Asset 14

Brieven uit Grenoble

Kort verhaal: Brieven uit Grenoble

Skype, Tinder, een ouderwets briefje in de trein: de liefde kent vele communicatievormen. Maar héb je er ook iets aan, of schieten ze uiteindelijk allemaal tekort? Een kort verhaal van Timo Koren.

1. Skype (maart 2014)

Ik lig op een matras op de zolder van mijn ouderlijk huis, in mijn voormalige jongenskamer, als ze mij vanuit San Francisco whatsappt. Ze heeft met een andere jongen gezoend. Ik kan niet nalaten meer te vragen dan ik wil weten. Ze had bewust met hem afgesproken, vertelt ze, ze waren wat gaan drinken (eerst koffie, toen een glas wijn) en hebben daarna gezoend. Het is niet onverwachts: pas geleden heeft ze Tame Impala’s It Feels Like We’re Only Going Backwards aan onze gezamenlijke Spotify-playlist toegevoegd. Enkele dagen later ben ik weer terug in mijn eigen huis en kunnen we eindelijk skypen. Het beeld gaat op zwart als ze zegt: ‘We zijn maar drie maanden samen geweest, het is lastig daar op te teren. Ik heb behoefte aan meer vrijheid.’

De dag voor ze vertrok keken we samen de film Her, over een man die verliefd is op zijn besturingssysteem. Die liefde, die slechts uit taal en technologie bestaat, komt tot een hoogtepunt in een seksscène die je als kijker enkel hoort, waarin alle stimulatie geheel op taal is gebaseerd – alle verbeelding, alle opwinding voltrekt zich in woorden. Als ze weg is skypen we geregeld. Steeds als ik het venster sluit, voelt de daaropvolgende stilte onnatuurlijk. Misschien moet ik het daar eens met haar over hebben, denk ik een keer, over hoe het kan dat ik, ondanks al die elektronica, de verbondenheid die eerder zo sterk voelde ineens niet meer kan uiten. Maar het volgende skype-gesprek is ook het laatste. En de stilte die daarna valt is juist berustend.

2. Brieven (januari – juni 2013)

Vlak voor ik een half jaar in Grenoble ging wonen, ontmoette ik ’s nachts bij het stoplicht een meisje. Ik was op weg naar huis en verwachtte niks meer van de avond – laat staan dat ik bij een stoplicht met iemand aan de praat zou raken. Ze zei iets, en ik weet niet of ze het tegen mij had maar ik antwoordde wel. Het licht sprong op groen, ze zat ineens op mijn bagagedrager in plaats van die van haar vriendin en gebood me te fietsen naar een café dat nog open was. Toen de kroeg sloot en we buiten stonden, vroeg ik: ‘Is er een kans dat ik je nog een keer zal zien?’ Ze keek naar de grond. Ik had al verteld dat ik die maandag zou vertrekken.

Toch voegde ik haar toe op Facebook en vroeg – geforceerd grappig – of het een goed idee zou zijn om penvrienden te worden. Zij vond dat we dan ook papieren brieven zouden moeten schrijven, gaf haar adres en vroeg waar ik in Frankrijk precies zou gaan wonen. Bij haar eerste brief moest ik lachen om de manier waarop ze haar kamer beschreef en de karakters van haar studiegenoten schetste. Vijf maanden lang bleven we schrijven, en de vragen die we stelden werden langzaam maar zeker steeds intiemer.

Tussen onze brieven zaten ongeveer twee weken, en door het geduld dat we steeds op moesten brengen, werd het iets wat de vluchtigheid voorbij ging. Een vriend die mij in Grenoble bezocht, merkte op: ‘Het wordt nu iets heel groots, er gaat een enorme druk op liggen als je haar gaat zien.’ Toen ik haar in Nederland ontmoette dronken we koffie. Ik merkte dat ik weinig nieuwsgierigheid toonde en praatte over mijzelf alsof we een date hadden in een MTV-programma (‘Ik ben echt het type dat van onverwachtse dingen houd’). Het gevoel dat ik had bij het lezen van de brieven was verdwenen.

3. Een briefje (november 2013)

Een half jaar later zat ik in de trein en kreeg ik van het meisje dat uiteindelijk naar San Francisco zou gaan een briefje met haar nummer. Ik had haar niet gesproken, we hadden alleen wat oogcontact gehad. Net voor ze opstond, zei ze: ‘Mag ik je iets geven?’ Ik voelde me opgelaten en aangekomen op het station belde ik direct een vriend om het te vertellen. Die avond sms’te ik haar. Doordat ik niks terugkreeg, dacht ik aan de briefwisseling in Grenoble. Ik vroeg me af of al die spontane, romantische acties, in een tijd waarin technologie onverwachtse ontmoetingen zoveel makkelijker maakt, niet vooral een soort naïeve nostalgie waren. Maar ik bleek een cijfer op haar briefje verkeerd gelezen te hebben. Ik stuurde nog een sms’je en kreeg vrij snel antwoord.

4. Tinder (april – mei 2014)

Niet lang nadat het over is met het San Francisco-meisje, heractiveer ik mijn Tinder-account. Ik had de app al weleens bekeken, maar er nooit iets mee gedaan. Nu blijkt het een wondermiddel, omdat het zo snel en eenvoudig is. Je zit in tientallen treinen tegelijk, deelt vele briefjes uit en krijgt hier en daar een sms’je terug. Tinder brengt vooral iets terug van de opwinding die ik als veertienjarige voelde toen ik via MSN met meisjes die ik al dan niet kende aan het chatten was. Dezelfde spanning die ook in de brieven had gezeten die ik in Grenoble ontving. Als ik voor het eerst met een tindermeisje afspreek, verloopt dat ook niet heel anders: het onwennige van elkaar nog nooit gezien hebben, het ijs breken, een gesprek op gang krijgen. En toch: de dates zijn leuk, maar het voelt zoals in Her: op het moment dat ‘unieke’ momenten reproduceerbaar blijken, verliezen ze aan waarde.

5. Aanraken (juli 2014)

In de weken voor het San Francisco-meisje terug zou komen, neem ik me voor zo goed mogelijk in woorden te vertalen wat ik voor haar voel, zo helder en tactisch mogelijk te communiceren. Maar als ik met haar in een café zit, voel ik de taal die ik in die weken daarvoor zo minutieus heb voorbereid uit mijn handen slippen. Het biertje dat ik heb besteld leidt vooral tot een troebel gevoel in mijn maag. En terwijl ik steeds meer in cirkels begin te redeneren, zonder duidelijke richting, zonder eindpunt, pakt ze mijn hand vast. Ze kijkt naar haar glas wijn, ik kijk naar haar. We zwijgen. Tot ik de stilte verbreek.

Mail

Timo Koren is socioloog, playlist-samensteller en medewerker van een afdeling personeelszaken ergens in het land.

Charlotte Tasma is een illustrator en printmaker, wonend en werkend in Rotterdam. Met haar werk laat ze de schoonheid van het alledaagse leven zien.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen