De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Erdogan is niet op z’n pik getrapt: hij wil laten zien hoe groot die pik wel niet is, denkt Jens Bezemer.
Annabel was een doorsnee meisje in mijn klas op de basisschool. Wat haar uniek maakte was haar onfortuinlijke hoeveelheid snot. Bij tijd en wijlen blies het zich in zulke grote bellen op, dat het leek alsof haar neus drie Jawbreakers kauwgomballen tegelijkertijd soldaat probeerde te maken. De naam Annabel Snottebel was snel geboren. Een dagelijks bezoek aan de juffrouw was het resultaat. Annabel was beledigd.
Beledigen, maar vooral je beledigd voelen, heeft iets kinderlijks. Zonder tact of inlevingsvermogen spuwt het grut terwijl de huid van het doelwitje nog flinterdun is. In de grotemensenwereld wordt die huid dikker. Het verbod op beledigen in het wetboek is een verdwaald overblijfsel uit andere tijden. Er zijn maar weinig mensen die daadwerkelijk naar de rechtbank stappen als hun door een ANWB-monteur verteld wordt dat hun gezicht sterke overeenkomsten toont met de autoband die hij aan het wisselen is.
President Erdogan van Turkije is geen uitzondering. Het is lastig voor te stellen dat Erdogan, onderuitgezakt in zijn cognac leren bureaustoel, Jan Böhmermann tegenkwam tijdens zijn dagelijks YouTube-kwartiertje en vervolgens tot op het bot beledigd was. Los van het feit dat de man niet een groot voorstander is van sociale media, voor zichzelf of voor zijn volk, heeft de president na tientallen jaren Turkse politiek een olifantshuid.
Het meldpunt voor beledigingen, dat dagen later in Nederland in het leven werd geroepen door het Turkse consulaat, is illustratief. Zoekt en gij zult vinden. Het gaat Erdogan niet om de beledigingen. Waar SP-Kamerlid Karabulut refereerde aan de ‘lange arm van Ankara’, kwam bij mij toch echt een ander lichaamsdeel bovendrijven. Erdogan is niet op z’n pik getrapt: hij wil laten zien hoe groot die pik wel niet is.
Het land is in rep en roer. Maar hoe verbaasd kunnen we hierover echt zijn? De stuiptrekkingen van de afgelopen weken passen in het beeld dat we al jaren van Erdogan hebben. Zoals Betsy Udink concludeerde in een mooi portret in de Groene vorig jaar, zien Islamisten als Erdogan in de vrijheid zoals die omarmd wordt door Europa, met de mens en zijn rationele verstand als de maat der dingen, een verdorvenheid. Hij is een totalitaire, paranoïde bromsnor die democratie hekelt, grondrechten naar z’n hand zet, vrouwen op een enkeltje terug in de tijd trakteert en zichzelf ziet als de Verheven Leider van Necip Fazil Kisakürek.
Zoals zo vaak in de geschiedenis, zullen onze wijzende Verlichte vingers niet veel indruk maken. We schoppen het waarschijnlijk een stuk verder als we het beestje bij zijn naam noemen. Erdogan is geen Annabel Snottebel. Hij ís de machtsbeluste treiteraar. En in een poging zijn macht verder te etaleren veinst hij zelfs in andere schoolklassen beledigd te zijn om zo over nieuwe slachtoffers te kunnen triomferen. Tijd voor een schorsing.
Foto via Flickr
