De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven! Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Ook in de zomer commentaar in tekst en beeld.
Illustratie: Joost de Haas
Rolmodel
Rust hard
Timing is alles. Zo ook in zelfdoding. Op 27-jarige leeftijd sterft Amy Winehouse, al dan niet vrijwillig, en doet hiermee haar intrede in de Forever 27 Club – the only club the rich and famous are dying to get into. Toch niets mis met de timing van Amy, die gisteren in Londen begraven werd.
Het schokkende aan haar dood is vermoedelijk de voorspelbaarheid ervan. Toch mis ik haar wel, Amy Winehouse. Niet alleen haar haardos, maar ook haar hedonistische mentaliteit verwijst naar vervlogen tijden. Toen popsterren nog op het podium braakten en hun stembanden smeerden met rode wijn. Toen ze nog hun kelen schraapten en je de tyfus echt hoorde pruttelen. Na Kurt Cobain in 1994 leek het allemaal kamillethee en bananenmouse, maar met Amy Winehouse en types als Pete Doherty was er weer enige hoop.
Maar was Amy Winehouse, behalve het vele gepraat over haar ruige levensstijl en I don’t give a fuck-mentaliteit, eigenlijk wel zo rock’n’roll? Of was het stiekem een mainstream popsterretje, dat ontdekt werd door die man achter S Club 7 en Pop Idol? Een popster wiens plaatjes werden gedraaid tijdens Noodlanding in poptempel Paradiso en met wie je ook in de Groningse Draaibar kon meeblèren. Was dit nieuwste lid van De Eeuwige Club niet stiekem een internationale, commerciële en mainstream superstar?
Ach, wat maakt het ook uit. De dood van Winehouse is vooral een tragisch cliché. Rust hard, Amy.
Door Annabel Troost
Nieuws in beeld
Illustratie: Anne Brakema