Asset 14

Enge oom Leon

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week zes commentaren van onze redacteuren, in woord en beeld.

Commentaar

Pro-life

Een zeventien weken zwangere vrouw meldt zich bij het ziekenhuis met ernstige pijn: er blijkt sprake van een miskraam. Haar verzoek om een abortus wordt geweigerd. Na twee dagen overlijdt de foetus, de vrouw sterft een aantal dagen later aan bloedvergiftiging als gevolg van de miskraam.

Deze gebeurtenis speelde zich niet af in Verweggistan of in een diep grauw verleden, het gebeurde vorige maand in Ierland. In het streng katholieke land is abortus, om welke reden dan ook, bij de grondwet verboden. Toen in 1992 een veertienjarig meisje met zelfmoord dreigde nadat ze haar zwangerschap (het gevolg van een verkrachting) niet in Engeland mocht laten afbreken, bepaalde het Ierse Hooggerechtshof dat de abortus moest worden toegestaan omdat het leven van de vrouw gevaar liep. Elke regering sindsdien heeft het nagelaten deze uitspraak om te zetten in wetgeving.

Deze zaak laat meerdere dingen zien: hoe de katholieke kerk Ierland nog altijd in zijn greep houdt, hoe politiek gewin boven het beschermen van mensenrechten gaat, maar bovenal hoe het leven van een vrouw ondergeschikt is aan dat van een foetus. Nu die ondergeschiktheid tot een dode heeft geleid, is het abortusdebat in Ierland weer opgelaaid. Het afgelopen weekend gingen duizenden mensen in Dublin de straat op om te protesteren tegen een wet die in strijd is met de menselijke waardigheid. Ze eisten regelgeving die vrouwen hun eigen keuzes laat maken over hun leven. Dat is wat het betekent om pro-life te zijn.

Door Anne Elshof

Ver weg

Shevchenko’s tand

De Oekraïense feministe Inna Shevchenko verloor zondag in Parijs een tand nadat zij getooid met een nonnenkap en met ontblote borsten een tegen het homohuwelijk demonstrerend gezelschap tegemoet trad. Zij werd vergezeld door haar identiek geklede collega’s van de feministengroepering Femen. De dames werden opgedreven, hardhandig met hun gezicht op motorkappen van auto’s geduwd, geslagen en geschopt door de conservatievelingen die op hun beurt werden opgejut door een losgeslagen priester. “Laat zien wat voor mannen jullie zijn,” gilde deze. De rechtse, katholieke organisatie Civitas had de 70.000 demonstranten in Parijs ook al opgeroepen om met simplistische leuzen als “Koppel=1 man plus 1 vrouw” te komen wapperen. Een beetje vechten kon er dus ook wel bij.
Aanleiding voor de demonstratie, waaraan landelijk naar schatting 100.000 mensen meededen, was het wetsvoorstel van president Hollande dat huwelijk en adoptie voor homokoppels moet openstellen. De demonstranten vinden dat een gevaarlijk voorstel en springen in de bres voor het kind, dat volgens de natuur hoort op te groeien met één vader en één moeder.
Shevchenko betreurde het verlies van haar tand allerminst. Hoewel ze niet had verwacht zo plotseling te worden aangevallen, meende ze tegenover Le Parisien van tevoren te beseffen dat de halvegare demonstranten licht ontvlambaar zouden zijn. “Nu weet iedereen dat,” verklaarde ze. Haar naaktheid, de leus Fuck church rond haar tepels, in contrast met het geweld dat het uitlokte bij de demonstranten, was afgelopen zaterdag het intellectuele hoogtepunt in Parijs. Dat is toch wel een tandje waard.

Door Thomas Rietstra

Nieuws in Beeld

"Wereld vergaat niet op 21-12-12"

Illustratie: Gemma Pauwels

Machtige Media

Enge oom Leon

Ik was ooit fan van Leon de Winter. Van de schrijver van Kaplan, een roman die ik op elfjarige leeftijd uit de boekenkast van mijn vader viste. Ik las het vier keer en leerde over liefde, seks, overspel, strubbelingen met een Joodse afkomst en het schrijverschap. Het boek, en die knappe donkerharige schrijver op de achterflap, veroverden een plek in mijn hart.
Het bleek kalverliefde: na de opvolger Hoffman’s Honger (1990) scheidden onze wegen. Ik ging naar de middelbare school en werd punk, De Winter trouwde met Jessica Durlacher en verhuisde naar Amerika. Na een decennium afwezigheid was hij er opeens weer: met een eigen website waarop hij regelmatig planken missloeg op politiek gebied, met een ridicuul klinkend plan voor een crowdsourced roman, in een gênant interview waarin 'het beroemde schrijversechtpaar' pagina na pagina doorzeverde over of ze nu liever in L.A. of in Bloemendaal woonden. Ik begon me te schamen. Leon de Winter werd die oom die je geen kus meer wil geven op familiebijeenkomsten.
Afgelopen zomer verdedigde De Winter "buitenschoolse vechter" Badr Hari in een reeks columns, interviews en opiniestukken. De "charmante kickbokser" zou een "parel voor de samenleving" zijn, wiens enige misdaad zijn charme is. En die gebroken botten? Eigen schuld dikke bult van de slachtoffers, de "provocerende machomannetjes". De beste vorm van eerherstel: niets minder dan een eigen roman, uiteraard door hem geschreven. Rare maar lieve oom Leon lijkt nu enge, raaskallende oom Leon te zijn geworden.
Grote schrijvers slagen erin de wereld naar hun hand te zetten, maar doen dat op papier. De Winter poogt dat daarbuiten te doen en verliest daarbij de realiteit uit het oog.

