Eerlijk is eerlijk: ik volg het nieuws niet bepaald op de voet. Vroeger las ik nog wel met enige regelmaat een krant maar daar ben ik mee opgehouden toen ik merkte dat ik mij bijna echt begon te interesseren voor het liefdesleven van Gordon. Af en toe lees ik echter nog wel eens zo toevallig iets waarvan ik zwaar onder de indruk ben. Zoals dit. Voor diegenen die te lui zijn om op de link te klikken: dit is een zeer journalistiek verantwoord artikel over Pikkirappa Hunagundi (of Pakkirappa Hunagundi, zoals NU.nl dit vertaalt naar het Nederlands) die dagelijks drie kilo grind, steen en modder eet.
Blijkbaar maken de buurtgenoten van meneer Hunagundi zich zorgen. Nu weet ik niet of dat is omdat hij eruitziet als een heroïneverslaafde of vanwege het feit dat hij stelselmatig hun huisvesting verorbert, maar ik denk wel dat we met zijn allen kunnen vaststellen dat Pikkirappa/Pakkirappa dringend behoefte heeft aan een vitaminebruistablet of twee. Enfin, na enige research (en het lezen van de eerste alinea van het artikel) blijkt dat het hier niet om een of ander nieuw veganistisch dieet gaat, maar een ware erkende eetstoornis genaamd “pica”.
Illustratie: Martijn Moedars.
Mensen die lijden aan deze stoornis hebben de neiging om op dagelijkse basis niet-eetbare en vooral niet-voedzame zaken tot zich te nemen. Uiteindelijk kwam ik uit bij de Amerikaanse kwaliteitszender TLC die een programma heeft dat “My Strange Addiction” heet. Behalve dat er mensen zijn die elke nacht met hun haardroger slapen, ontdekte ik ook dat pica schijnbaar een nogal vaak voorkomend fenomeen is. Op TLC toch alleszins. Zo kwam ik erachter dat er mensen zijn die nagellak drinken of graag knabbelen op de vulling van hun bank. Ook leerde ik dat kattenvoer smaakt naar de kippensoep van je oma en dat als je toch plastic wil eten, de textuur van je afstandsbediening het allerlekkerst is. Het goorste, of misschien op een heel fucked up manier het meest romantische, vond ik de vrouw die geregeld van de as van haar overleden vriend snoepte.
Zoals voor elke stoornis is er ook voor pica een verklaring. Sommigen wijten het aan een ijzeranemie of het teruggaan naar de basale fase waarop je als kind alles in je nabijheid in je mond stak. Als je ouders je nooit leren dat het niet oké is om het dak van je Playmobilboerderij op te eten, is er dus een kans dat je dit de rest van je leven blijft doen. Voor diegenen die nu denken dat pica dé oplossing is voor alle vetrollen en onderkinnen: het brengt risico’s met zich mee. Zo zegt Wikipedia dat het eten van uitwerpselen tot serieuze infecties kan lijden, een batterij kan gaan lekken in je lichaam en het consumeren van teveel sneeuw of ijs tot ernstige diarree kan lijden. Ook bestaat de kans dat je in een sociaal isolement geraakt als je op restaurant iedere keer begint te knagen aan het bestek van je tafelgasten.
Al met al is pica dus iets dat je zeker niet thuis moet proberen. Maar als we beter nadenken is het misschien wel dé ultieme oplossing voor de grote afvalberg en alle lieve onschuldige diertjes die elke dag op een bord belanden. Zorg er in ieder geval voor dat je buurman er niet onder (of aan) lijdt.

Coby Hounjet is volgens de kassajuffrouwen van de Albert Heijn onder de 25 maar heeft al zeker drie rimpels in haar navel. Verder houdt ze van pikante hummus, liftmuziek en piemels. Ze schrijft bij gebrek aan ander talent.

Martijn Moedars , straight-up gangster tekenaar en werkt in het circus.. rolt rond in een oranje Volkswagen T3 camper met italo disco op de achtergrond. Hij eet tevens alles.