De tweede editie van De Videotheek, waarin de redactie sporadisch haar favoriete films tipt. Cinema à la carte voor iedereen die de IMDb top 250 al heeft doorgeploegd en op zoek is naar films die niet op ieder 'best of'-lijstje staan. Deze keer selecteerden wij films die ons een goed gevoel geven: feel good films dus. De dagen worden donkerder, de kerstverlichting gaat weer aan, maar met deze films op je televisie zal het vrolijkste lichtje toch vanuit je eigen woonkamer komen. Met illustraties van Marloes Toonen.

Alles Is Liefde (2007) - Dit is de beste Nederlandse feel good film die er maar bestaat. Amsterdam in Sinterklaastijd biedt het perfecte decor voor een mozaïek aan verhalen, waarin de Vliegende Panters als corpsballenvrienden van Prins Valentijn schitteren, Daan Schuurmans en Paul de Leeuw een hilarisch homostel zijn, Sinterklaas "Kut, godverdomme" schreeuwt en zelfs het vreselijke typetje van Valerio grappig is. Carice van Houten als de cynische en eenzame Kiki Jollema is lief, hoopvol en zo goed gespeeld. Alles klopt aan deze film, de dialogen, de personages, de muziek, de prins, de liefde: ik zou mijn vriendje aan de kant zetten als hij niet in Alles is Liefde gelooft. (Noor)
The Apartment (1960) - De hoofdpersoon (Jack Lemmon) leent zijn flatje uit aan rijke mannen met scharrels om wat geld bij te verdienen. Zelf is hij vreselijk treurig alleen, tot op een dag het meisje op wie hij een oogje heeft in zijn flat belandt en er bijna sterft. Klinkt zwaar, maar: alles komt goed. En wel op zo'n manier dat dit eigenlijk de enige romantische (tragi-)komedie is die je ooit hoeft te zien. (Emy)
As Good As It Gets (1997) - Deze film moet echt in het lijstje feel good films staan. Juist omdat Jack Nicholson zo'n fantastische akelige seksistische antisemitische homofobe dwangneurotische hondenhater speelt. En vanwege de prachtige uitroep in de wachtkamer van de psychiater: "Hey! What if this is as good as it gets?" (Floris)
The Big Friendly Giant/De Grote Vriendelijke Reus (1989) - Als kind kon ik nooit slapen. Als ik dan lang na mijn bedtijd nog steeds met opengesperde oogjes naar de glow-in-the-dark sterren op mijn plafond aan het staren was, kroop ik stilletjes mijn bed uit en pakte ik een boek uit mijn kast. Dan las ik een mooi verhaal tot ik eindelijk in slaap viel. Mijn lievelings waren de verhalen van Roald Dahl. In The BFG ziet de kleine Sophie wanneer zij niet in slaap kan vallen, een reus een stofje in alle slaapkamerramen van de straat blazen. De reus ziet haar ook en neemt haar mee naar Reuzen Land waar men dromen maakt en snozkommers eet. Als kind was ik ook graag op slapeloze nachten meegenomen naar een fantasieland, hoe eng die soms ook kon zijn met boze reuzen met geniale namen als The Bonecruncher, The Bloodbottler en The Childchewer. Ook zonder nostalgie naar The BFG is deze film een goede opvrolijker voor grijze dagen. (Zara)
In delen op Youtube te zien.
Bloody Mondays & Strawberry Pies (2008) - Een documentaire van Coco Schreiber over verveling. Niet alleen 'feel good' vanwege mooi camerawerk en rake beelden (zoals van een taartenafdeling van de Hema, een glazenwasser op Wallstreet, een man die in de woestijn aan het bidden is maar telkens gebeld wordt), maar ook omdat John Malkovich (door Coco gevraagd vanwege zijn extreem saaie stem) de voice-over doet. (Maartje)
Cool Hand Luke (1967) - Niets is mooier dan het gevangenisleven in het Amerika van de jaren '60. Luke (Paul Newman, beste Amerikaanse acteur ooit) is mentaal niet helemaal lekker uit de Koreaoorlog gekomen. Burgerlijke ongehoorzaamheid betekent een enkeltje strafkamp in Florida. Luke wordt al snel gehaat door zijn opzichters en omarmd door zijn medegevangenen. Want Luke is een beetje gek en een beetje tegendraads. Precies hoe we onze helden graag zien. En Luke kan vijftig eieren in een uur op. (Philip)

The Darjeeling Limited (2007) - Alles waar Jason Schwartzman in zit. Ik ben stiekem verliefd op Jason Schwartzman, met z'n korte beentjes en z'n serieuze blik. Als ik één Jason Schwartzman-film moet kiezen, dan Wes Andersons The Darjeeling Limited. Drie broers, allemaal depressief, gaan samen per trein naar India en zitten vooral met elkaar te ruziën. Eigenlijk gaat het nergens over, maar als je naast J.S. ook nog Owen Wilson en Adrien Brody in een film zet, wordt het sowieso leuk. (Emy)
