Femke, Sanne en Boy bezochten de achttiende editie van de Amsterdam Fashion Week en wierpen een blik op de show van het veelbelovende ontwerpersduo Fred Farrow en Britt Avelon Tan, waarvan de mannelijke helft in 2010 de Frans Molenaarprijs op zijn naam schreef.
Sanne: Nou, Amsterdam Fashion Week. Wat was jullie eerste indruk? Ik had het gevoel dat ik op de RAI stond.
Femke: Een kille, koude, grijze circustent.
Boy: Ja, die ontvangst was niet best, in tegenstelling tot de hal waar we uiteindelijk mochten zetelen om de modellen met moeilijke gezichten in dito creaties langs te zien schrijden...
Femke: De catwalk?
Boy: ...Industrieel tot en met, indrukwekkend.
Sanne: Ja, dat Westergasterrein blijft een goede locatie. Toch miste ik iets in beide shows: drama. Nadat ik op de heenweg op een heuse crimescene met neergeschoten verdachte stuitte, lag de lat misschien ook wat hoog, maar toch.
Femke: Misschien stilt het feit dat Farrow&Tan hun eigen bloed gebruikten om sommige stoffen te verven je dorst naar drama?

Sanne: Hmm, in mijn herinnering was het kleurenpalet voornamelijk mosterdgeel en blauw.
Femke: De mutsjes waren rood!
Boy: Ja, die mutsjes, daar kon je niet omheen, elk model droeg er een. Zou dat een ironische verwijzing naar de alomtegenwoordigheid van hipsters zijn? Heb sowieso het gevoel dat we naar een meta-modeshow hebben gekeken. Breiwerk dat al tijden en vogue is maar hier tot in het extreme werd toegepast bijvoorbeeld. Gebreide jas, gebreide jurk en wie weet zelfs ook gebreide onderbroekjes.
Sanne: Wat interessant kan zijn, natuurlijk. Ik hou erg van oversizede, rare kleding waaraan iets niet klopt, zoals van Margiela of Comme des Garçons. Ik vond het ook leuk dat het er een beetje rommelig en onaf uitzag. Maar twee jaar geleden hadden ze een collectie die gebaseerd was op YouTube-filmpjes van poezen; die humor miste ik nu.
Boy: Dat er een folky uitvoering van Frank Zappa’s Don’t eat the yellow snow live ten gehore werd gebracht, gaf het geheel voor mij toch duidelijk een knipoog mee.
Femke: Inderdaad. Al te serieus nemen ze zichzelf ook niet volgens mij, terwijl hun stukken door al het ingewikkelde handwerk wel het gevoel van couture uitstralen.
Boy: Van sommige ontwerpen was ik ook direct onder de indruk, zoals die lange, gebreide patchwork jurk. Gek genoeg heb ik wel het idee dat ik de – vrij beperkte – collectie meer zou waarderen als ik deze in een totaal andere context gepresenteerd zou zien. Een edgy concept store ofzo. Nu bleef het te veel op afstand en knaagde tegelijkertijd de kneuterigheid van de hele AFW aan de objectiviteit van mijn oordeelsvermogen.

Sanne: Ik ben in de afgelopen jaren vaker naar wat kleinere shows op de AFW geweest, net als nu. Ik had echter de indruk dat alles wat kleinschaliger was dit jaar, letterlijk en figuurlijk wat kaler. Ondanks de champagnebar. Er is me zelfs geen goodiebag in de handen gedrukt! Niet dat de inhoud daarvan eerdere jaren veel voorstelde, maar toch. Zou dat de invloed van de crisis zijn?
Boy: Geen gekke gok, lijkt me. Maar hoe dan ook waren we al vooringenomen over de AFW voordat we er überhaupt waren gearriveerd. Hadden de vele slechte verhalen vooraf me niet al overtuigd, dan had het oerlelijke logo z’n dienst wel bewezen.
Femke: Terwijl wij als klein kikkerlandje toch een aantal grote namen ter wereld hebben gebracht, zoals Viktor&Rolf en niet te vergeten Iris van Herpen, die afgelopen week onder andere met 3D-geprinte jurken weer hoge ogen gooide in Parijs.

Sanne: We moeten AFW ook niet willen vergelijken met de modeweken in Parijs of Milaan. Zo zag ik bij de entree een meisje haar besneeuwde moonboots in een Albert Heijn Hamsterweken-tas proppen, om vervolgens een paar beeldige laarsjes met torenhoge hakken aan te trekken. Dat is Hollandse glamour, en dat is eigenlijk heel erg leuk.
Boy: Maar vergelijk AFW bijvoorbeeld met onze grote filmfestivals, die in Utrecht en in Rotterdam, waarvan de laatste nu toevallig ook bezig is. Het knullige van AFW doet mij denken aan de eerste, terwijl IFFR veel internationaler georiënteerd is, en ook als avantgardistisch bekendstaat. Voor mijn gevoel wil het AFW te veel een crowd pleaser zijn en lukt dat juist daarom niet.
Femke: Parijs in de polder, dat werkt inderdaad niet. Ik denk ook dat AFW juist dat kleine en onafhankelijke meer moet omarmen en als kracht moet gaan zien.
Sanne: Precies, Marc Overmars is ook niet zijn hele leven bij Go Ahead Eagles blijven voetballen en daarom zijn ontwerpers als Iris van Herpen, Mattijs van Bergen en Jan Taminiau vaak niet op AIFW te vinden. Maar er ooit begonnen, dat zijn ze wel.
-
De beelden van de catwalk zijn gemaakt door Team Peter Stigter.