dit alles is beslisbaar.
een automaat van duwen en verdrukking
heeft zijn voeding op de stapel al gevonden
richt zich op, bestaat en genereert zichzelf.
een machine lichamen en discobal
verschuift doorheen katoen en kussens polyester,
kamers die wij met bloed en zaad,
met nat en suikerspin van toestand doen veranderen.
zo hangen we bestorven, overhit en uitgedroogd,
geleegd/gevuld met plastic zakjes mat kristal
zoeken naar een seks in de muziek
de lucht extases bechamel rond onze schouders.
en zo meteen word ik uiteengereten
op een terrasje waaraan ik mij verveel
een jongeman herkent het westers kwaad in mijn lievelingst-shirt
en captagon triggert een event;
binnen het systeem lijkt de reactie exotherm maar in het echt verandert niets.
er is ontsteking, oxidatie, de moleculen voeren hun instructies uit
de werkelijkheid is onverwoestbaar en de mens
een abstractie vet, verdriet en proteïne
die zich zomaar over de straatstenen verspreidt
een rorschachvlek van jongens vormt
de exegese van een oorlog die nog niet begint
en toch
zijn er knuffels
streelt men zich letterlijk de kleren uit
de pupillen te wijd, ons voorvocht een netwerk van draden
in het kussenfort wordt kauwgom uitgedeeld,
buiten heeft iemand een playlist opgezet en iedereen
iedereen heeft lippen.
we vormen
een lijf van jongens dat doorheen de slaapkamer pulseert
zich vindt in de spieren, gebalde prostaat
ik lik het zweet salpeter van zijn schouders, mag kijken
naar de riem van kruit en spijkers die hij rond zijn borstkas draagt
en pruts aan de bedrading, onderzoek de spaghetticode geopolitiek
die ons tot deze chaos van organen heeft herleidt.
de kranten willen dat wij elkaar vernietigen.
nigel farage wilt dat wij elkaar vernietigen.
al-baghdadi wilt dat wij elkaar vernietigen.
de fysica wilt dat wij elkaar vernietigen.
