Asset 14

Koffie halen

Koffie halen

In de jungle van het kantoorwezen is koffie halen een gevaarlijke onderneming. Een kort verhaal van P. van Stingelande.

Maandagochtend, half negen ’s ochtends: de kantoortuin slaapt nog. Ik wrijf mijn winterrode handen over elkaar en zie tot mijn genoegen dat alle werkplekken rondom de mijne nog leeg en onverlicht zijn. Ik ga zitten in een bureaustoel en grijpt naar de verstelhendel onder de zitting. Ondertussen gluur ik over de leigrijze wanden van mijn cubicle naar de felverlichte gang die leidt naar de koffieautomaten. Ik heb zin in koffie maar durf die niet te halen. Waarom ben ik toch zo’n slapjanus? Echte mannen halen koffie, vermaan ik mezelf.

Ik zet mijn computer aan, trommel met mijn vingers op het bureau en spring dan op uit de bureaustoel. Ik loop de gang in, duw het overhemd terug in de broek en haal twintig cent uit mijn portemonnee.

Achterin de keuken staan naast het keukenblok twee koffieautomaten. Daartegenover is de wand gevuld met kluisjes waarvan de handvaten rood knipperen. De koffieautomaten staan verscholen achter een meute koffiedrinkende collega’s. De mannen kletsen met elkaar en sommigen lachen hard. Geschrokken loop ik de keuken voorbij en stap enkele meters verderop de wc’s binnen. Echte mannen halen koffie. Dat zinnetje herhaalt zich keer op keer in mijn hoofd.

Ik stop de twintig cent weg in een broekzak en loop een hokje in. Gezeten op de wc repeteer ik de handelingen van het koffie halen: een muntje inwerpen, de code voor koffie invoeren (144), en dan wachten tot de machine aangeeft dat de koffie klaar is.

Zo simpel zou koffie halen kunnen zijn. De kantoormens heeft echter een diepgewortelde neiging om ondertussen gesprekjes te voeren, over voetbal bijvoorbeeld, of over mountainbiken, of tennis. Maar ik heb een hekel aan voetbal, ik fiets liever over een fietspad, en nóg liever beweeg ik me helemaal niet, maar lig ik op een bank met een boek in mijn hand. En wat betreft tennis, daar kijk ik slechts naar, en dan ook nog enkel en alleen de vrouwelijke variant.

Mijn gesprekjes lopen dan ook regelmatig uit op pijnlijke stiltes. Ik plaats daarna noodgedwongen wel eens een opmerking over het te koude dan wel te warme weer. Dit levert echter nooit wat op, behalve een flinke dosis zelfverachting.

Ik spoel de wc door, was mijn handen en loop de gang weer op. Echte mannen halen koffie, schiet er wederom door mijn hoofd. Op de kruising van de gang naar de keuken zie ik dat het in de keuken nog steeds even druk is.

‘Goedemorgen!’ roept een van de collega’s me dan opeens toe, een naamloze man met een grote voorliefde voor rugby en Amerikaanse oldtimers. De begroetingen van andere collega’s vliegen me daarna om de oren. Nu is er geen ontsnappen meer aan. Ik trek mijn mondhoeken zo hoog mogelijk op en mompel ritmisch ‘morgen’ terug. Ondertussen worstel ik me door dit keurig geschoren en rijkelijk geparfumeerde mannenvolk heen. Ik weet de koffieautomaten te bereiken en typ 144 in.

Een wit bekertje valt in een houder en een miezerig straaltje oploskoffie begint te druppelen. In de reflectie van de twee manshoge machines zie ik mijzelf staan omringd door rood knipperende kluishendeltjes.

Naast me in de reflectie zie ik tot mijn schrik kantoorchef Rick Knoest verschijnen: een reusachtige man met basstem en oranje herenschoenen waarvan de punten zijn enorme buik voorbijstreven.

‘Fijn weekend gehad?’ zegt hij terwijl hij zijn koffiecode intypt.

‘Ik heb me ingelezen in m’n nieuwe project’, antwoord ik.

‘Bij het team van Ab Hamburger toch?’

‘Ja, ze werken er met heel interessante technieken zoals…’

‘Jongen toch, geen technieken graag’, onderbreekt Rick Knoest me onmiddellijk. ‘Daar weet ik niets van en dat hou ik ook graag zo.’
Een pijnlijke stilte hangt nu als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd.

‘Wel lekker weertje van het weekend’, hoor ik mezelf in paniek eruit flappen. Rick Knoest haalt daarna zijn mobiel uit zijn broekzak en begint met een duim over het scherm te vegen.

Uw product is klaar, meldt het display van mijn koffieautomaat. Ik gris het bekertje uit de machine en wens Rick Knoest onhoorbaar een fijne dag toe, om daarna met het angstzweet in mijn handen weg te vluchten naar mijn cubicle.

Mail

P. van Stingelande is kameleon en letterzetter. Hij slijt zijn dagen met het optekenen van alledaagse avonturen en treurige observaties. Hij hoopt ooit een kat te hebben.

Rosanne van Leusden is illustrator, wonend en werkend in Amsterdam.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen