Asset 14

Jij en ik en Hemingway

Alex vertrok naar Parijs om te schrijven en Corella ging met hem mee. Een kort verhaal over verwachtingen, ambitie, en stikverliefd zijn.

Het is meer nacht dan ochtend als ze onderaan bij de trappen aankomen. Een verre ambulance zingt nood over de rues en avenues.

‘Klaar?’

Nauwelijks. Corella knikt. Na de eerste treden is het ieder voor zich. Zij rent achter hem aan. Omhoog gaat het, omhoog, omhoog. Naar de maan die verrukkelijk koel toekijkt. Zwarte lucht. Zwetende rug. Vuurwerkjes. Omhoog.

Ze buigt haar nek een beetje en kijkt naar de treden die steeds langzamer voorbij komen. Omhoog, ze moet. Omhoog.

Dan zijn ze er. Ze weet dat omdat ze eerst zijn rubber zolen ziet, dan zijn kuiten, dan zijn badstof sportbroek. Zijn ribben zetten uit en trekken terug in, uit en in, uit en in.

‘Niet zitten, staan blijven.’

Corella knikt en plant haar handen op de knieën. Ze laat haar hoofd hangen, het nat van haar nek vangt de blekende maan. Alex staat naast haar, hij ademt al rustiger.

‘Loop anders wat, langzaam.’

Ze knikt weer. Ze strekt zich, rekt haar armen boven het hoofd. Haar gezicht is pruimenrood en haar mond hangt open.

‘In door je neus, uit door je mond.’

Ze kijkt hem aan en loopt dan stijvig van hem weg. Ze schudt haar benen voorzichtig, eerst links, dan rechts. Dan pakt ze een hek beet, hijst haar linkerknie omhoog tegen haar buik en duwt met haar volle gewicht het gebogen been tegen het hek. Alex loopt naar haar toe en gaat naast haar staan. Hij brengt zijn rechtervoet naar zijn billen en grijpt de enkel met zijn linkerhand. Zijn rechterhand rust hij op de schouder van Corella. Die schudt een beetje, alsof ze een vlieg wegjaagt.

‘Warm.’

Ze wisselt van been.

Hoog boven hun hoofd vlucht de nacht weg van de Sacre Coeur. Beneden worden witte en crèmekleurige gebouwen zichtbaar, met grijze daken met kleine raampjes en dunne schoorstenen. Kleine autootjes kruipen als glimmende kevertjes over donkere weggetjes.

Hij komt achter haar staan en vouwt zijn armen kruislings om haar heen. Zijn natte baardje kriebelt in haar nek. Haar ademhaling volgt die van hem. Ze wacht op wat komen gaat.

‘Ik ben zo blij dat je bent meegegaan.’

Ze ademt diep in. ‘Eerst dacht ik dat je niet wilde dat ik meeging, dat je alleen wilde zijn ofzo.’ Ze peutert met een nagel aan een stukje roest op het hek. De wolkjes adem verdwijnen met elke teug. ‘Omdat je niet had gevraagd of ik mee wilde.’

‘Ik wilde eerst ook alleen zijn geloof ik. Ik was ervan overtuigd dat ik hier aanspraak zou vinden, gelijkgestemden, in een café waar de waard me zou groeten. Maar nu vind ik het fijn dat je er bent. Samen rennen is ook veel leuker dan alleen.’

Het stukje roest laat los en verpulvert, haar vingertop vindt een andere oneffenheid, ze peutert verder. ‘Volgende keer moet je me maar meteen vragen of ik mee wil als je besluit een tijd weg te gaan.’

‘Vind je het fijn in Parijs?’

‘Natuurlijk. Het is toch de stad van de romantiek.’

‘Met mij hier in Parijs, bedoel ik. Met mij zwoegend en grommend, schrijvend en schrappend aan de enige tafel die er in het appartementje staat.’

‘En ik? Ben ik anders in Parijs? Zijn wij anders in Parijs?’

‘Ik heb niet geklaagd, wel? Ik wist waar ik aan begon toen ik kwam en ik kan ook op het bed of op de grond zitten.’

Een druppel zweet glijdt van haar haargrens naar haar nek. Ze schudt haar hoofd een beetje. ‘Vind jíj het fijn in Parijs?’

Ze voelt hem knikken.

‘Alles is anders hier. Parijs…heeft me wakker gemaakt, snap je? Alsof ik alles nu zonder filter zie.’

‘En ik? Ben ik anders in Parijs? Zijn wij anders in Parijs?’

‘Parijs is fantastisch. Het is precies zoals ik dacht: het licht, de melodie en het ritme, zelfs de koffie.’ Hij spant de spieren van zijn schouders en even wordt ze in elkaar geknepen.

Corella pakt zijn handen en legt die met hun vingers verstrengeld op haar buik. ‘Echt, ik zou met niemand anders in Parijs willen zijn.’

‘Niet met je moeder?’

‘Zeker niet met mijn moeder.’

Ze leunt met haar natte rug tegen zijn buik aan en kantelt haar billen iets omhoog.

‘Niet met Bastiaan?’

‘Parijs is geen plek voor honden, dat zei je zelf.’

‘Niet met James Joyce?’

Ze fronst. ‘James Joyce? Ik geef niets om James Joyce.’

‘Hemingway?’

‘Jij en je Hemingway.’

Hij leunt nu zwaar over haar heen en ze kantelt haar bekken terug om zijn gewicht beter weerstand te bieden. Een plateau lager wandelt een echte Parisienne met een tuttig hondje. Hoe doen ze dat toch, die vrouwen, relevant blijven.

‘Jij en ik,’ zegt ze dan met nadruk.

‘Jij en ik en Hemingway.’

Een koude blauwe ochtendlucht wast om appartementenblokken beneden aan de voet van de heuvel. Ze kijkt naar de hoge ramen met Franse balkons, lichtjes die vierkant aangaan.

‘De ramen knipogen,’ zegt ze.

‘Wat zeg je?’

‘De ramen, kijk, ze knipogen. Mensen die hun kamer inlopen en het licht aandoen en vervolgens weer uitdoen. Daar weer een.’

‘Oh Corella…Als ik jou niet had…’

Hij laat haar abrupt los en schudt de hengels van het dunne rugzakje van zijn schouders. Ze hoort hem slikken en dan het klikken van de gesp.

Ineens klopt haar hart in haar keel. Zou het? Ze strekt haar vingers. Vlug trekt ze de zilveren ring van haar linker ringvinger, hij knelt bij de knokkel, ze wringt. Dan is hij los. Op haar handpalm glanst haar ring in het eerste ochtendlicht. Ze kreeg hem ooit van haar moeder, hoe zou die reageren als ze met een andere ring om terug zou komen? Ze ademt nu ook gehaast. Achter haar is Alex nog met zijn rugzakje aan het rommelen. Ze hoort dat hij er iets uit pakt. Ze kijkt van haar ring naar haar nu naakte vinger. Ze hoort de rits van zijn rugzakje weer dichtgaan en bukt zich om de ring in haar sok te steken. Zodra haar hoofd lager dan haar heupen komt, voelt ze haar gezicht en hals opnieuw dieprood worden. Ze veert overeind, aarzelt.

Ineens klopt haar hart in haar keel. Zou het?

‘Corella?’

Snel stopt ze de ring in haar mond, dan draait ze zich om.

Ze houdt haar hoofd schuin en tuit haar lippen ietwat. De ring tikt hoorbaar tegen haar voortanden. Ze glimlacht met gesloten mond en duwt de ring met haar tong tegen haar rechterwang.

‘Ja Alex?’ Ze knippert langzaam en kijkt naar hem op. Dit moment moet ze onthouden, denkt ze. De glazen bol van de Sacre Coeur, het ijle geel en het diepdonkere blauw van de lucht, de blik in Alex’ ogen.

‘Corella, ik ben zo blij dat je ondanks mijn eigenzinnigheid toch mee bent gegaan. Soms ben je gewoon…geweldig. Zeg je dingen waar ik zo blij van word.’

Ze blijft hem aankijken, haar ogen wijd gesperd. In de periferie ziet ze dat zijn handen schokkerig bewegen. Alex heeft iets in zijn handen, zijn vingers frunniken. Corella houdt haar blik op die van Alex gericht. Waarom duurt het zo lang? Ze glimlacht vragend, de ring valt op de zijkant van haar tong.

Alex schraapt zijn keel en verbreekt dan het oogcontact. In zijn handen heeft hij een dun notitieboekje, met een grijs leren kaft. Hij tilt het tot naast zijn gezicht. ‘Gelukkig heb ik deze altijd bij me, voor als ik ineens een ingeving krijg, of inspiratie. Je bent een schat, echt waar. Wat zou ik zonder jou moeten? Ik ga hier even zitten, oké?’ Hij loopt terug naar de trap. Corella slikt – slikt per ongeluk haar ring door. Ze kokhalst, het stukje metaal gaat voelbaar door haar strottenhoofd, slokdarm. Ze buigt voorover, één hand aan het hek, de andere om de nek.

Alex zit al met ronde schouders bovenaan de trap. Zijn potlood vliegt over het papier. Hij moet hier komen, denkt ze. Tranen lopen over haar wangen. Alex! Dan steekt ze haar vinger achter in haar keel, haar tong beweegt omhoog, wil de vinger weghebben. Ze kokhalst luidruchtig, boert hard, een snerpende pijn, ze trekt haar vinger terug. Daar is Alex.

‘Alles goed?’ Zijn gezicht is dicht bij dat van haar. ‘Oh hemeltje,’ zegt hij dan. ‘Is dit nog van het hardlopen?’

Corella schudt haar hoofd. Dan knikt ze. Ze slikt, slikt nog eens. De pijn is onverdraaglijk.

‘Water.’

‘Oh ja natuurlijk, water.’ Hij lacht verontschuldigend en geeft haar zijn bidon. Ze spuit water in haar mond en keel, spuugt het uit. Dan zet ze de tuit aan haar mond en drinkt met grote slokken. Haar maag en middenrif maken opnieuw aanstalten om te kokhalzen. Het is licht nu, de zon is op. Ze houdt haar ogen dicht en drinkt. Ze spoelt haar ring weg, diep haar lijf in. Dan spuit ze nog water op haar gezicht. Met een hand wast ze haar ogen, haar mond en als laatste haar neus. Ze snuft.

‘Het gaat alweer.’

‘Gelukkig.’ Hij kust haar achterhoofd. ‘Loop nog even rustig heen en weer. Ik ben zo klaar – of niet!’ Hij lacht afwezig.

Corella blijft achter. Ze houdt haar nek gebogen, het branderige gevoel in haar strottenhoofd wordt niet minder. Ze kijkt naar haar nieuwe hardloopschoenen, wiebelt voorzichtig met haar tenen. Dan valt haar oog op haar kale hand. Haar vingers klemmen om Alex’ bidon. De huid is strak gespannen en wit rondom de knokkels. Ze slikt nog eens, neemt dan snel een slok water. Met haar duim voelt ze aan haar ringvinger, een automatisme waar ze zich nu pas bewust van wordt.

Corella loopt langzaam naar Alex toe. Hij zit op de bovenste tree en schrijft weer. Zijn potlood gaat nu aarzelend over het roomkleurige papier. Haar buik doet pijn. Ze stelt zich de ring voor in haar maag. Nu wordt de ring aangevallen door maagsappen, denkt ze. Maagsappen die hem proberen af te breken. Maagsappen die denken ‘Hee, dat ziet er gezond glimmend uit, dat zit vast vol bouwstoffen.’ Maar maagsappen denken natuurlijk niet. Die sappen gewoon.

Ze gaat naast Alex zitten. Zijn potlood beweegt nu niet meer.

‘Gaat het?’ vraagt hij.

‘Gaat het?’ ze knikt naar zijn notitieboekje.

‘Nee, de flow was onderbroken.’

Ze kijkt op, er zijn nu meer mensen met hondjes. Een man met zwart haar en harige handen komt boven aan. Hij hijgt niet, een sigaret bungelt tussen de wijsvinger en middelvinger van zijn linkerhand. In zijn rechterhand houdt hij een riempje. Het hondje aan het einde van het riempje hijgt wel.

‘De ramen knipogen niet meer.’

‘Nee,’ zucht hij, ‘Nee ze knipogen niet meer.’

‘Morgen vast weer wel – of overmorgen.’

‘Kon ik maar altijd in Parijs blijven.’

Dat zou ze misschien ook moeten doen, in haar poep wroeten terwijl Alex in het appartementje zit te schrijven.

Ze kijkt hem aan. Haar strottenhoofd doet pijn en haar buik doet pijn van de sappen die haar ring tevergeefs aanvallen.

‘Met jou natuurlijk, als mijn muze.’ Hij duwt zijn schouder even tegen die van haar aan. ‘Dan zeg jij dingen.’

‘En dan schrijf jij die op.’

‘En die schrijf ik dan op en dan geef ik dat uit.’

‘Ik wil niet altijd in Parijs blijven wonen.’

Hij slaat een arm om haar heen. Ze zit in elkaar gebogen met haar handen op haar hardloopschoenen. Zijn arm bedekt haar helemaal. Ze kijkt naar haar dunne ringvinger en denkt aan hoe ze haar eerste wisseltand doorslikte met een hap appel en hoe haar moeder die uit haar poep pulkte. Dat zou ze misschien ook moeten doen, in haar poep wroeten terwijl Alex in het appartementje zit te schrijven. ‘Ik zou Bastiaan te veel missen. En mijn moeder, ik zou mijn moeder ook te veel missen.’

‘Parijs is geen plek voor honden.’

‘Nee,’ zegt ze, ‘Parijs is geen plek voor honden.

 


Mail

Dieuwke van Turenhout studeerde Letteren in Tilburg en rondde in 2015 de Schrijversacademie in Antwerpen af. Vooralsnog woont ze in Manila. Korte verhalen verschenen eerder in Gierik &NVT en op Revisor.nl. Ze houdt van op tijd opstaan, herfst, aardbeien en ingebonden hardcover boeken.

Floor Rehbach is een illustrator en printmaker die inspiratie vindt in haar kleine bibliotheek van encyclopedieën en andere geïllustreerde boeken. De drang om van alles een verzameling te maken schemert door in de gedetailleerde werken waar vaak in collecties of series wordt gewerkt.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen