Asset 14

Lance Armstrong zei "Nice bike"

Lance Armstrong trok het boetekleed aan en bekende zijn dopinggebruik bij Oprah Winfrey. Thomas denkt terug aan zijn ontmoeting met de Amerikaan.

In 2010 reed ik samen met Armstrong de Tour. Hij voor het laatst, op de fiets. Ik voor het eerst, in een camper. Van alle soorten renners die er in de Tour zijn, is Armstrong interviewen de grootste triomf voor de verslaggever. Je hebt de onbelangrijke renners die evengoed over de stoffige wegen rijden, hun lijf kapot vallen op de straatstenen en ook in potjes moeten plassen na de streep, maar geen hond die hen iets vraagt. Dan zijn er de legenden, vroeger gespierd en gebronsd, nu verschrompeld tot oude mannetjes met ingevallen wangen of opgeblazen tot kale dikkerds. Ooit verzamelden zij drommen fotografen rond zich, nu zijn ze benaderbaar en praatgraag. Dan zijn er de belangrijke renners. Ze zijn afgetraind, geconcentreerd, hebben het druk met ceremonies op het Tourpodium en massages in de ploegbus, hun ogen zijn verschanst achter taaie brillen. Met geluk snauwen ze een paar zinnen in je microfoon. Soms moeten ze dat van de sponsor.

En dan was Lance Armstrong er als de grootste kampioen aller tijden in zijn allerlaatste rondje door de Franse hexagoon.

De bedoeling was dat ik, waar dan ook, zo dicht mogelijk bij Armstrong zou komen staan, hem de microfoon onder de neus zou duwen en hem iets zou vragen over goede benen, gevoelens, voornemens tot een aanval, de beleving van een beklimming, een mening over iemands onfortuinlijke valpartij, het weer van de vorige etappe of de kleur van zijn fiets. We waren met z’n vieren en hadden drie weken de tijd. We stonden vroeg op, begaven ons naar de campingdouches, klapten onze tent op, typten in de Tomtom de naam van de startplaats in en vertrokken naar het stadje dat in chaos zou verkeren.

Want waar je ook bent in de Tour, de startplaats verkeert steeds in diezelfde chaos. Er is de startstreep met hordes publiek erom, het podium waarop de renners hun handtekening moeten zetten voor ze vertrekken, het Village Départ met rondemissen, officials, legenden en de ploegbussen die een eindje van de streep geparkeerd staan.

De bus van Armstrongs ploeg Radioshack werd dagelijks omgeven door hordes cameramannen, fotografen, verzorgers die iedereen op afstand wilden houden, mensen van de pr die bleven zeggen: “Lance komt over vijf minuten”, en uitzinnige fans. Soms wist niemand zeker of Armstrong ook echt in de bus zat, misschien stond hij allang aan de start. Misschien had hij opgegeven of was hij ziek. Maar na ons dagelijkse kopje koffie met bevriende rondemissen van Brandt (van de prijs voor de strijdlust) weerhield niets ons ervan ons in de massa van lichamen te drukken, in de hoop een aantal woorden met The boss te kunnen wisselen.

Tour de France, 1934. Beeld: Nationaal Archief

Ergens in week één, in Tournus, toen Armstrong zich een weg baande door de vleeshaag die wij rond hem vormden, reed hij over mijn teen. Ik kon hem in de gauwigheid niks vragen omdat we in ons snoer dat de microfoon met de camera verbond een boze Spaanse fotograaf hadden gevangen. Een andere ochtend speelden wij het klaar Armstrong met zijn baby te filmen, maar pas vanuit een mooie hoek toen het kind aan het huilen was geslagen.

“Hebben jullie Armstrong al?” vroegen de missen van Brandt. We begrepen: als wij voor Parijs enige indruk op hen wilden maken, als zij in ons fatsoenlijke verslaggevers moesten zien, dan hadden we Armstrong daarvoor nodig.

Maar er leek een grote afstand tussen Armstrong en mij te bestaan en zodoende bleven de missen niet in te nemen vestingen. Armstrong leek op z’n verst toen wij nabij Morzine in de Alpen te laat uit het perscentrum vertrokken en voor het dichte hek van de gemeentecamping stonden. Alle hotels waren volgeboekt. We moesten zodoende onze camper op een betonnen weide naast een departementsweg parkeren, tussen kamperende Tsjechen die erop stonden dat wij een biertje zouden komen drinken en nogmaals de gooitent zouden demonstreren. Deze Tsjechen geloofden niet dat wij verslaggevers waren in de Tour. Op die betonnen weide geloofden we er zelf ook niet meer in toen ze vroegen: “Hebben jullie dan met Armstrong gesproken?”

Op de rustdag, om mijn zinnen te verzetten, waagde ik mij aan de beklimming van de Col de la Joux Plane. Mijn fiets, een Peugeot Aubisque, geschat bouwjaar 1975, piepte en kraakte toen ik mij slingerend naar de top hees. Op dat rijwiel zitten geen klikpedalen, mijn stadschoenen snoer ik vast met gespen. Schakelen gaat niet modern met een simpel tikje onder de rem, daarvoor moet ik een hendel overhalen op het frame. Een helm of zeemlerenlap in een strakke broek draag ik niet. Ik wil er altijd nog enigszins normaal uitzien als ik uitpuf op een terrasje, met als resultaat dat fietsers mij zien als een zondagsrijder. Toch steeg ik, met een belachelijk zwaar verzet bedoeld voor Hollandse vlakten, boven de boomgrens uit.

Vlak onder de top gebeurde het. Op de linkerweghelft kwamen drie renners afdalen. Twee ploegmaats van Armstrong en daarachter Lance zelf. Ze waren bezig aan een trainingstochtje op de Joux Plane. Ik moet hem daar aan het eind van mijn beklimming met ongelooflijk uitpuilende ogen hebben aangekeken. “Nice bike,” zei hij mij en hij flitste terug het dal in.

Aan de dames van Brandt legden we het bij het ontbijt uit: Armstrong rijdt altijd net iets voor je uit, hij is je net te snel af. En we legden verder uit dat als die Armstrong zo’n afstandelijk mannetje was, hij vast iets te verbergen had. Maar dat vond iedereen in de Tour. We wisten: naast een goed fietser was hij een uitstekend pisser.

Nu, twee jaar later, zit Armstrong in het nauw. Nu hij heeft bekend op schoot bij Oprah Winfrey (dat interview wordt morgen uitgezonden) moet hij misschien de gevangenis in. Voor meineed tegenover de Amerikaanse rechtbank en het kopen van verboden middelen met het overheidsgeld van het Team US Postal. Zijn prachtige, onovertroffen, zelfgenoegzame praattrant: “Ben ik ooit getest? Ja, ik ben duizend keer getest. Ben ik ooit betrapt? Nee, ik ben nooit betrapt,” komt hem nu duur te staan: sponsoren staan in de rij met miljoenenclaims. In ieder geval levert Armstrong als slechterik – omringd door advocaten en juristen – een stuk spannender spektakel op dan als de saaie renner die hij was. De verliezende renner, de renner in de problemen, spreekt veel meer aan dan de winnaar. Al was het maar om de schitterende paradox die Armstrong in 2012 op zijn naam schreef: niemand heeft hem ooit verslagen en toch heeft hij niks gewonnen.

Mail

Thomas Rietstra

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen