De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. ‘Voor Keulen’ gaf Duitsland het goede voorbeeld met haar vluchtelingenbeleid. ‘Na Keulen’ moet Duitsland laten zien dat ze dit nog steeds kan doen, vindt Jules.
De voor-en-na-retoriek (voor en na 11 september, voor en na Charlie Hebdo) is inmiddels ook van toepassing op Duitsland. Voor Keulen was Duitsland het land dat haar verantwoordelijkheid nam bij het oplossen van het vluchtelingenprobleem. De moeizame omgang met vreemdelingen in de eerste helft van de vorige eeuw dwong Merkel en het Duitse volk tot tolerantie. Duitsland heeft verreweg de meeste vluchtelingen opgenomen en was een lichtend voorbeeld in tijden van wantrouwen en sluimerende vreemdelingenhaat. De slagzin van deze megaoperatie: ‘Wir shaffen das’. En ze hebben het lang volgehouden.
Inmiddels schrijven we na Keulen. De massa-aanranding op oudejaarsavond door een grote groep Noord-Afrikaanse mannen, vermoedelijk vluchtelingen uit Syrië, heeft een omslag teweeggebracht. De houding ten opzichte van vluchtelingen dreigt in allerlei regionen van de bevolking te veranderen: van positief en gastvrij naar negatief en angstig. Er wordt opeens in ferme taal gesproken over het dichtgooien van de grenzen en over de gebrekkige seksuele moraal van de vluchteling. Zelfs de sociaaldemocraten in Duitsland lijken te bezwijken onder de druk en bezigen gespierde taal.
Het aanranden of verkrachten van deze vrouwen is op geen enkele manier te rechtvaardigen en kan niet zonder consequenties blijven. De discussie over de gevolgen van dit incident wordt echter gekaapt door een groep extremisten die geen enkele interesse heeft in het welzijn van de vrouwen in kwestie. Zij grijpen de gebeurtenissen aan om hun punt te maken: vluchtelingen zijn een gevaar en de grenzen moeten dicht. Ze zien hun vermoeden dat Arabieren verkrachtende testosteronbommen zijn bevestigd en werpen zich nu op als verdedigers van de rechten van de vrouw. In werkelijkheid maken zij echter handig gebruik van de situatie en hebben zij geen interesse in een progressieve feministische agenda. Toch vinden deze aartsconservatieven en rechtsradicalen veel gehoor, zowel binnen als buiten Duitsland, en lijken een grote invloed te hebben op de wijze waarop tegen vluchtelingen wordt aangekeken.
Duitsland krijgt nu de ultieme kans om het echt te schaffen. Als Merkel na Keulen haar regering voor de extreemrechtse kar laat spannen, laat ze zien dat de Duitse tolerantie voor de bühne was, als een inlossing van oude schuld. Na Keulen kan Duitsland pas laten zien wat ze waard is.
Foto via Wikimedia
