Zijn er echt mensen die niet van katten houden? Jazeker, Matthijs is zo iemand. Hij haat ze.
Dit is de exacte weergave van een Facebookchat die ik laatst had:
Simone: IK HEB EEN BABYPOES
Simone: Because you care
foto via Pexels
Matthijs: Sick
Matthijs: Kinderwens weer een paar jaar uitgesteld
Zelfs als ze een Baby Born omhoog had gehouden was dit een lauwe reactie geweest en ik moet wel een totaal harteloze vrek zijn, kan ik zo kil blijven in aanblik van een klein katje. Wie mij heeft zien dansen weet echter dat dit niet het geval is en de ware reden is nog veel duisterder.
Mijn aversie tegen katten is ogenschijnlijk vreemd, daar we op papier zoveel met elkaar gemeen hebben. Katten zijn, op de schaarse momenten dat ze niet liggen te slapen, vooral bezig met eten en in de weg lopen. Dat zou iemand die vooral gecomplimenteerd wordt met een ‘fenomenaal gebrek aan gevoel van urgentie’ toch moeten aanspreken, maar dat doet het niet.
Katten en ik botsen niet omdat we zo zielsverwant zijn dat we tevergeefs proberen te versmelten tot één, elke keer dat we dezelfde ruimte delen. Het probleem is dat katten de sadomasochistisch aard van de mens op zo’n enorme schaal uitbuiten dat niemand daadwerkelijk kan geloven dat het echt gebeurt, behalve ik dus. Mijn verzet tegen katten is een vorm van armpje drukken op kosmische schaal, en ik ben niet aan de winnende hand.
Hoe ik dit weet? We nemen als voorbeeld de kat van mijn ouders, Katie, vernoemd naar Katie Melua omdat ik tijdens een vreemde en verwarrende tijd in mijn leven fan was. Dit beest is te dom om te snappen dat, als het in de voortuin regent, je door het kattenluik in de achterdeur ook in de drup belandt. Ze drinkt geen water uit haar bakje omdat dat vol ligt met de brokken die tijdens het eten uit haar mond vallen, vermoedelijk omdat ze vergeet wat ze aan het doen is. Het is SBS6 met een vacht.
Illustratie: Patrick Louwerse
Ondanks deze beperking weet ze al meer dan tien jaar het huishouden compleet te gijzelen door ’s nachts vazen om te gooien en op de bedden te schijten als ze geen aandacht krijgt. Natuurlijk wordt er dan even gescholden, maar ware consequenties blijven uit. Sterker nog, als je er later iets over vraagt kan iedereen zich het voorval nog maar vaag herinneren. Behalve jeuk aan je neus zorgen kattenharen dus ook nog eens voor selectieve amnesie.
Vrijwel elke poging tot genegenheid wordt door haar beantwoord met een uithaal, al is er natuurlijk één iemand bij wie ze wel op schoot komt, namelijk ik. Vredig nestelt ze zich vijftig gradaties te intiem in m’n kruis, waardoor ik weinig anders meer kan doen dan met telefoon in de hand te bladeren door plaatjes van de oneindige reeks offers die mensen aan de voeten van haar soortgenoten leggen. Het lijkt erop dat haar enige doel in het leven is de grenzen van de menselijke tolerantie compleet te vernietigen, en dan is dit dus nog een vrij simpel exemplaar. Van welk ander wezen verdragen we zulke wreedheid? Zelfs baby’s komen met minder weg.
De waarheid is dat mensen een intrinsieke behoefte hebben om zichzelf in dienst te stellen van een hogere macht, en dan het liefst één die aan mensenlevens minder waarde hecht dan aan wat grind. De kerken lopen leeg, maar de religieuze intensiteit waarmee mensen hun katten aanbidden toont aan dat we slechts van altaar gewisseld zijn. Al zijn de wegen van de Heer ondoorgrondelijk, ik weet zeker dat een ondergescheten kussen zelfs voor het Oude Testament te ver was gegaan.
Matthijs Valent Matthijs Valent (1984) is historicus en zit veel op internet. Daar plukt ook u soms de vruchten van.
Patrick Louwerse is regisseur, animator en illustrator. Hij combineert verschillende technieken en disciplines om verhalen met een wonderlijke en surrealistische inslag te verbeelden.