Dead Poets Society (1989) - Deze film gaat over de botsing tussen ratio en irratio, tussen emoties en controle. De manier waarop de de docent mr. Keating (Robin Williams) een groep jongens probeert te inspireren met het aloude "carpe diem" is misschien afgezaagd, maar wordt met de humor van Williams, eigenaardige situaties en verlangens van de jongens (en eighties synthesizer-muziek) meer dan overtuigend verkocht. De film bewondert bovendien eigenzinnigheid niet kritiekloos: een van de jongens, Charlie, gaat duidelijk te ver. De film lijkt even slecht af te lopen (de van grote afstand gefilmde scène waarin Todd (Ethan Hawke) door de sneeuw rent en op zijn knieën valt, ontroert elke keer), maar komt dan op het allerlaatste moment met een prachtige happy ending toch nog goed. (Rutger)
Down By Law (1986) - Op de oeuvres van Walt Disney en Woody Allen na, heb ik waarschijnlijk geen film zo vaak gezien als Jim Jarmusch’ meesterwerk Down By Law. Het kijken naar deze film heeft dan ook een therapeutische uitwerking op mij: ik word er zeldzaam kalm van in mijn kop en na afloop lijkt de wereld om mij heen een stukje vrediger te zijn geworden. En dat terwijl het gaat over morsige types die uit een gevangenis ontsnappen, geschoten is in artistiek zwart-wit en plagerig traag op gang komt. Maar elke zin die de drie hoofdpersonages uitspreken, maakt mij blij. Elke zin die ze niet uitspreken overigens ook, want de mimiek van deze figuren is legendarisch. Jack, Zack en Roberto worden gespeeld door de muzikanten John Lurie en Tom Waits (beide ook verantwoordelijk voor de soundtrack) en de altijd aandoenlijke Roberto Benigni. Iedere keer als ik Down By Law opzet wordt mijn grijns weer een paar decimeter breder, tot op een dag mijn hoofd uit elkaar zal vallen. (Kasper)
Garden State (2004) - Geschreven, geregisseerd en gehoofdrolspeeld door Zach 'Scrubs' Braff. Het verhaal van een door antidepressiva verdoofde jongen die terugkeert naar zijn geboortestad en daar weer alles begint te voelen, wordt vakkundig vlak langs de sentimentaliteit gemanoeuvreerd door de uitstekende cast en een algeheel gevoel van een sprookjesachtige zoektocht. Wie na deze film niet verliefd is op Natalie Portman, heeft geen hart en geen geslachtsdeel. (Rutger)
Happy Go Lucky (2008) - De naam zegt het al. Met lieve schattige mensen die misschien wel het goede met de wereld voor hebben, maar ook ontzettend truttig zijn. (Brankele)

Jamón, Jamón (1992) - Ik som het even voor je op: 1 . Debuutfilm van 17-jarige (!), bloedmooie en ontroerende Penélope Cruz, 2. de eerste samenwerking tussen later droomkoppel La Cruz en de smakelijke Javier Bardem, 3. gaat over erotische verlangens, 4. gaat over eten. Oftewel, een heerlijk zintuigelijke tragikomedie waar je corazón sneller van gaat kloppen en die op een gegeven moment zelfs een vegetariër doet verlangen naar vlees. Waarin Penélope op een regenachtige avond onder de cojones van het Osborne-stier reclamebord schuilt en waarin Javier met ontbloot bovenlichaam in een van de beste vechtscènes in de geschiedenis van de film schittert. (Zara)
Kebab Connection (2004) - Ibo droomt ervan de eerste Duitse kung-fu film maken. Maar hij maakt vooral reclamefilmpjes voor zijn vaders shoarmatent, als hij het niet druk heeft met het ontlopen van zijn aankomend vaderschap. Uiteindelijk komt natuurlijk alles goed. Gegen Die Wand regisseur Faith Akin laat door het schrijven van dit script zien dat je ook met hem kunt lachen. (Emy)
Koko Flanel (1990) - Urbanus is tegenwoordig een flauwe plezante, maar in Hector (1987) en Koko Flanel is hij ontroerend, grappig en hartverscheurend naïef. Het is moeilijk te kiezen tussen deze twee feel-ultra-good films. Toch kies ik voor die laatste, omdat hij net iets lichtvoetiger is, vrolijker. Koko Flanel was tot de release van kaskraker Loft (2008) de meest succesvolle Belgische film ooit. Daarvoor was dat Hector. Dat wil zeggen dat van 1990 tot 2008 geen enkele andere Belgische film meer volk naar de bioscoop lokte. En terecht. Urbanus, Bea van der Maat, Willeke van Ammelrooy en Jan Decleir geven een prachtig beeld van de Belgische kneuterigheid, zonder cynisme. Er is een liefdesverhaal en ook een happy end. Heerlijk. (Joyce)
Lars And The Real Girl (2007) - Ryan Gosling speelt hier een supernerdy gast die een nieuwe vriendin heeft, tot opluchting van zijn familie. Maar dat blijkt een opblaaspop te zijn die hij leven in heeft geblazen. Heel lief, ook nu Ryan opeens tot de geilste mensen op aarde behoort. (Brankele)

Little Miss Sunshine (2006) - Als ik het leven echt niet meer zie zitten kijk ik naar Little Miss Sunshine. Deze roadmovie gaat over een prachtig samengesteld gezin vol excentrieke types. Samen met haar irritante Emiel Ratelband-achtige vader, suïcidale oom, depressieve tienerbroer, gestreste moeder en op seks- en drugsbeluste grootvader reist de tien-jarige Olive (inclusief bril en bol buikje) naar California om mee te doen aan een schoonheidswedstrijd. Het is vooral de onconventionele manier waarop de familie met elkaar omgaat die de film geweldig grappig en zo liefdevol maakt. En de piepjonge actrice Abigail Breslin is een heldin. De 7,9 op IMDB is ver beneden de maat: Little Miss Sunhine is een 10 waard. (Noor)
The Neverending Story (1984) - Dit is denk ik dé feel good nostalgie kinderfilm van iedereen van onze generatie. Samen met E.T. (1982). Al is het boek beter. (Melle)
The Neverending Story - Ik bedacht net dat ik The Neverending Story als kind verschrikkelijk treurig vond. Dat paard dat in het moeras wegzinkt... Vreselijk! Maar als ik er nu aan terugdenk is het die gezellige filmavond thuis als kind die het voor mij een feel good film maakt. (Joyce)
Punch Drunk Love (2002) - Deze film is te gek. Alleen al feel good vanwege het feit dat dit de énige film is waarin Adam Sandler goed acteert. (Melle)
Roma (1972) - Geen drama waarin je wordt meegesleurd, geen karakters die zich ontwikkelen en geen obstakels die zij moeten overwinnen zodat ook de kijker zich een beter mens voelt wanneer de aftiteling over het scherm rolt. Fellini's Roma is een ongewone film over een ongewone plek. Het is een ode aan de absurditeit van het leven in de Italiaanse hoofdstad. Een lofzang op de passie, gekte en veelkleurigheid van haar uitgesproken inwoners. Een parade van markante figuren, prachtige beelden en hilarische situaties. Een film om gelukkig van te worden, over een stad om van te houden. (Boy)
Steve + Sky (2004) - Na het zien van deze film van Belgische bodem ben je even totaal verlost van alle mogelijke schuldgevoelens of stress over de pietluttige administratieve rotzooi van het leven en geloof je even dat vrijheid en ware liefde mogelijk zijn, of dat je op verliefdheid alleen ook wel kunt overleven. (Joyce)
Submarine (2010) - Oliver Tate is de 15-jarige Amélie uit Wales. Hij probeert het huwelijk van zijn ouders te redden en tegelijkertijd zijn maagdelijkheid te verliezen aan zijn vriendinnetje Jordana. Je wordt meegezogen in de vreemde wereld van Oliver, waarin alle Welshe treurigheid opeens grappig, verwarrend en sprookjesachtig wordt. Hartverwarmend en raar. (Rutger)
Thelma & Louise (1991) - De persoonlijke groei die je protagonisten Thelma (Geena Davis) en Louise (Susan Sarandon) tijdens hun avontuurlijke roadtrip-gone-bad ziet maken is werkelijk fantastisch; zowel in hoe het geschreven is als geacteerd. Deze film van regisseur Ridley Scott is voor mij de ultieme verwezenlijking van het begrip 'vrijheid', en dan 'vrouwelijke vrijheid' in het bijzonder. Maar zelfs vrijheid lijkt zijn grenzen te hebben en, zonder al te veel te verklappen, lijkt een noodlottig einde onontkoombaar. En toch, de triestheid van dit einde staat open voor interpretatie. Ik noem het in ieder geval een happy ending. BONUS: Brad Pitt. (Zara)
The Unbelievable Truth (1989) - Amerikaanse cult en per ongeluk feel good debuutfilm van Hal Hartley. Met een hele mooie soundtrack. (Sara)
Valentín (2002) - Wordt een beetje verliefd op de kleine Valentín in deze film over de liefde. Het verhaal wordt verteld door de acht-jarige en een beetje schele slimmerik Valentín in deze Argentijns-Nederlandse productie, maar nergens doet de vertelling sentimenteel of afgezaagd aan. Hartverwarmende ode aan de onschuld van de jeugd en een viering van de liefde. (Zara)