Deze week keek onze redactie Spring Breakers van cultregisseur Harmony Korine (Gummo, Julien Donkey-Boy). Feestende studentes maken amok in Florida, een gangster pijpt zijn eigen pistool, en de bikini’s vliegen je voortdurend om de oren: “Spring Breakers geeft je het gevoel alsof je vastzit in een videoclip.”
Noor: Ik weet nog dat in 1996 Kids uitkwam, waar Harmony Korine het script voor schreef. Mijn moeder twijfelde of ik er wel naar toe mocht. Alleen dat al maakte veel indruk, en de film zelf staat ook nog in mijn geheugen gegrift: AIDS! Drugs! Seks!
Philip: Ik was twaalf toen ik Kids zag. Kids en Fort Alpha, zo zou het worden op de middelbare school. Denken jullie dat de kinderen van nu ook zo naar Spring Breakers zullen kijken?
Noor: Achter mij in de bioscoop zaten twee jongetjes van zestien – type nerd, niet de hipstervariant. Die kreunden elke keer hardop wanneer er weer werd ingezoomd op een bikinibroekje.
Meredith: Grappig, ik was zelf mijn meest vercrackte studentenperiode aan het vergelijken met de openingsscènes. De film was, net als Kids, een met steroïden opgepompte versie van mijn meest uit de hand gelopen feesten.
Philip: En toch zet Korine deze absurde wereld geloofwaardig neer.
Noor: Geloofwaardig? Hou op. Overtuigend misschien, maar juist door zo totaal uit de bocht te vliegen in alles, de verhaallijnen, de stijl, het vaak slechte acteren, vond ik het totaal niet geloofwaardig. Ik ben naar Salou geweest na mijn eindexamen (ja echt), en natuurlijk herken ik dat gevoel wel dat je op de beste plek ter aarde bent terwijl je gewoon in een verrotte discotheek staat. Maar ik vond de film verder zo nep dat ik er vooral heel hard om moest lachen.
Meredith: Misschien was het eerder een soort suspension of disbelief. Alles staat op volume elf.
Philip: Ik vond het zeker geloofwaardig. In aanloop naar de film heb ik de discussie gevolgd over of het personage Alien (James Franco) is gebaseerd op de rapper Riff Raff of Dangeruss. Als je ziet wat die maken...
Deze film gaat over een generatie kinderen, vaak uit de onderklasse, die geen idee heeft van wat goed en mooi is. Alles is kitsch. Dat moment dat Alien doodserieus Britney Spears speelt op de piano is exemplarisch. Spears als een soort stijlicoon.
Noor: Terwijl Aliens bitches met roze My Little Pony-bivakmutsen om hem heen dansen met geweren. Geweldige scène.
Meredith: Ik moest bij Alien denken aan de drugsdealers die Louis Theroux interviewde in Philadelphia, en daar dan een Gaspar Noe-interpretatie van. Deze film was er niet geweest zonder Enter The Void. Maar Noor, het waren helemaal niet Aliens bitches! Dat vond ik nou juist het coolste aan de film. Die wijven waren de ultieme Quentin Tarantino-heldinnen: fucking gevaarlijk en gestoord!
Noor: Ja, bijvoorbeeld toen ze James Franco zijn eigen guns lieten pijpen: sick! Dat de vrouwen soms de macht grepen vond ik geniaal en verrassend aan de film. Maar tegelijkertijd waren de bitches niet meer dan lekkere wijven in heel, heel weinig kleren. Vervangbaar en zonder eigen identiteit. Helemaal met die bivakmutsen op: letterlijk zonder gezicht.
Philip: Het was trouwens ook een geniale zet om brave kindersterretjes als Selena Gomez te casten. Dat gaf de film een dubbele laag.
Meredith: Ja, maar je kan ze niet wegzetten als pure to-be-looked-at-ness. Ze behielden volledig de controle over hun eigen acties en waren nooit overgeleverd aan anderen. In het begin stoorden hun bikini’s me wel, maar uiteindelijk werd dat een soort gimmick, hun uniform. Die meisjes bepaalden zelf wat er met hun lichaam gebeurde. En die pijpscène vond ik een van de meest interessante die ik in tijden heb gezien. Roofdieren die om elkaar heen cirkelen, macht en seks in de meest geconcentreerde vorm.
Philip: Ik had helemaal geen moeite met die bikini’s, die vaak niet eens aan bleven. Behalve geil was het ook een soort persiflage op de MTV-cultuur.
Meredith: Ik kreeg ook het gevoel alsof de film, met al die lichaamsshots, die cultuur becommentarieerde. Het was alsof je vastzat in een videoclip. Neem alleen al de hoofdpersonen die vrijwel de gehele film in dezelfde bikini acteren. Korine neemt die Girls Gone Wild-cultuur en rekt het uit tot het niet meer verder kan.
Noor: Die continue herhalingen maakten de film echt tot een soort trip, ‘rondjes lopen’ tot in het extreme.
Meredith: Ja, dat was heel bijzonder. Ook omdat die herhaalde scènes de tweede keer anders aanvoelen. Je wordt gedwongen om mee te gaan in de tempo van die koortsdroom, en daarom moet je ook wel mee gaan in de rest van die absurditeit. Ik moest denken aan die Chris Cunningham clip voor Aphex Twin.
Philip: Mooi was hoe de volheid van de film, die in je gezicht ontploft als een suikerspin, gepaard ging met een gevoel van leegte. Dat is ook precies wat drugs en dit soort feesten met je kunnen doen. Die wezenloze blikken van de meisjes op weg naar huis verbeelden dat goed. Hedonisme uit de bocht gevlogen, met alle gevolgen van dien.
Noor: De filmcriticus van NRC, Dana Linssen, schreef samen met haar negentienjarige zoon een recensie over Spring Breakers. Ook zij twijfelde of hij wel naar deze film moest gaan, ze was bang dat het hem zou aanzetten tot iets wat zij als moeder juist niet voor hem wilde. Haar zoon vond het wel een vette film, maar het had volgens hem niet zo veel met zijn werkelijkheid te maken.
Meredith: Maar met moraliteit ga je voorbij aan wat er goed en interessant was aan Spring Breakers. Misschien zijn de films van Harmony Korine gewoon niet voor Kids.