Anna van Leeuwen laat zich graag inspireren door de oproepen op het prikbord in jouw supermarkt. Heb je een bijzondere oproep gezien, en wil je dat Anna het verhaal daarachter bedenkt? Stuur haar dan een scherpe foto van het kaartje, en wie weet verwerkt zij het in een van haar verhalen.
Die moedervlek op haar rechterbeen, net onder haar knie, die vindt ze niet zo mooi. Dat litteken, op haar linkerarm, dat heeft ze van toen ze uitgleed met voetballen. We zitten op haar bed, ze leidt me al een tijdje op haar lichaam rond. We zoeken een geschikte plek.
Het begon een uur geleden, bij haar sokken. Er stonden groene hartjes op. Ze deed haar sokken uit. ‘Voeten zijn wel heel gevoelig,’ zei ik. Ze knikte. ‘Enkels ook,’ ging ik verder. Ze stroopte haar broek een beetje omhoog, ze voelde aan de stoppeltjes. Samen keken we naar haar onderbeen. ‘Kuit kan, of de zijkant van je been...’ Ze knikte, nog eens. ‘Mijn kuit is wel gespierd,’ zei ze. Ik knikte en zei: ‘Ja hoor.’ ‘Vind je dat echt?’ Ik haalde mijn schouders op en zweeg. Ze zuchtte.
Het briefje ligt op haar nachtkastje. Ze heeft me niet verteld wat het betekent. Ik weet niet eens of ze het zelf getekend heeft. Het zijn een paar streepjes, een vierkantje en een rondje. Getekend met viltstift in felle kleuren die ik niet bij me heb. ‘Dat geeft niet,’ zei ze meteen, ‘zwart is ook mooi.’ En: ‘Bij zo’n tattooshop stellen ze maar vragen...’
Ik stelde geen vragen. Ik had nog geen slok van mijn thee genomen, of ze nam me mee naar haar slaapkamer. ‘Is dit genoeg licht?’ vroeg ze. En terwijl ze haar sokken uitdeed: ‘Ik weet het nog niet zo goed.’
Nu zit ze in haar bh en onderbroek voor me. Ieder lichaamsdeel dat ik kan zien, is het afgelopen uur besproken en onderzocht. De buik is wat onhandig, voor als ze ooit zwanger raakt. De rug, die kan ze zelf niet zien. Haar bovenbenen daar kneep ze in en zei: ‘Mwa, ik denk toch van niet.’ Ze voelde even aan haar hals en aan de bovenkant van haar borst. ‘Nee, dan zie je het meteen,’ zei ze.
‘Zal ik even naar beneden gaan, mijn spullen halen?’ bied ik aan. ‘Nee, blijf maar, je moet meedenken.’ Ik kijk even naar haar navel en probeer me dan te concentreren op haar voeten. ‘Heb je het niet koud?’ vraag ik. ‘Neuh, niet echt,’ zegt ze.
‘Waar zou jij het doen?’ vraagt ze. ‘Poeh, lastig. Ik zit al bijna helemaal vol.’ Ik lach erbij en strek mijn armen naar haar uit. Ze bekijkt mijn armen, maar lacht niet terug. ‘Nee, maar als je mij was?’
‘Als ik jou was?’ Met haar wijsvinger trekt ze een streepje langs de inkt op mijn arm. Ze draagt geen nagellak, geen ringen. ‘Ik zou het niet doen,’ zeg ik, ‘het is verslavend, weet je, je bent nog zo...’ Ik twijfel tussen jong en mooi, allebei zou verkeerd klinken, dus ik zeg: ‘...leeg.’
‘Leeg?’ Nu lacht ze. ‘Ik heb je bijna alles laten zien en jij vindt me leeg?’ Ze lacht hard, schatert. Ze strijkt een lok haar uit haar gezicht. ‘Lekker ben jij!’ Ze stompt hard tegen mijn schouder. Ik schud mijn hoofd, wil iets zeggen om het goed te maken maar zij zegt al: ‘Sorry. Nee, sorry echt. Het was niet mijn bedoeling.’
Ze pakt het briefje van het nachtkastje. Ze legt het op haar bovenbeen. We kijken er samen naar. ‘Ik denk niet dat het mooi wordt,’ zeg ik. ‘Ik denk het ook niet,’ zegt zij. ‘Ik wist niet dat dit zo moeilijk zou zijn. Zit jij echt helemaal vol?’
Dan trek ik mijn sokken uit, stroop mijn broek een stukje op. Ze kijkt zwijgend. Ik laat mijn buik zien, mijn rug, stroop mijn boxer een stukje naar beneden. ‘Zie je, hier zit niks.’ Ze glimlacht. Ze geeft het papiertje aan mij. ‘Wil jij ‘m niet hebben?’
Haar hoofdkussen ruikt naar wasverzachter. Ik geef haar aanwijzingen terwijl ik op mijn buik lig. De machine vindt ze zwaar. Ze werkt traag. Ze vloekt omdat ze het ding niet onder controle heeft. Het geeft niet. Ik zit de komende weken wel op één bil. Als ze maar betaalt.