Is dit eigenlijk wel een kort verhaal? Of is het een dagboekaantekening? Een stream of consciousness misschien? Lees deze tekst van Annelies van Wijk en oordeel zelf.
Soms stel ik me iets voor.
Een uitje naar een attractiepark bijvoorbeeld. Of hoe een passievrucht smaakt.
Laatst stelde ik me een danscursus voor. Ik ging samen met een beste vriend, voor wie ik mijn gevoelens verborg. Met gesloten ogen danste ik met hem door de keuken. Dansen met gesloten ogen is niet handig, net als met gesloten ogen iemand beminnen. Ik zei tegen mezelf dat dit op het eerste gezicht een bevredigende bezigheid leek. Maar als ik verder keek, kon ik beter met een goede vriendin door de keuken walsen. Al wist ik dat die goede vriendin na drie passen met het idee zou komen om naar de snackbar op de hoek te wandelen.
In de snackbar hebben ze een aquarium met een plaatje tegen de achterwand. Er staan palmbomen op en een strand. Daar kunnen mijn vriendin en ik alleen narigheid bij bedenken. Al die vissen op het droge met zand tussen hun kieuwen. De stofzuigervis zwemt met een happend mondje tegen het glas, terwijl we onze tanden in een kaassouffle zetten, ons voorstellen hoe het is om je tong niet te verbranden.
Op andere dagen bedenk ik hoe mijn overburen met elkaar op de bank zitten. Ze dragen buitenshuis altijd wollen truien en zwaaien bij een afscheid alleen kort naar elkaar. Soms denk ik dat ze zelfs in de zomer koudbloedig zijn. Meestal volgt op koudbloedigheid een gedachte aan mijn oma. Haar handen waren altijd blauw. Ik dacht als kind dat dat kwam doordat haar bloed blauw was. Toen ze op een middag uitschoot met een aardappelschilmesje, stopte ik met me voorstellen dat mijn oma een undercover-koningin kon zijn.
Op sommige dagen kan ik me niets bij iets voorstellen. Meestal zijn dat dagen, waarop ik kuiltjes achterlaat in het matras. Ik eet er, slaap er, wacht er, tot het kuiltje diep genoeg is om erin te passen. Maar omdat ergens in passen iets van je voorstellingsvermogen vraagt, gaat meestal de luxaflex weer open. Stel ik me voor hoe het is om werkelijk over straat te lopen.
Annelies van Wijk (1993) reist het liefst met de trein naar onbekende dorpen of steden. Onder het pseudoniem Liedfs schrijft ze over haar ontmoetingen, maakt ze korte podcasts en ontwikkelde ze poëtische interventies. Daarnaast schrijft ze regelmatig voor theater en heeft ze een hardnekkige paprikaverslaving.
Myrthe Denkers houdt van tekenen en van praten. Ze besloot haar twee favoriete bezigheden te combineren en is nu naast illustrator ook docent beeldende kunst. Ze is net verhuisd naar Utrecht maar stiekem mist ze Groningen.