Door Miriam van Ommeren

Ver weg

De Belgische balans

Op de dag dat Bart de Wever werd gekozen als burgemeester, verhuisde ik naar Antwerpen. Ik trof een verontwaardigde stad en twee Vlaamse huisgenoten verslagen aan de keukentafel. Waar zij hun stad niet in de verkiezingsuitslag herkenden, kleurde voor de Vlaamse nationalist De Wever de stad glanzend geel en zwart. "Antwerpen is van iedereen, maar vanavond toch vooral van ons." Maar De Wever wil niet alleen Antwerpen, zeker is dat hij liefst direct doorstoomt naar Brussel en confederale hervormingen doorvoert (op z'n Hollands: België in tweeën hakken).
Toen de tranen van aftredend burgemeester Patrick Janssens waren gedroogd en alle stemmen geteld, moest de keuze van dit stemplichtige volk worden geaccepteerd. Maar dat is nog behoorlijk lastig, zeker als je ziet wat er in Brussel gebeurt. Terwijl in Nederland twee vlotte mannen razendsnel een regeerakkoord in elkaar timmerden, niet gehinderd door al te veel principes, beleeft de nationale Belgische politiek haar zoveelste impasse. Na 's werelds langste kabinetsformatie ooit, blijft de zes (!) partijen tellende coalitie nu steken bij de begroting. Politiek bedrijven lijkt me balanceren tussen pragmatisch en principieel zijn en zorgen dat er geen gat valt waar politici als Bart de Wever in kunnen springen.
Commentators waarschuwen al dat De Wever, die de nauwe banden tussen de Antwerpse partijen inmiddels heeft weten los te wrikken, profiteert van de Brusselse impasse. Hoe langduriger die impasse, hoe meer argumenten voor zijn stelling dat een federaal Belgisch bestuur hopeloos is en dat de Vlamingen beter af zijn zonder de Walen (vooral in die volgorde). Elio di Rupo vermeed vorige maand nog enig verband tussen de gemeenteverkiezing en de landelijke in 2014, maar heeft hopelijk binnenkort toch een antwoord klaar.

Door Roos Euwe

Ver weg

Hamas suppress the peoples

Twee jaar geleden ging ik mee met een reis voor jonge journalisten naar het Heilige Land. We bezochten onder andere Sderot, een dorpje vlakbij Gaza. Daar werden we rondgeleid door een treurig kijkende jongeman die ons de grote verzameling van (vaak amateuristische) raketten liet zien en vertelde dat elke bushalte tegelijk een bommenschuilplaats is. De holle gekleurde slang op de kinderspeelplaats bleek van gewapend beton te zijn. Er was niemand op straat.
Het veelbesproken gebied zelf kwamen we niet in, maar we bezochten wel de grenspost. Er zouden daar 30.000 mensen per dag doorheen moeten kunnen, maar het waren er eerder 300. De commandant genaamd Schlomo (type Tony Soprano) werd tijdens zijn rondleiding zo boos in zijn gebrekkige Engels dat het komisch was. "The Palestians don't cross border. People ask me: 'Why, Schlomo? Why?'" Hij sloeg hard met zijn vlakke hand tegen de muur. "I tell you why! Hamas suppress the peoples! They want no peace!"
We mochten ook even bij de grensovergang kijken. Daar was inderdaad bijna niemand. Schlomo stelde een nette, goed Engels sprekende Palestijn aan ons voor, met een brilletje en een tas van het merk Dream. Hij prees de Israëli en liet zich door Schlomo op zijn schouder slaan. Onze groep reageerde verontwaardigd; dit zou niet de eerste keer zijn dat we openlijk bedrogen werden met propaganda-toneel.
Even verderop maakte een Palestijns gezin de overgang. Ze waren bang om te praten, maar de vrouw wilde wel kwijt dat ze normaal een uur moesten wachten in de zon en nu opeens in tien minuten konden doorlopen. Hun kinderen drukten verlegen hun gezichten in hun handjes. Een eveneens overstekende fotograaf van the New York Times zei: "Mensen worden aan beide kanten van de grens tegengehouden. Het volk wordt door twee regeringen onderdrukt.”
Het gezin was inmiddels door de controle heen en ging op weg naar huis. Hun verlegen zoontje draaide zich nog even om en zwaaide naar ons met de onhandige bewegingen van een kleuter.

Door Rutger Lemm

Mail

Redactie

Gemma Pauwels is freelance illustrator en woont in Amsterdam.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen