Een heleboel actiehelden van weleer in één film. Waar hebben we dat eerder gezien? In The Expendables natuurlijk. Nu is er een vervolg. Een niet zo'n goeie maar wel aandoenlijke actiefilm. Botox en crack, een half-invalide Chuck Norris en een slecht getimede "Yippeekayee". Maar als Stallone een script schrijft, is er altijd een kans dat het een meesterwerk blijkt. Drie redacteuren praten na.
Rob: Ik vond het niet zo’n goeie actiefilm eigenlijk.
Rein: Genre mixup Rob. Het is geen actiefilm, maar een experimentele absurde komedie.
Philip: En als absurde komedie vond ik hem juist zeer geslaagd.
Rob: Haha, ja zo kan je het ook bekijken natuurlijk.
Rein: Gouden momentjes zaten erin hoor. Ik bedoel, het haar van Arnold Schwarzenegger dat superschattig zit, Stallone die er hilarisch uitziet als hij te hard probeert te rennen voor zijn leeftijd...
Philip: Dat maakte het aandoenlijk. Ik ben opgegroeid met Van Damme's legendarische gevechten met Tong Po en Schwarzenegger als fuckin’ John Matrix. Ik had de hoop dat het, elke keer als zo’n oude baas in beeld zou verschijnen, warm in mijn buikje zou worden van alle nostalgische gevoelens. Helaas... wat zijn ze oud geworden! Chuck Norris liep alle actiescènes in wandeltempo door het beeld - in zijn belangrijkste scène was hij volledig uit beeld. Die man kan geen trap meer uitdelen. Het was alsof je opa zijn oorlogservaringen naspeelt met z’n oude legervrienden. Met crack op.
Rob: Crack en Botox... haha, Stallone gaat beter acteren van die Botox. Hij kan zich nog maar een paar gezichtsuitdrukkingen aanmeten en bij hem voelt het als een gevalletje van ‘less is more’.
Philip: Of het nou vaderlijke liefde was voor die jongen, of haat jegens Van Damme, of een heel erg ongemakkelijke verliefdheid voor die Chinese freule - Sylvester weet het op te roepen met één uitdrukking.
Rein: Topgozer, al moet ik wel bekennen dat ik deel een met meer plezier heb gekeken.
Rob: Ja, maar ik weet hoe dat komt. Toen was het geen normaal bioscoopbezoek, maar tijdens de “Mannenavond” in Kriterion. Met bier, worst, armpje drukken, touwtrekken en een schreeuwwedstrijd van tevoren. Om warm te worden.
Rein: Ja, nu je het zegt... misschien komt een film als The Expendables pas goed tot z’n recht binnen de door jou geschetste randvoorwaarden Rob.
Rob: Ja, je moet in ieder geval niet meer in staat zijn om woorden als ‘randvoorwaarden’ te bedenken als je begint te kijken.
Philip: Vrouwen verboden, zoveel is duidelijk. Echt alle vrouwen in de film, op die Chinese na, waren óf hoer óf zwakzinnig. Daar zit dan weer geen enkele knipoog bij - en daar raakte ik dan weer wat van in de war. De film weet dat het dom is, en geeft dat te kennen met een flink aantal knipogen, maar doet dat zo wispelturig en stompzinnig, dat het uiteindelijke resultaat nog dommer is.
Rein: Grappig dat je het zegt, want op mij had het juist een ontwapenend effect. Ik bedoel, het was een kutfilm, maar ik was er minder boos om dan bijvoorbeeld de laatste Batman.
Rob: Mee eens. Batman probeerde echt superhard om serieus, interessant en diepgaand te zijn en dat werkte de film ernstig tegen. Maar dat gezegd hebbende, het is natuurlijk ook wel gemakkelijk om een kutfilm te maken en er mee weg te komen omdat je het min of meer toegeeft in de film zelf.
Philip: De knipogen en de grappen waren hit or miss. Schwarzenegger en Willis die, bij wijze van knipoog, elkaars klassieke oneliners kopiëerden, waarbij Schwarzenegger z’n “Yippeekayee” zo slecht timet dat je je gaat afvragen of het niet een grote middelvinger is in plaats van een grote knipoog. De film voldoet op het nippertje als goede slechte film.
Rein: Ja, dat was verschrikkelijk. Er werd niet eens naartoe gebouwd ofzo. Ze deden het gewoon. Voelde echt als een verkrachting van twee legendarische uitspraken uit de filmgeschiedenis.
Rob: Sylvester, Sylvester, what were you thinking?
Rein: Ja, want vergis je niet he. Stallone heeft ook zelf het script voor de eerste Rocky geschreven waarvoor hij potdorie een Oscar won.
Rob: Je zou dus kunnen zeggen dat er bij iedere film die Stallone schrijft nog steeds een plausibele kans is dat het een meesterwerk blijkt. Het is hem per slot van rekening een keer gelukt.
Rein: Ja, nouja... het waren wel de jaren tachtig.
Philip: Zoals ze zelf ook al zeiden in de film: die eigthies-helden, Stallone incluis, horen inmiddels helaas thuis in een museum.
Rob: In een mooie, luxe vitrine. Want die hebben ze, ondanks latere missers als deze, wel ruimschoots verdiend.