Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
Pannenkoekenboot: De rust van weleer
✩✩✩✩✩
Mark de Boorder
'Afgelopen weekend vond Amsterdam Dance Event plaats, dat door de hele stad haar futuristisch klinkende muziek liet horen. Om balans in mijn weekend te brengen, probeerde ik de rust van weleer op te roepen door mee te varen op de Pannenkoekenboot, een jeugddroom die uitkwam. Ik ervoer hoe je voor €17,50 (excl. drankjes) terug kan in de tijd.
Allereerst waan je je op een willekeurig kinderfeestje. Omdat er pannenkoeken zijn, maar vooral omdat er een ballenbak aanwezig is. Voor degenen bij wie dit geen positieve herinneringen oproept, biedt de Pannenkoekenboot nog de toevlucht tot andere tijdsdimensies. Afvarend vanaf de NDSM-werf neemt het traag voortbewegende vaartuig je mee op reis langs 500 jaar Amsterdamse architectuurgeschiedenis aan beide IJ-oevers, voordat je bij het KNSM-eiland rechtsomkeert maakt.
Een tussen het feestgedruis door welkome nostalgische uitvlucht, waar met een beetje fantasie de rust nog zegeviert, en de snelheid van de tijd is aangepast aan de schenksnelheid van je stroop.'
Kelela: Scala aan emoties
✩✩✩✩✩
Sarah van Binsbergen
'Het afgelopen jaar is mijn hart keihard gebroken en langzaam weer geheeld. Opnieuw weer een beetje geopend en soms ook weer als een oester dichtgeklapt. Als ik daar een conclusie uit heb mogen trekken dan is het dat het rouwen, missen, accepteren en weer opnieuw beginnen geen nette stipjes op een opwaartse lijn zijn, maar fases die heen en weer springen en klotsen en soms allemaal tegelijk lijken te gebeuren. De achtbaan van emoties die daarbij hoort is de rode draad op het debuutalbum van de Ethiopisch-Amerikaanse zangeres Kelela: Take Me Apart. Haar warme, sexy stem gecombineerd met strakke beats doet denken aan de betere Janet Jackson-nummers, met een vleugje van de grilligheid van Björk. De teksten zijn hyperpersoonlijk en bedekken het hele scala aan emoties dat bij de liefde hoort: op iemand wachten tegen beter weten in, het loslaten van iemand waarvan je zielsveel houdt, het bedwelmende gevoel van weer verliefd worden. De gelaagdheid van het album maakt dat je, al luister je dagenlang niets anders, toch steeds iets nieuws ontdekt. Op 13 december staat ze in Paradiso, ik vermoed dat je dat niet wilt missen.'
Roelof ten Napel: Een boek om een dag vrij voor te nemen
✩✩✩✩✩
Iduna Paalman
'Van tevoren kreeg ik de tip: ruim een dag leeg. Geen afspraken, niet te veel to-do-lijstjes, weinig appen. Even alleen zijn. En dan het boek lezen, gewoon in één dag uit. En als je het uit hebt: een uurtje of twee aangedaan en open wezen.
Over welk boek hebben we het? Nou, het tweede boek van Roelof ten Napel. Het leven zelf, heet het. De roman gaat over de zwemmende Amos (meer vis dan jongen, zegt zijn vader). Maar dan stopt Amos met zwemmen, en komt er een zwaarte over hem heen die niet meer weggaat. Vanuit verschillende personages leren we niet alleen de wereld van Amos, maar die van velen om hem heen kennen. Ergens doet het denken aan die serie, A’dam en E.V.A, een ingezoomd vlechtwerk waarin achter elk mens een verhaal schuilt; een leven met eigen (on)gemakken en gedachten, een leven dat telkens weer lijnen uitzet naar de levens van anderen, de gedachten van anderen.
En dat levert zúlke aandachtige, zúlke kwetsbare verhalen op, dat ik inderdaad blij ben dat ik de dag hiervoor vrij heb, om niets over het hoofd te kunnen zien. Het beeld dat het langst in mijn hoofd blijft haken: de omhelzende eigenschap van een groot badlaken, door een geknielde vader als een vlag gespreid, zodat de jonge zwemmer er zo in kan lopen, in die klaarstaande omhelzing. En zinnen die ik niet snel vergeet: 'De horizon kon ze maar slecht onderscheiden. Een wond, dacht ze bij zichzelf – de horizon is een wond waaruit de wereld bloedt.'
Ga het boek lezen en wees dan, ja ik geef de tip maar al te graag door, een uurtje of twee aangedaan en open.'
Beeld: Roel Hemkes via Flickr