Voor Willem is radio op zijn retour, hij kijkt graag clipjes. Zijn gedachten waaien dan alle kanten op. Deze keer over de vluchtigheid van roem. Klik hier voor de overige delen.
Thijs ging het maken, daar was ik van overtuigd. Ik wist al dat mijn beste vriend goed kon voetballen, maar toen hij op z’n veertiende door de grote Nijmeegse club Quick 1888 werd ingelijfd, dacht ik dat een profcarrière slechts een kwestie van tijd was.
Zelf was ik een laatbloeier. Pas op m’n dertiende raakte ik in de ban van het voetbal. Ik vroeg Thijs of hij me wilde trainen. Misschien lag er voor mij ook wel iets moois in het verschiet, je weet het nooit. Twee middagen hebben we geoefend in een gemaaid weiland waar normaal gesproken koeien liepen. Er kwam geen bal aan te pas, we renden alleen. In mijn geval: achter Thijs aan. Aan het eind van de tweede middag gaf ik het hijgend op. Ik haalde een vel papier en vroeg of hij een handtekening wilde zetten. Dan had ik die alvast.
Ik heb geen verstand van dansen, maar het meisje in de videoclip kan er wat van, volgens mij. In de eerste helft van het nummer vind ik haar vooral druk. Maar ik blijf kijken en raak steeds meer overtuigd van haar talent. Soepel weet ze allerlei dansstijlen te combineren. Het meisje heet Maddie Ziegler en is elf jaar. Ze heeft een website en een Wikipedia-pagina. Ze doet mee aan verschillende danscompetities op de Amerikaanse televisie. Ik vraag me af hoe goed ze daadwerkelijk is en wat we nog van haar zullen horen. Dansers worden niet oud. Ik bedoel: het lichaam takelt snel af. Maddie Ziegler heeft nog een paar jaar om een grote ster te worden, ze zal maar kort aan de top kunnen presteren. En dan? Dan wordt er teruggeblikt en weten we pas echt hoe groot haar talent was.
Toen ik stage liep bij de regioredactie van De Gelderlander, jaren terug, interviewde ik Manon. Ze had bij mij in de klas gezeten op de basisschool en nu ging ze een single uitbrengen. Ik wist dat ze aardig kon zingen, dat had ze tijdens de afscheidsmusical van groep acht al laten horen. Het interview deed ze samen met haar begeleidster, een vrouw van middelbare leeftijd. De begeleidster nam steeds het woord en vertelde onder meer over de cd-presentatie in een discotheek in Groesbeek. Ik schreef alles netjes op. Toen het interview was afgelopen, zei de begeleidster: "Ja, Manon wordt een ster, wacht maar af. En dan ben jij de eerste die haar heeft geïnterviewd." Ze gaf me het gevoel dat ik blij mocht zijn dat ik Manon had gesproken.
Thijs en Manon hadden in groep zeven verkering. Ik heb daar nog in bemiddeld. Hiermee zou ik kunnen pronken als ze beiden beroemd zouden zijn. Maar Thijs heeft het niet gered bij Quick 1988, laat staan iets hogers. Hij speelde een tijdje in het eerste elftal van de dorpsvereniging en ging na een zware blessure op een nog lager niveau spelen. Manons single werd op de lokale radio gedraaid, maar daar bleef het bij. Het interview met mij is het enige interview dat ze gaf.
