Huiskamerdansen? Ja! Huiskamerdansen. Het is leuk en je hebt er weinig voor nodig: je zet je favoriete bandje op 10, gaat al dan niet voor de spiegel staan en gooit er moves uit waarvan je soms niet eens wist dat je ze in je had. Het is nog leuker met meer mensen tegelijk. Dit proces verloopt in principe hetzelfde als dansen in je eentje, met dat verschil dat je er wat vrienden bij hebt. Je kunt nu moves van elkaar afkijken.
Je bent eigenlijk nooit te oud om te huiskamerdansen. Het kan zelfs een voordeel zijn, want naarmate je ouder wordt, neemt gene vaak af en ben je minder gebonden aan de op dat moment heersende dansmoves. Het hebben van kinderen is ook geen beletsel, want kinderen houden wel van een potje swingen en hebben vaak nog geen muzieksmaak. Alles is goed!
En laat er nou ook nog een prachtig programma zijn dat het huiskamerdansen afficheert en je tegelijkertijd met de leukste onbekende bandjes laat kennismaken. Een stuk leuker dan urenlang verveeld Pitchfork afstruinen: Chic-a-go-go, een lokaal televisieprogramma dat huiskamerdansen combineert met coole semi-live optredens.
Chic-a-go-go afficheert zichzelf als "Chicago's dance show for kids of all ages" en dat dekt de lading aardig. Het concept is als volgt: Er worden een cool obscuur bandje (garage, hip-hop, elektro, soul: alles komt voorbij) en wat ouders met kinderen uitgenodigd. Miss Mia (de host) of Ratso (een niet zo leuke handpop van een Rat) houdt een kort praatje met de band, waarna deze een onvervalst top of the popachtige playback show weggeeft. Ondertussen wordt er flink gedanst door de aanwezige gasten. Niet in de huiskamer weliswaar, maar wel met dezelfde overgave.
