De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Deze week vier korte commentaren van onze redacteuren.
Rolmodel
Het bloot van Beyoncé
Borsten zijn heet, vooral in Amerika waar Beyoncé's voedende voorgevel het onderwerp werd van een fatsoensdiscussie. Moeders die in het openbaar hun kind aanleggen, worden maar moeilijk geaccepteerd. Aandachtstrekkers zijn het, met hun blote tieten!
Ook voor Facebook ligt dergelijk bloot gevoelig. Dat bleek toen foto's gecensureerd werden waarop de tepels van voedende moeders zichtbaar waren. Borsten met tepels zijn volgens Facebook namelijk 'seks' en daar moeten kinderen onder de 13 tegen in bescherming worden genomen. Het sociale netwerk meent haar prepuberale gebruikers echter níet te hoeven beschermen tegen foto's met daarop “deep wounds”, “excessive blood" en “crushed heads”. Dat borsten ook een andere functie hebben dan een seksuele, komt blijkbaar niet bij ze op. Alleen Barbie zal op Facebook haar blozende baby ongecensureerd de borst kunnen aanbieden.
Toen Time Magazine enkele dagen geleden haar nieuwe editie uitbracht, met op de omslag een foto van een jonge moeder die haar 3-jarige zoon de borst geeft, stormde het weer. De foto begeleidt een artikel over 'Attachment Parenting', waarin ene Dr. William (Bill) Sears moeders adviseert hun kroost zo lang mogelijk, zo dicht mogelijk bij zich te houden. De ideale moeder draagt het kind op haar lichaam, laat het in haar bed slapen en geeft het lange tijd borstvoeding.
Deze controversiële ideologie werd meteen beantwoord met heftige kritiek op de verheerlijking van het moederschapsideaal. Als tegenreactie verschenen de stukjes van supervrouwen, die zich met hun kind 'attached' door het leven slaan. Maar de grootste controverse ging over de borst met daaraan het kleuterkind.
Fatsoensregels laten zich moeilijk oprekken. Ik weet niet of ik schrik als ik een kleuter aan een moederborst zou zien sabbelen. Het is in ieder geval van de gekken dat zogende vrouwen winkels worden uitgezet. Beyoncé is prijzenswaardig bezig met haar openheid in blote praktijken, met als klap op de vuurpijl dat niemand er meer aan twijfelt dat ze haar kind zelf gebaard heeft.
Door Esther Wertwijn
Commentaar
Domme Thierry
Niemand roept in mijn kennissenkring zoveel aversie op als Thierry Baudet, de “jonge conservatief” die tweewekelijks columns schrijft in de NRC. Dat is terecht. Thierry is namelijk 1. nationalistisch, 2. Eurofoob, 3. pedant, 4. tegen moderne kunst, 5. zo reactionair dat hij een reïncarnatie van Joseph de Maistre had kunnen zijn, 6. hypocriet (ondertussen doet hij alsof het “links-rechts-onderscheid niet meer opgaat”), en 7. een snob (u weet wel, iemand wiens culturele consumptie louter gericht is op het verwerven van cultureel kapitaal). Dat alles zou een kwestie van smaak kunnen zijn, maar er is nog een punt 8. Thierry’s meningen zijn slecht onderbouwd. Noem het maar feitenvrij.
Wat zijn die meningen zoal? Stierenvechten is een mooie traditie. (Dat heeft hij van Roger Scruton.) Sigaren roken is een verfijnde activiteit. Moderne architecten zorgen louter voor culturele kaalslag. (Dat heeft hij van Theodore Dalrymple.) De opwarming van de aarde is een canard, want die "stagneert". (Ojajoh?) Meindert Fennema is een held, omdat hij "linkse hypocrisie" aanvalt. (Hypocriet?) Jaffe Vink heeft “onomstotelijk aangetoond” dat de Probo Koala geen gifschip was. (Jaffe Vink is geen petrochemicus, maar een opiniemaker die de milieubeweging haat.) En als het Europese Hof uitzettingen veroordeelt die een wisse dood betekenen, is dat een inbreuk op de nationale soevereiniteit. (Noem dat maar schrijftafelmoord.)
Het meest opmerkelijke is wel Thierry’s aanval op de hedendaagse gecomponeerde muziek, die hij zo ongeveer gelijkstelt aan kleutergejengel. Het programma van de Gaudeamus Muziekweek bevat meer muzikale diversiteit dan het hele 19e-eeuwse concertrepertoire, maar dat weet Thierry niet, want hij komt nooit in het Muziekgebouw aan ’t IJ.
Het ontgaat me vooral wat Thierry nou precies onderzoekt. Er is geen hoor en wederhoor, geen data, geen betrouwbare bronvermelding, geen significant nieuw inzicht. Het zijn de vooroordelen van je tante Tonnie, opgesaust met Leidse eruditie en archaïsch taalgebruik.
Ik snap wel waarom Vandermeersch hem heeft ingehuurd. Thierry zegt op een beschaafde, eloquente manier “wat je niet mag zegge hè”. Dat veroorzaakt reuring. Maar als je niet weet waar je het over hebt, kun je toch beter je bek houden.
Door Floris Solleveld
De Hofstad
De groene duivel
Afgelopen donderdag bezocht ik op Rotterdam Zuid een debat over het Kunduz-akkoord. Het mocht geen debat heten: het panel bestond uit iemand van FNV-Vecht voor de Recht en iemand van de Internationale Socialisten, de GroenLinks-woordvoerder had afgezegd. Meer dan eens werd naar GroenLinks verwezen als "de duivel". Het enige tegengeluid moest uit de zaal komen, waar VVD-deelraadslid Ruben Arnhem enkele keren van zich liet horen. Wat vooral duidelijk werd, was dat GroenLinks zich in een lastig parket heeft gewerkt door het akkoord te ondertekenen. Er was voor de tegenstanders in ieder geval genoeg om op te schieten. Hadden ze het meest rechtse kabinet na de Tweede Wereldoorlog niet beter aan een draadje kunnen laten bungelen?
Dan de kandidaatstelling van Tofik Dibi voor het lijsttrekkerschap. Hij daagt partijleider Jolande Sap uit, maar zijn kandidatuur "is geen motie van wantrouwen richting Sap". Misschien is het een vooropgezet plan van de partij? Wat tegengas bieden tegen de gratis zendtijd van het CDA door zich zelf ook in de kijker te spelen met een verkiezing? Aangezien Dibi en Sap inhoudelijk niet zo veel verschillen zal de boodschap behoorlijk eensgezind zijn. Daarnaast lijkt het me sterk dat iemand in Dibi een mogelijke lijsttrekker ziet. Zelfs voor een kleine partij als GroenLinks moet je op zijn minst de schijn van een premierschap in de dop kunnen dragen. Nog even rijpen dus, Dibi.
In tijden dat politiek voornamelijk over economie gaat, heeft Sap als econome en voormalig ambtenaar bij Sociale Zaken de beste kennis in huis. Gelukkig verruilde ze haar technocraten-brilletje ook net op tijd voor lenzen. En last but not least: de stropdas die Dibi bij zijn persconferentie ostentatief op de grond gooide, deed de stekkerdoos van Sap direct vergeten.
Door Eeva Liukku
Commentaar
Steekspel met stokpaardjes
De plagiaatkwestie rond bijzonder hoogleraar en literatuurcritica Elsbeth Etty was mij ontgaan. De Nijmeegse hoogleraar Jos Joosten beschuldigt haar ervan in zijn nieuwste boek. Er zou sprake zijn van onzorgvuldig brongebruik, namelijk citeren zonder voetnoot. Dat is natuurlijk opvallend, maar opvallender nog was de reactie van filosofe en literatuurwetenschapper Stine Jensen afgelopen weekend in de NRC. Belangrijker dan het plagiaat was volgens Jensen dat Joosten "een wetenschappelijke vrouwenhater" is. Zijn werk is volgens Jensen de "slechtste reclame die de literatuurwetenschap zich kan wensen". Kan zijn. Maar de reactie van Jensen is op haar beurt weer slechte reclame voor zowel de journalistiek als de wetenschap. In plaats van het probleem helder uiteen te zetten en een onderbouwde mening te formuleren, verzandt de discussie in een oninteressant steekspel met stokpaardjes.
Een dag later, bij de nieuwe film Elles, doet hoofdpersoon Anne (Juliette Binoche) me aan Jensen denken. Journaliste Anne verliest zich in een artikel over jonge prostituees en ziet zelfs in het bereiden van coq-au-vin een seksueel geladen machtsspel. Het maakt Anne onuitstaanbaar en haar leven ondoenlijk. In plaats van de werkzame, onderhuidse discriminerende of vrouwonvriendelijke mechanismen te tonen, plakt ze ze overal op. Daar schiet niemand wat mee op. Ook Anne niet. Een van haar weinige nieuwe inzichten is dat haar man porno kijkt.
Na de film lees ik het stuk van Stine Jensen opnieuw, en snap ik haar nog steeds niet. Na een halve pagina bewijs aan te leveren dat de argumenten van Joosten voortkomen uit vrouwenhaat, besluit ze met: “Ik laat het graag aan anderen over om hem te beschuldigen van seksisme.” Wie schiet hier iets mee op? En ook: waarom ben ik hier getuige van? Conclusies wat betreft de overeenkomst tussen Anne en Stine Jensen laat ik aan een ander.
Door Roos Euwe