Voor Willem is radio op zijn retour, hij kijkt graag clipjes. Zijn gedachten waaien dan alle kanten op. Deze keer: King Krule en stijldansen. Klik hier voor de overige delen.
Mijn ouders wilden dat ik op dansles ging, maar ik weigerde. Ze hadden de tijd niet mee. Stijldansen was niet langer een gangbaar middel om de liefde van je leven te vinden of om te zorgen dat je goed voor de dag kwam op een trouwerij. Er werd ook steeds minder getrouwd, in die good old jaren negentig.
Het enige meisje in mijn klas dat naar de dansschool ging, hield er een spreekbeurt over. Ze had een vaste partner en droomde van het hoogste niveau. Door de rest van de klas werd ze als vanzelfsprekend uitgelachen en buitengesloten. Wij deden aan schuifelen, verder bleef je op een feestje van elkaar af. Tenminste, als je geen bedoelingen had.
In mijn ogen was alles aan stijldansen verkeerd. Dom bewegen volgens de regels. Onvrij, fascistisch, lelijk. Ik bewoog mijn hoofd op het ritme van Nirvana, net als mijn vrienden. Dat konden we een hele avond volhouden. Soms probeerden we uit de maat te dansen. Een beetje gek doen, maar niet te veel.
Toen ik onlangs een uitnodiging kreeg voor het veertigjarig huwelijksfeest van mijn oom en tante was ik bang dat het een zitpartijtje zou worden. Grijze mensen aan lange tafels die de hele middag over vroeger praten, onderwijl lurkend aan jenever of port. Maar na de koffie en het gebak werden de stoelen naar achter geschoven. Ik keek naar de soepel bewegende oudjes en besefte dat ik altijd van dansen heb gehouden, meer nog dan van een goed gesprek.
Een tante vroeg me ten dans en ik dacht: waarom niet? Ik heb het geweten. Wankelend stond ik tussen mijn swingende familie en ik voelde me de oudste van het feest. Mijn tante moest hardop voor me tellen, alsof ik er niet meer helemaal bij was.
Thuis zocht ik op Facebook naar het meisje uit mijn klas. Haar profielfoto was een afbeelding van een pracht paar vrouwenbenen op een dansvloer. Een foto van een model, dat kon niet anders. Maar toen ik er langer naar keek, drong het tot me door dat het haar benen waren.
