Waarom zou je middelmatigheid beoordelen? In Alles vijf sterren recenseren redacteuren van hard//hoofd hun favoriete films, series, bandjes, albums, boeken, bundels, recepten en kiosken. De redactie van hard//hoofd heeft het op zich genomen de vraag "Wat te doen?" van zoveel mogelijk correcte antwoorden te voorzien.
27 maart 2015
Robin Ferdinand Groot
Muziekalbums
AlascA - Prospero
Paarden in galop en een brute moord op de prairie; de hoes van AlascA's tweede album verwijst naar het wilde westen. Een terechte verwijzing, want Prospero doet qua sfeer af en toe denken een spannende westernsoundtrack.
Een goede zet: waar soortgenoten niet zelden verzanden in potsierlijk stampende folkpop met voor de hand liggende koortjes, maakt dit Volendamse vijftal indruk met twaalf intelligente americana-songs. Op het muzikale palet bevindt zich onder andere sublieme samenzang, een gitaar, banjo en trompet. De manier waarop deze ingrediënten zijn uitgesmeerd over Prospero verdient lof. Deze kleurrijke band is zeker meer dan één luisterbeurt waard.
The Notwist - The messier objects
Het Duitse The Notwist is een van de inspiratiebronnen van Thom Yorke.
Qua ontwikkeling zou je de band kunnen vergelijken met Radiohead. De groep debuteerde met een punkalbum, maar vond zichzelf per plaat opnieuw uit. Steeds vaker werd de gitaar achterwege gelaten, en namen sampler en electronica het over.
De oplettende luisteraar hoorde op voorgaande albums al prachtige ambient-achtige intermezzo's en wist zodoende dat The Notwist meer in zich had dan het maken van popmuziek. Het album is een verzameling van instrumentale werken die voor films, radioverhalen en theaterstukken werden gemaakt. De mooie, dreigende, wonderbaarlijke soundscapes op The messier objects zijn een lust voor het oor.
Glen Hansard - It was triumph we once proposed ... songs of Jason Molina
Zanger van The Frames Glen Hansard schreef als fan een brief aan Jason Molina. Het leverde een vriendschap en een gezamenlijke tour op. Plotseling overleed Molina, nu twee jaar geleden. Het raakte Hansard diep. Ter verwerking besloot hij met oud-bandleden van Molina werk van de meester te spelen. Vijf van deze covers vormen het schone It was triumph we once proposed.
Waar Hansard zich met The Frames en op solo-albums soms verliest in iets te bombastische emotie, klinkt hij nu ingetogener. Het maakt dat It was triumph we once proposed dichtbij de uitwerkingen van Jason Molina ligt - en dat is goed. Hansard en consorten blazen zo op respectvolle wijze vijf pareltjes nieuw leven in.
17 maart 2015
Ilona Roesli
Podcasts
Plots
Plots werd een jaar geleden voor het laatst uitgezonden. In het archief zijn meer dan dertig afleveringen met korte, waargebeurde verhalen te vinden. In de aflevering ‘Dieren’ wordt tegen het tragikomische aan verteld over de – soms absurde- relaties tussen mens en dier. Zoals het verhaal van Babette de geit, die opgroeit in de binnenstad van Amsterdam en de wietplantage van de buurman leeg graast. Een andere anekdote vertelt over het illegaal begraven van je dode paard. Verschillende alledaagse situaties en bescheiden verhalen krijgen een bizarre, treurige of humoristische wending en veranderen in moderne volksverhalen.
De makers van Plots zijn overigens niet uit radioland verdwenen. Op 15 maart was de première van Toendra, een nieuwe serie met 'met even onwaarschijnlijke als meeslepende documentaires.'
99% Invisible
99% Invisible gaat over design en architectuur op de meest elementaire wijze. Verwacht echter geen intellectuele discussies over het postmodernisme of een stoel van €800. In deze simpele podcast wordt bijvoorbeeld op een nerdy manier de geluiden van stationsliften tot in detail besproken. Voor het luisteren naar dit programma waren termen als ‘IKEA aesthetics’ en ‘keyset’ (een computermuis zo geavanceerd dat het een toetsenbord overbodig maakt) mij totaal onbekend.
Echt Gebeurd
Waar Plots de ontroering en humor vindt in het documenteren van het bizarre, alledaagse verhaal, richt Echt Gebeurd zich meer op het vertellen van een verhaal: “zonder aantekeningen of geleerde teksten”. In het programma-onderdeel ‘Puberdagboek’ wordt echter wél gebruik gemaakt van aantekeningen: een staaltje voorgelezen leedvermaak.
Beeld: Echtgebeurd.net
28 februari 2015
Robin Ferdinand Groot
Muziekalbums
Jib Kidder - Teaspoon to the Ocean
Van deze Jib Kidder had de schrijver van dit stukje nog nooit gehoord, maar naar het schijnt is hij al een decennium actief in de New Yorkse scene. Hij klinkt apart: hij vervormt zijn stem en soms lijkt het alsof hij zijn muziek onder water heeft opgenomen.
Dat avontuurlijke is het leuke aan Teaspoon to the Ocean, dat zowel qua geluid als melodische wendingen constant weet te verrassen. Kidder werkt op een fragmentarische, collage-achtige manier. Het geeft de elf popliedjes allen een eigen structuur.
Phosphorescent - Live at the Music Hall
In 2013 brak Phosphorescent door met het indrukwekkende Muchacho. Deze langspeler viel op door de mooie melodiën, furieuze vocalen en het prachtige Song for Zula. Kortom, Muchacho was niet zomaar een americana-album, maar een muzikale parel, schurend tegen de grenzen van het genre.
Nu is er Live at the Music Hall, een live-dubbelaar. Zowel het Muchacho-materiaal als oudere stukken passeren de revue, waardoor Live at the Music Halleen mooi oeuvre-overzicht is geworden. Waar de kwetsbare kant van Phosphorescent op studioplaten eenvoudigweg kwetsbaar klinkt, is in de live-uitvoeringen een soort urgentie hoorbaar die de songs naar grote hoogte tilt. Deze vurigheid maakt van Live at the Music Hall een van de mooiste live-registraties van de laatste jaren.'
Grouper – Ruins
Ruins is een album dat zich goed laat vergelijken met een roofdier: het blijft je achtervolgen en uiteindelijk grijpt het je. Grouper (pseudoniem van de Amerikaanse Liz Harris) maakt een mix van folk, soundscape en ambient. Haar werk op Ruins klinkt zowel achteloos als doordacht; alsof ze een spel speelt met achter- en voorgrond.
Er zijn wonderbaarlijke pianomelodiën die veranderen in meeslepende stramienen. Daarnaast zijn er onweersbuien en magnetron-bliepjes. De muzikale impact van beide is groot. Het maakt dit album een beetje ongrijpbaar en daarmee heel erg goed.
24 februari 2015
Sanne Rispens
Op de bank hangen met Youtube
True crime
Nederland kijkt graag naar mensen die taarten bakken. Of naar mensen die spelletjes doen op een tropisch eiland. Het allerliefste kijkt Nederland naar seksueel gefnuikte agrariërs onder leiding van een blonde Brabantse presentatrice in een Didi-outfit. Prima, natuurlijk. Maar wat te doen wanneer je meer geïnteresseerd bent in de duistere, morbide kanten van het menselijk bestaan?
De Amerikaanse misdaadprogramma’s zijn fucking perfect: Dateline, 48 Hours, en mijn persoonlijke favoriet: Power, Privilege and Justice. Spectaculair en tegelijkertijd serieus; precies het juiste evenwicht tussen hijgerige sensatiejournalistiek en diepgravende reportages. Al deze programma’s zijn op youtube te vinden: uren en uren kijkplezier, en je leert ook nog van alles over pathologie, ballistiek en andere interessante zaken. Verder heb je niet geleefd als je Dateline-journalist Keith Morrison nog nooit een gruwelijke moord hebt horen inleiden.
http://youtu.be/zcdtmBM1-_g
The Supersizers
Wat is het tegenovergestelde van food porn? Engeland en Nederland hebben een vergelijkbare culinaire traditie, in die zin dat onze nationale cuisine niet voor de benaming ‘cuisine’ in aanmerking komt, omdat deze vooral bestaat uit smakeloze boerenprak. Nadat de vele televisiekoks het volk leerden wat risotto was, kan men in Engeland inmiddels met humor terugkijken op het beschamende gastronomische verleden.
In The Supersizers verkennen restaurantrecensent Giles en comedian Sue iedere aflevering een bepaald culinair decennium, zoals de seventies (gourmetten), oorlogsrantsoenen in de jaren veertig en cocktails in de jaren tachtig. Er wordt vooral heel veel gezopen en de twee hijsen zich in diverse kostuums, wat voor Giles meestal beter uitpakt dan voor Sue. Hun oprechte walging en verbijstering om eetgewoonten uit het verleden is hilarisch, vooral voor liefhebbers van onderkoelde Britse humor.
16 februari 2015
Paula Lina
korte animaties
My mum is an airplane
Deze Russische animatie gaat over een klein jongetje dat vol trots vertelt over zijn moeder, die een vliegtuig is. Samen met zijn moeder beleeft hij avonturen over de hele wereld. Sierlijk leveren ze post af en gebruiken ze de hoogste bergtoppen om andere kindjes van een skivakantie te voorzien. De lieve, kinderlijke logica komt terug in het hele filmpje en vooral de manier waarop geluid en beeld samenkomen in de productie van Yulya Aranova is bewonderenswaardig.
Plug and play
'Do you want to hug me?'
'Yes, but it might be wrong.'
'Plug and play' is een met de wijsvinger getekende animatiefilm, over mensachtige stekkerwezens die intimiteit verkennen. Ze zitten aan elkaars achterste en willen graag zo snel mogelijk inpluggen, maar misschien nog wel het mooiste is het ongemakkelijke gesprek tussen de twee heteropolige figuurtjes.
'I love you'
'I don't think I love you'
'Are you sure'
'No'
Keepvogel
De hoofdpersoon in Keepvogel is een vogel met een enorme rode cape om. Een tijd lang vroeg ik me af of het zwarte puntje op zijn snavel nou een luchtgat of zijn oog was. Gelukkig heeft maker Wouter van Reek op een leuke manier omschreven hoe keepvogel tot stand kwam. Hoe dan ook, terug naar die vogel met die rode cape.
Keepvogel is een eigenwijs, koppig diertje dat samen met zijn hond de meest uiteenlopende avonturen beleeft. Hij doet net als zijn maker het liefste alles zelf. De droge persoonlijkheid van Keepvogel benoemt elk stapje bij zijn uitvinding of zoveelste lijmproces, terwijl zijn hond verveeld vraagt wat Keepvogel nou weer aan het uitvoeren is.
Samen wiebelen ze over het scherm en weten ze me altijd wel een glimlach tevoorschijn te toveren. Je kunt hem op DVD krijgen, maar via uitzending gemist kom je ook al een heel eind. 'Keepvogel, keepvogel... Kijk wat ie doet!'
21 januari 2015
Maite Karssenberg
tijdschriften
Een digitaal tijdschrift is leuk, maar je kunt het niet in de kast zetten en de rest van het jaar bewonderend bekijken. Daar heb je papier voor nodig, zacht geurend, stevig of dun, ruw of glad, met inkt waar je je vingers over kunt laten glijden. Onderstaande tijdschriften bestaan allemaal nog niet lang, maar hebben zich wat Maite betreft al bewezen.
Een nieuw kunsttijdschrift over intimiteit. Het draait in alles om het persoonlijke; ik ken geen ander tijdschrift dat de mens zo dicht op de huid zit. Zoals het mission statement leest: “Secret Behavior is full of feelings, flesh, fucking and other normal things. ”Het blad is een geesteskind van de New Yorkse James Gallagher, die ermee zijn Tumblr in papieren vorm goot. En wát voor vorm: een prachtig tijdschrift met fijn, dik papier, simpel maar beeldschoon vormgegeven en vol met beeld (fotografie, beeldende kunst, tekeningen). Issue 2 heeft als thema ‘Family’: “Family is a messy, unpredictable, unstable, and inescapable part of life – and it is also the source for our identities and our sense of security and belonging.” Alle bijdragen reflecteren op die twee kanten van het familieleven, het ongemakkelijke en het geruststellende, waarbij het ongemakkelijke tot mijn grote genoegen meestal voorrang heeft. Jana Romanova’s foto’s van zwangere stelletjes in bed, een messcherp verhaal over een echtscheiding, de aandoenlijke gevonden familiefoto’s van Erik Kessels: het is een en al ontroering en inspiratie.
Het best vormgegeven tijdschrift dat ik ken. Daar komt nog bij dat het niet in te delen is in enig traditioneel tijdschriftenschap: het richt zich niet op politiek, mode, muziek, fotografie of literatuur, het richt zich op een straat. Eén straat, ergens op de wereld. Het eerste nummer ging over de Kantstrasse in Berlijn, het tweede over de Georg-Schwarz-Strasse in Leipzig en het derde, huidige nummer over de Rue Bernard in Montreal. De medewerkers van Flaneur pluizen wekenlang de straat uit, werken samen met kunstenaars, schrijvers en fotografen en interviewen bewoners met een bijzonder verhaal.
Terwijl je leest ontdek je de lokale microkosmos, al bladerend waan je je een flaneur in een onbekende stad. In Rue Bernard woont een kapper met engelengeduld, hij kapt al 47 jaar en biedt zijn gasten altijd een luisterend oor, maar nu vertelt hij zijn eigen verhaal. Twee uitbundig uitgedoste jongens dansen over de stoep, het zijn Aaron en Vincent, ze zijn verliefd. Aaron was een orthodoxe jood maar nu skaten ze tijdens Sjabbat door de joodse buurt waar ‘Aaron likes to yell in Yiddish and give everyone the finger’. De gebouwen en geschiedenis trekken voorbij: het oude treinstation, de restanten van de textielindustrie, de vele duistere alleys. Filosofische overdenkingen over de Canadese hybride (‘hyphenated’) identiteit, Leonard Cohen, poëzie, fotografie, dagboeknotities in afwijkend papierformaat, een korte graphic novel en alle naar het Frans vertaalde teksten in een supplement – Flaneur is een juweeltje.
Dit tijdschrift wordt gemaakt in Beiroet, Libanon. Het brengt het leven in het Midden-Oosten voor het voetlicht zoals je dit zelden ziet: vol creativiteit, liefde en positivisme, zeker in het zesde nummer. Die is geheel in het teken gesteld van het tonen van de andere kant van de Arabische wereld (er staat een ijsje op de voorkant). ‘It may seem odd that you’re holding a heartwarming issue at a time when our hearts are breaking into a million little pieces every day, (…) breaking to the cries of Gaza, the wounds of Iraq, the scars of Syria,’ schrijft de hoofdredacteur, maar juist daarom is het tijd voor het vertellen van de mooie, hoopvolle verhalen. Dat lukt The Outpost wonderwel. Je leest over een kunstproject in Amman (Jordanië) dat voor even een stad creëert waar muzikanten meer autoriteit hebben dan de politie. Je leest over Shakespeare in Zaatari: Syrische kinderen in een vluchtelingenkamp die King Lear spelen (“Who is it that can tell me who I am?” roept de koning, twaalf jaar oud en met een papieren kroon op zijn hoofd). De fotoserie met lachende, dromende en knuffelende mensen in Libië, Egypte en Jemen herinneren je eraan dat al die landen niet samenvallen met de ellende die dagelijks voorbijkomt op je tv- of laptopscherm. Genieten van de ochtendzon, een frisse duik, een versgebakken taart of het uitkiezen van een bibliotheekboek – het Midden-Oosten van The Outpost geeft een broodnodig sprankje hoop.
3 november 2014
Anna van Leeuwen
films
De dag dat ik ontdekte dat Renée Zellweger haar gezicht is verdwenen, was de dag nadat ik voor de 39ste keer Bridget Jones' Diary had gekeken.
Het werd een dag van rouw en een dag van Google Images. Ik zag Renée dun, iets minder dun, met blond haar, donker haar, herkenbaar, maar dus ook onherkenbaar. Ik zag het mysterie met eigen ogen en ik kon het nog niet geloven. Waar is little Bridget gebleven? Het schijnt dat Renée al heeft getekend voor Bridget Jones deel 3. Dat houdt hoogstwaarschijnlijk in dat ze binnenkort als 45-jarige met een baby moet rondsjouwen (in een fat suit, ook dat nog). Misschien dacht men dat haar nieuwe gezicht daar wel bij zou passen? Als ik Mark Darcy was zou ik deze vreemde mevrouw mijn huis niet binnen laten.
Kortom, ik zie de toekomst somber in. Dus: hoogste tijd voor nostalgie! Dompel uzelve onder in deze foute film vol heerlijkheid. Met fantastische - en praktische! - tips als "You'll never get a boyfriend if you look like you've wandered out of Auschwitz" en rennen in de sneeuw naar een nice boy die vervolgens 'fucking' zegt.
Kijk maar:
PS: Deel 2 kijken is echt nergens voor nodig!
Een heel ander soort klassieker: ook fout (want Disney), doch verantwoord (want klassieke muziek). Ik herontdekte deze toen mijn geliefde en ik stuiterend van knuffelhormonen en slaapgebrek door de komst van onze dochter zochten naar iets om bij te ontspannen. Een film met te veel tekst wilde ik niet, dus dacht ik aan deze film die ik decennia geleden van mijn vriend Jan leende als ik ziek thuis was.
Dat er wel degelijk wordt gepraat in deze hallucinatoire muziekfilm, heb ik maar voor lief genomen. Heerlijk trippy én educatief en ook best wel bijzonder dat Walt Disney in 1940 een film maakte waarin de wereld met de oerknal begint en waarin dinosauriërs te zien zijn. Het einde van de film hebben we in de kraamweken nooit gehaald, maar eigenlijk is het eerste stuk ook het mooiste.
Later ben ik er achter gekomen dat de film voornamelijk is gemaakt om Mickey Mouse een comeback te bezorgen. Gaat dat zien en horen (NB: de eerste commerciële film met stereogeluid).
PS: Fantasia 2000 heb ik nog niet geprobeerd, wie weet ook het bekijken waard.
Deze documentaire gaat over twee tikkeltje uitgekauwde en tegelijkertijd hartstikke actuele thema's: eenzaamheid en ouderdom. Allebei behoorlijk in opkomst en dat horen we al jaren (sinds 2008 is er zelfs de Eenzaamheidsmonitor). Dat we oude mensen voor ons plezier op tv zien is betrekkelijk nieuw en niet alleen te danken aan Omroep MAX (denk maar aan Oudtopia of aan Geer&Goor).
In deze documentaire wordt een mogelijke oplossing voor de eenzaamheid aangedragen (want aan ouderdom doe je niet zo veel, Renée): zorgrobot Zora. Een schattig Eve-achtig figuurtje waar sommige oude dames mee kletsen en knuffelen alsof het een kind is. Regisseur Jos de Jager laat de kijker raden naar wat echt is en wat sciencefiction is. Het resultaat is tragisch, komisch en ook erg ontroerend: oude handen die geanimeerd plastic strelen.
23 oktober 2014
Kasper van Royen
muziekalbums
Jim Sullivan – U.F.O. [1969]
Toen ik kennis maakte met deze plaat, wist ik nog niet van de tragische en griezelige levensloop van de artiest in kwestie. Daar ben ik blij om. Zo’n mysterie spreekt natuurlijk enorm tot de verbeelding, maar kan ook het gehoor enigszins vertroebelen. Dat gehoor gaat dan meteen op zoek naar allerlei nodeloze aanwijzingen van een of ander noodlot, in plaats van de muziek voor zich te laten spreken. Laat ik daarom maar lekker mysterieus doen over het mysterie. U googelt het maar als u deze prachtplaat eenmaal in uw hart gesloten hebt. En daar zullen vast niet veel luisterbeurten voor nodig zijn, want deze speels swingende folkrock met stijlvolle snikstem en bedwelmende orkestraties is kapot meeslepend.
Neil Halstead - Oh! Mighty Engine [2008]
Alle drie de soloplaten van Halstead (naast deze zijn dat Sleeping On Roads uit 2002 en Palindrome Hunches uit 2012) zijn om te janken zo mooi, maar als ik met een pistool op mijn hoofd moest kiezen dan maar zijn middelste. Deze Britse singer-songwriter heeft vele muzikale levens geleid, onder meer begin jaren negentig met de invloedrijke shoegazeband Slowdive en later met de droompop van Mojave 3. Als solo-artiest richt hij zich op herderlijke folky liedjes, die met enige regelmaat de geest van Nick Drake oproepen en die door hun schijnbare eenvoud soms iets hebben van eeuwenoude kinderwijsjes. Geen olijke meezingers voor in de kring, maar deuntjes om jezelf te troosten wanneer de eerste tekenen van eenzaamheid zich aandienen. En die stem van Halstead werkt wel zo intens kalmerend dat het als recept zou moeten worden uitgeschreven voor iedereen die het allemaal wel eens teveel vindt worden.
Avi Buffalo – At Best Cuckold [2014]
Het titelloze debuut uit 2010 van dit bandje rond songsmid Avi Zahner-Isenberg klonk als een vakantieliefde om af en toe met weemoed aan terug te denken, maar het vooruitzicht op een nieuwe ontmoeting maakte maar zenuwachtig. Zou dat charmante hoopje dons in de afgelopen vier jaar niet zijn uitgegroeid tot een saaie zwaan? Gelukkig blijkt elke angst ongegrond te zijn: het nieuwe album mag weliswaar 'volwassener' klinken (net wat gelikter en gelaagder), dat zweverige gevoel van een adolescente nazomer waarin melancholie en euforie samensmelten is gebleven, evenals de prachtige net-niet-valse samenzang (Neil Young meets The Shins) en de enigszins ongemakkelijke passief-agressieve bittergeile teksten, en levert over de gehele linie ook nog eens een hoger percentage songs op die in een rechtvaardiger universum wereldhits zouden zijn. Nu maar hopen dat het niet weer vier jaar wachten wordt voor een derde date.
15 september 2014
Noor Spanjer
series
Voor iedereen die net zo hooked was aan Sex and the City als ik: die saaie drol van een Trey MacDougal – van Charlotte (‘Alrighty’) – laat in de klassieker Twin Peaks een heel andere kant van zichzelf zien. Een vervreemdende, eigenzinnige, resolute FBI-agent die de moord op Laura Palmer komt oplossen in het unheimische, Hitchcockiaanse plaatsje Twin Peaks. Natuurlijk had ik de moeder der series al lang een keer gezien moeten hebben, maar ik vind David Lynch’ oeuvre nou eenmaal doodeng. En dat is sinds mijn Netflix-abonnement nog steeds zo, maar het maakt het allemaal wel een stuk toegankelijker. Dus kijk ik na een aflevering Twin Peaks om te ontnuchteren nog naar New Girl, om zo toch nog rustig te kunnen gaan slapen. Gelukkig is de serie behalve angstaanjagend ook behoorlijk komisch, en maken de inmiddels wat gedateerde stijlelementen het allemaal wat luchtiger. Het intronummer duurt meer dan anderhalve minuut! Ha!
Kijken in de ziel: journalisten
Deze zomer zond de NTR weer een serie van meesterinterviewer Coen Verbraak uit, en dit keer keek hij in de ziel van journalisten. Over hun werk, en over de (moeilijke) relatie van hun persoonlijke leven tot hun werk. Ik voelde bijna sympathie (of medelijden) voor die draak van een Dominique Weesie en werkelijk waar, Frits Wester heeft me aan het huilen gekregen toen hij vertelde over hoe hij door een of ander stomme deadline de allerlaatste verjaardag van zijn oude moedertje moest missen.
Filmhallen
Dé zomerfilm was natuurlijk Boyhood, en als je die nog niet gezien hebt zou ik als de donder naar de Filmhallen in Amsterdam-West afreizen, en daar in een van de 9 (!!) zalen van deze spiksplinternieuwe arthouse-bioscoop bijna drie uur lang gaan genieten van de meest kabbelende film die je je maar kunt voorstellen. Eigenlijk bestaat het hele verhaal uit clichés, zonder dat ze ook maar één keer cheesy worden, en er gebeurt vrijwel niets Heftigs of Groots, maar het leven an sich ontroert genoeg.
11 juli 2014
Rutger Lemm
films
Ja, echt. Comedyfilms hebben altijd de schijn tegen, omdat ze op een lelijke manier in de markt worden gezet, met lollige posters en malle slogans. Bovendien is dit een sequel, en die vallen altijd tegen. Maar 22 Jump Street is nog beter dan het hilarische eerste deel. De zelfspot druipt er vanaf: “Just do it like you did last time, that worked!” Verder: het hoofd van Jonah Hill, de moves van Channing Tatum en heel veel goede grappen. Sommige subtiel, zoals de verwijzing naar Annie Hall, anderen in your face, maar altijd raak.
Lange tijd vreesde ik dat er alleen nog maar slechte blockbusters zouden verschijnen. Transformers-achtige gedrochten die, begeleid door imposante bastonen, alleen maar voor spektakel gaan. Maar The Edge Of Tomorrow is een ouderwets vette film, die dankzij de mix van actie en filosofie doet terugdenken aan The Matrix en Minority Report. Angsthaas Tom Cruise krijgt tijdens een oorlog met aliens de kracht om de dag opnieuw te laten beginnen. Als hij doodgaat. Emily Blunt schiet Cruise tijdens de film wel twintig keer door zijn hoofd, wat het alleen al de moeite waarmaakt. Grappig, slim, bloedstollend. Groundhog Day met ballen.
Het eerste deel van deze Welsh-Indonesische productie was een grote verrassing. Met een klein budget zorgde de film voor een kleine revolutie in actiefilmland (een plek waar constant gevechten plaatsvinden en Arnold Schwarzenegger de koning is). De innovatieve camera-effecten en de pijlsnelle vechtsport pencak silat deden wonderen voor je adrenaline- en testosteronaanvoer. Deel twee is nog beter. Hoofdpersoon Rama gaat dit keer undercover in het misdaadcircuit van Jakarta en moet dus weer in z’n eentje een heel leger verslaan. Verwacht buiten duizelingwekkende actiescènes ook mooie shots, momenten van verstilling en veel geschreeuw in die prachtige Indonesische taal. Vechtkunst.
In deze documentaire wordt een mogelijke oplossing voor de eenzaamheid aangedragen (want aan ouderdom doe je niet zo veel, Renée): zorgrobot Zora. Een schattig Eve-achtig figuurtje waar sommige oude dames mee kletsen en knuffelen alsof het een kind is. Regisseur Jos de Jager laat de kijker raden naar wat echt is en wat sciencefiction is. Het resultaat is tragisch, komisch en ook erg ontroerend: oude handen die geanimeerd plastic strelen.
