de koelvakken was vergeten. Hij kocht graag zakjes sla. De gewoonte om van alle producten het nieuwste, langst houdbare, achterste exemplaar uit de schappen te vissen – een gewoonte die ze weinig charmant vond bij andere klanten – zag ze bij hem als een teken van wijsheid. Levenswijsheid. Hij was iets ouder dan zij.

Zijn dagelijkse tocht door de winkel, altijd met een mandje, nooit een kar, behalve rond zijn verjaardag in december, eindigde bij het bier. Hij hield van Hertog Jan. Hij kocht iedere dag twee flesjes. De achterste twee flesjes. Nadia noemde hem neurotisch. “Hij pulkt te veel,” zei ze, “en hij heeft geen vrouw, dat is een slecht teken.” Een goed teken, vond Monica, net als het feit dat hij nooit in vrouwelijk gezelschap boodschappen deed. Nadia wist zeker dat hij nagelbeet, dat had ze een keer gezien toen ze hem bij de kassa had. Monica had hem nog nooit bij de kassa gehad, zij verliet zelden de servicebalie en stond al jarenlang ingeklemd tussen sigaretten en condooms. Het gaf niet dat hij nagelbeet, hij mocht zelfs haar nagels bijten als hij wilde.

Eén keer hield hij stil bij de ingepakte rozen, vorig jaar. Het was niet eens Valentijnsdag, want die dag meldde Monica zich ziek. Al drie jaar. Ze verbeeldde zich dat ze hem kon ruiken terwijl hij daar stond. Een onbestemde aftershave of misschien een Axe-deodorant, zo eentje die ze wel eens in het schap had gezet. Ze haalde zo diep adem door haar neus dat ze bang was dat hij het kon horen.

Nadia zei dat hij stonk. Monica wist dat ze het goed bedoelde, maar toch deed het pijn. Vorig jaar had Nadia haar ingeschreven bij een HBO-opleiding diergeneeskunde. Het jaar daar voor bij een modevakschool. Monica was niet gegaan. Ze wilde geen enkele dag missen, behalve Valentijnsdag. Nadat Marc vier jaar geleden dat stomme grapje had uitgehaald met die kaart in de vorm van een hartje, was ze ziek. Liefdesverdriet noemden ze het, achter haar rug.

Hij had een huisdier. De donkerbruine zomerjas zat vol haren en als hij geen jas droeg, was het nog erger. Monica hoopte op een hond, maar volgens Nadia kon het geen hond zijn. Hij was meer een kattentype, of misschien een knaagdier, of meerdere, de haren waren wit, zwart, bruin en grijs. Nadia wist het altijd beter.

Vandaag liep hij na de kassa naar het bord met advertenties, voor het eerst. Monica stootte Nadia aan. Samen keken ze – terwijl Nadia de klanten van sigaretten, zwangerschapstesten, condooms en batterijen voorzag – hoe hij systematisch, van linksboven naar rechtsonder langs de advertenties ging. Hij las ze zorgvuldig. “Langzaam,” vond Nadia. Na de onderste rij wierp hij een blik op het plastic bakje waarin de lege kaartjes hoorden te zitten. Daar zaten ze niet, want die werden gestolen. Traag keek hij op van het lege bakje naar de servicebalie. Monica voelde dat haar rechterknie begon te trillen. Ze keek naar haar handen. Wat waren ze oud geworden. Had ze deze handen altijd al? 

In haar ooghoek zag ze de donkerblauwe jas naderen. Ze probeerde zich vast te houden aan de balie, maar die was glad en haar handen ineens heel glibberig. Ze bleef ernaar kijken, terwijl ze hoorde hoe hij, met de stem van God die hij even geleend had, aan Nadia vroeg, “Hebben jullie nog van die kaartjes, voor daar?” Hij wees naar daar, dacht ze te zien, maar zeker wist ze het niet. Nu ging het heel snel. Nadia gaf haar een douw, ze deed een stap opzij, Nadia rukte een lade open. Ze vroeg: “Hoeveel?” Hij zei: “Eén,” kreeg er één en was weg. “Domme stomme koe,” siste Nadia. “Jij had iets moeten zeggen!”

Samen bekeken ze hem. De pen kwam uit zijn binnenzak. Hij schreef het briefje snel vol. Toen schoof hij op de onderste rij twee advertenties, de man die vrouwen wilde ontmoeten en degene die een kitten aanbood, uit elkaar, en plaatste zijn advertentie ertussen. Daarna liep hij de winkel uit, bij de balie keek hij niet op. Monica voelde haar hart bonzen terwijl ze keek hoe hij zijn fiets opendeed, het slot om zijn zadel wikkelde, vastdeed en wegfietste. “Ga nou maar...” zuchtte Nadia.

In de paar stappen die Monica zette van haar balie naar het bord met advertenties probeerde ze haar hoge verwachtingen steeds opnieuw en opnieuw te smoren. Ze keek als eerste naar de naam. Vincent is een mooie naam. Toen ze de advertentie had gelezen, liep ze terug naar de balie. “Ik ga naar huis,” zei ze. Ze nam niet eens de moeite haar jas en tas uit haar kluisje te halen. Terwijl Nadia haar nakeek, wist ze dat ze Monica nooit meer zou zien.

Mail

Anna van Leeuwen is Hard//hoofd-redactielid, freelance kunstjournalist en schrijft korte verhalen. Ze zou graag een alpaca hebben voor op haar balkon. Alvast bedankt.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen