Drie disciplines benaderen hetzelfde onderwerp: een video, een tekst van Mees en een speciaal beeld over het onderwerp fake. Voor dit thema verzon onze beeldredactie samen met Lomography Magazine de 'Fake For Real'-wedstrijd voor (fake) analoge fotografie. Zie na de video en de tekst de drie winnaars!
----
Fake
In een enorm herenhuis (weliswaar van karton geconstrueerd, maar desalniettemin tonnen waard) is een kamer vrijgemaakt voor de vrouwen en hun cosmetica-ritueel. Ze doen er uren over om hun bossen nephaar in te vlechten en dit vervolgens met een steiltang te bewerken - alsnog zitten ze er de gehele aflevering aan te plukken. Ik zit op de bank voor de televisie, en heb nog net de moeite gedaan een onderbroek aan te trekken (een beha was een beetje a bridge too far).
Terwijl ik ongegeneerd de restanten van het eten van gisteren naar binnen werk, kijk ik pulp: het kanaal is MTV, het programma heet Jersey Shore. Sammi 'the Sweetheart' (een volledig onterecht gekozen bijnaam voor een feeks van een vrouw) heeft ruzie met haar anabolenman. “You’re being so fake right now!” krijst ze, en ze doet haar haarextensions nog een keer goed. Met haar nepnagels tikt ze op de tafel. De camera zwiept naar Ronny. Met zijn opgepompte spieren en zonnebankgebruinde huid kaatst hij de bal terug. “I’m not being fake, you are!” Als ironie een naam had, was het 'Reality tv'. Wie zijn deze mensen, en waarom zijn ze zo geobsedeerd door elkaars authenticiteit? Wat beweegt de glibberende pot om de andere in olie gesmeerde ketel vet te noemen?
Het meest gehoorde scheldwoord in ‘realityhuizen' is niet bitch. Het is niet cunt. Het is ook niet slut. Het is ‘fake’. Het onderscheid tussen ‘fake bitches’ en ‘real bitches’ is een precaire kwestie, waar niemand echt een vinger op kan leggen, maar de verwijten slingeren te pas en te onpas over tafel. Voor de buitenstaander die zonder brassière en met uitgelopen mascara voor het beeldscherm zit en een leger volgeplamuurde bimbo’s zonder ondergoed elkaar in de haren ziet vliegen, is het compleet niet te volgen, maar voor dit gepeupel op de televisie is het een heel erg serieuze aangelegenheid.
Voor het oog van de natie (en daarbuiten) moeten ze hun authenticiteit verdedigen. Op fora spreken ongenuanceerde fans zich uit over de echtheid van hun idolen, waarbij voornamelijk hun gedrag ten tijde van conflict als graadmeter geldt. Besluit iemand niet aan het gevecht deel te nemen: nep. Luistert iemand moedwillig naar de argumenten van beide partijen, om vervolgens een conclusie te trekken: wispelturig. Stort iemand zich vol overgave op de ‘vijand’: echt. Aangewezen op basale eigenschappen (vechten zuipen neuken) reduceren ze elkaar tot zonnebankgetinte apen, en wij kijken ernaar. Of wijzelf ‘echt’ zijn komt nimmer ten sprake, dat is zo. Onze echte dijen zitten op de bank, onze echte vingers drukken op de volumeknop als de reclame het programma onderbreekt.
Maar wat maakt deze qua uiterlijk volledig gefabriceerde mensen wel of niet echt? Felicity Grace Perry schreef in The Slut at School: Sex, Dress and Authenticity over hoe middelbare vrouwelijke scholieren hun medestudenten veroordelen op hun sletterige voorkomen, en hun authenticiteit. Daarin is het belangrijkste aspect dat iemands uiterlijk een 'daadwerkelijke weerspiegeling' van zijn of haar persoonlijkheid is, of dat dit enkel werd gebruikt om de mening van de buitenstaander positief te beïnvloeden. Met andere woorden: kleedt een vrouw zich voor zichzelf, of naar het oordeel van de man en haar vriendinnen?
De meeste ondervraagden gaven al snel toe dat ook zij zich in bepaalde mate aankleedden voor de buitenwereld, maar op een manier waarop zij nog steeds geoorloofd waren zichzelf als 'echt' te bestempelen. De neppe vrouwen daarentegen bekommerden zich volgens hen enkel om wat de ander van hen zou vinden, met de nadruk op het bijvoeglijk naamwoord sexy. Deze gevoelige scheidslijn luisterde zo nauw dat niemand een duidelijk antwoord kon geven op de vraag waar nu precies de crux ligt.
We zouden kunnen stellen dat een vrouw pas echt is als het gezicht onopgemaakt en de boezem ongesteund is of, in het geval van de man, als er een stoppelbaard en zweetlucht in het spel is, maar wie houden we voor de gek? Eigenlijk zijn we allemaal lang en breed door Photoshop gehaald voor we de deur uit gaan. Het haar is gekapt, de tanden stonden jarenlang in de steigers, de oksels zijn gewassen en onze onderbroek is schoon. En het belangrijkste criterium is het oordeel van anderen. En ja, als iedereen nep-tieten heeft, dan ga je je mening baseren op minieme verschillen. Verschillen die de buitenwereld niet eens kan onderscheiden. Of iemand 'echt' of 'nep' is gaat hier niet meer over enkel het uiterlijk, maar over mensen die hun eigen persoonlijkheid verbloemen, door zich voor te doen als iemand die ze (althans volgens anderen) niet zijn - mensen die met alle winden meewaaien, alle trends op de voet volgen, zich willen spiegelen aan celebrities en hun mening af laten hangen van de reacties die ze hierop zullen krijgen, zonder zelf een standpunt in te willen nemen. Het blijft een heikel punt om hier een duidelijk onderscheid te maken, want wie zijn wij om met de gelakte vinger te wijzen?
Authenticity is in the eye of the beholder. De enige toeschouwer die kan beslissen of je authentiek bent, staat voor je in de spiegel. Alle anderen zijn gewoon fake bitches.
Door Ava Mees List
----