De laatste jaren zijn brillen hip. Bij de H&M verkopen ze zelfs brilmonturen zonder sterkte. Met een zwarte brilmontuur meet je jezelf snel en effectief de hipster-intellectual look aan. Als je echt slechtziend bent, zijn er betere redenen om voor een bril te kiezen.
Toen ik afgelopen zomer een bril kocht, deed ik dat vooral voor 'erbij', als aanvulling op de lenzen die ik droeg. Voor de luie zondagochtendontbijtjes met de krant, voor als ik alleen naar buiten moest voor een boodschap, voor als ik een keer zonder zat. Al gauw bleek die bril een verrekte handig ding, voor luie mensen als ik. Niet nadenken, bril op de kop en klaar is kees.
Ok, af en toe heb je een doekje nodig om hem even op te poetsen, maar dat valt in het niet bij dat gedoe met die lenzen. Welke was nou rechts en welke was nou links? Wat moet je als je een nachtje ergens anders belandt zonder lenzenvloeistof? Ik had wel eens een ochtend dat het even duurde om te beseffen dat er geen "lokale mist" in huis was, maar dat ik domweg was vergeten om mijn lenzen uit te doen voor het slapen gaan. En op een muziekfestival betekenen lenzen dat je op het eind van de dag met vieze vingers in je ogen zit te prikken.
Daarom is zo'n bril heerlijk. Geen gedoe meer met lenzen die dubbel klappen en in een hoekje van je oog gaan zitten, terwijl je net in goed een gesprek zit. Of erger: dat ze spontaan uit je ogen springen en je de rest van de dag duizelig doorbrengt omdat je één scherp en één onscherp oog hebt. Toch is één van de aangenaamste voordelen van een bril: je wordt 's avonds niet meer op pijnlijke wijze er aan herinnerd dat je eerder die avond rode pepers had gesneden met je blote handen. Het enige dat ik nog moet uitzoeken is hoe de drie bril-op-bril zoenen charmant uit te voeren zijn zonder een clash.
