-Niels reist verkleed als backpacker over de wereld. Voor Hardhoofd houdt hij een wat wazig dagboek bij. Tot nu toe was hij verdwaald op het betoverde eilandje Siquijor in de Filippijnen. Daar komt nu verandering in. Dit is deel 7 van zijn verslag, het vervolg op "Rommel gelooft in bagels".-
Pai, een hippiedorpje in het noorden van Thailand. Vroegen kwamen er hippies, nu komen er toeristen om naar de hippies te kijken. De hippies verhuren brommers aan toeristen die door het dorpje rijden om te zien hoe de hippies brommers verhuren aan toeristen. Volgens mij zijn het eigenlijk allang geen hippies meer. ‘s Avonds komen ze stiekem bij elkaar en spelen een potje online poker zonder muziek, want dan kunnen ze zich beter concentreren.
We zijn in Pai om I.D. Garuda te zoeken. I.D. Garuda, het poëtische kopstuk van Pai en de spirituele mentor van Bernd. Als dichter is hij, zoals dat gaat bij spirituele dichters, de koning van de open deur. Bernd is ook de koning van de open deur. Dat zijn Bernd’s eigen woorden. Het is niet zozeer dat hij zegt: ‘ik ben de koning van de open deur’, hij werkte ooit bij een slotenmaker en was, naar eigen zeggen, erg goed in wat hij deed.
Hoe Bernd en I.D. Garuda elkaar hebben gevonden, weet ik niet, want Bernd doet er erg geheimzinnig over. Dan mijmert hij iets over spelende kinderen in een tempel in Jaipur, maar waarschijnlijk had I.D. Garuda zich gewoon een keer buitengesloten en was Bernd toevallig in de buurt.
Bernd citeert I.D. Garuda graag en op misplaatste momenten. Zo zei hij toen ik in Bangkok van mijn creditcard was beroofd: ‘if you can’t find something in your body you won’t find it anyhere else’. I.D. Garuda is ook spiritueel mentor van een aantal prominente schrijvers van reisgidsen over Zuidoost-Azië. Ze wonen allemaal in Pai en kraken dus in hun eigen reisgidsen het stadje naar hartelust af, omwille van hun eigen nachtrust. Rommel en ik zijn hier om de schrijvers persoonlijk uit te nodigen om naar de opening van ons bagel-restaurant in Bangkok te komen. Omdat we niet zo goed weten waar we I.D. Garuda kunnen vinden, besluiten we om eerst naar zijn uitgever te zoeken. Niemand weet waar Green Lotus Press is. Wel vinden we Green Lotus Massage en een kortingsbon van Green Lotus Super Reliable Bike Rental. Bij de 7-eleven buiten de stad halen we de bitterzoetzure pruimensnoepjes die Rommel en Bernd zo lekker vinden, maar waar ik zachtjes van moet stuiptrekken. In de rij bij de kassa zegt Rommel beteuterd: ‘We vinden die I.D. Garuda nooit’. Bernd zegt: ‘perhaps what we can’t imagine is more beautiful than what we can’, want hoe dichter we bij I.D. Garuda komen, hoe meer hij hem (op ongepaste momenten misplaatst) citeert. De verkoper kijkt op en zegt: ‘I.D. Garuda?’. Hij geeft ons een kaartje waarop staat: ‘I.D. Garuda!’ en Bernd kraait opgewonden: ‘Hij weet van onze komst!’. Als ik het kaartje omdraai staat er ‘Free beer when I.D. Garuda is here, doors open 24/7!’.
De I.D. Garuda-bar staat pal naast de 7-eleven. De reisgidsen-schrijvers van de Lonely Planet en de Rough Guide zitten aan de bar. Ze zijn dronken, want I.D. Garuda zit er al de hele dag met twee middelbare vrouwen die zichzelf zoeken. Daarbij proberen ze elektrische apparaten te vermijden, want elektrische apparaten zijn de vijand van iemand die zichzelf zoekt. Rommel heeft visitekaartjes voor het bagel-restaurant laten maken, de kaartjes hebben een gat in het midden. Omdat ik de sidekick van Rommel ben, heb ik ook een (wat bescheiden) visitekaartje. Het is het gaatje dat uit het visitekaartje van Rommel is geperforeerd, want Rommel houdt niet van verspilling. Er past één apenstaartje op. Azië heeft de reisgidsen-schrijvers een beetje cynisch gemaakt:
Lonely Planet: ‘wat zou je liever willen zijn, god of halfgod?’
Rough Guide: ‘dat ligt eraan. Kan een god masturberen?’
Lonely Planet: ‘ja’
Rough Guide: ‘en een halfgod?’
Lonely Planet: ‘ja’
Rough Guide: ‘dan maakt het me niet zoveel uit’.
I.D. Garuda glimlacht, het is aan hem te zien dat hij alle rust van de wereld heeft gevonden en zich niet laat shockeren door zijn platvloerse discipelen. Hij leunt achterover in zijn stoel en vouwt zijn handen achter zijn hoofd. Hij vraagt aan de twee vrouwen hoe ze hebben geslapen. De eerste vrouw zegt dankbaar dat het heerlijk is om te slapen zonder van die zoemende koelkasten of andere elektrische apparaten die onverwachte geluiden zouden kunnen maken. De tweede vrouw zegt dat ze juist door die stilte niet meer het gevoel heeft dat ze alleen is. De eerste vrouw kijkt jaloers naar de tweede vrouw. I.D. Garuda glimlacht, tevreden met hun antwoord, tevredener met zichzelf. Hij zegt dat hij wel wist dat ze dat zouden zeggen van die elektrische apparaten: ‘dat is de eerste stap’. Hij vraagt of ze misschien ook iets ‘gevoeld’ hebben die nacht. Het is even stil. De vrouwen hebben nog niks gevoeld, maar dat vindt I.D. Garuda niet erg. Hij belooft ze dat hij het morgen weer zal vragen. Bernd zit verbitterd aan de bar en weigert zijn mentor te begroeten. Waarom is me een raadsel. Misschien omdat ‘The Best of The Doors’ niet opstaat, wat voor een bar in Zuidoost-Azië, en voor Bernd al helemaal, nogal not-done is. Hij houdt zich vast aan de onderkant van de kruk, alsof de zitting een zwart gat is waar hij maar niet in verdwijnt en citeert zachtjes: ‘if you want spiritual fulfillment, step into bigger shoes’.