Asset 14

Sneeuw

Fotografe Katarina Hruskova maakt iedere zondag een verstild tweeluik. Het verhaal ligt tussen de beelden, buiten het kader. Schrijfster Hanneke Hendrix reageert met een tweeluik in tekst. Woorden en beelden die zich aan elkaar spiegelen, tegen elkaar aan schuren of zijdelings schampen.

 

Als de sneeuw niet meer
smelten wil,
een boterham met dubbel jam
de mond niet opent,
- een oog kijkt eerder scheel
naar een gebroken ruit -
dan hangt men lakens voor het raam,
de kille bloedsomloop
zakt naar de modder,
er is geen wakker worden aan

Jan Wolkers, De winterslaap, uit: Wintervitrines, 2003

1.
Via de aanwijzingen die ik op een verfrommeld briefje had genoteerd was ik uit de bus gestapt en het kleine dorp ingelopen. Alles was bedekt met sneeuw en alle stoepjes waren schoongeveegd. Dit was zo’n dorp. Waar Toën van Bouten-Teng iedere week braaf de dorre blaadjes uit zijn tuin harkte, terwijl zijn vrouw, Sjan van Hay van de Bekker, met een mager handje de vitrage opzij hield en wees naar wat hij oversloeg. Namen die verwezen naar de familie waar je vandaan kwam en vaak naar het werk van je vader. Ik had alleen mijn eigen achternaam en dat vond ik best.
Mijn tante keek eerst naar mijn koffers en toen naar mijn gezicht. Ik perste een glimlach in mijn wangen.
“Zo,” zei ze.
“Ja,” zei ik.
Ik rook de geur van soep.
“Ik ruik soep,” zei ik.
“Heb je honger?” vroeg mijn tante.
“Nee,” zei ik.
“Niet?”
“Nee.”
“Nou ja, deze soep is ook eigenlijk voor de lekker.”
En voor ik wist zat ik aan de keukentafel met een bord dikke linzensoep. Met moeite wurgde ik de dikke geurige brij naar binnen. Mijn tante keek me onderzoekend aan. Ik was nooit een goeie eter. Ook niet voor de lekker.
“Er staat een slaapbank, een tafel en een stoel en verder nog wat rommel van Jacques.”
Jacques was de vorige bewoner.
“Heb je lakens? Anders ligt er op de vliering nog wel wat, maar dat zou ik eerst wassen als ik jou was. Je betaalt de kale huur contant aan mij. Er is geen krant en het eten is ook niet gezamenlijk, ik hoop niet dat je dat erg vindt. Roken mag. Ik rook zelf niet, ja, vroeger, als een ketter, shag, ben eigenlijk nog steeds gek op shag, maar ik begon op een gegeven moment ’s ochtends als Barry White te klinken.”
Mijn tante lachte luid. Een magere man met een kale kop en zijn armen en nek vol tatoeages stapte de keuken in.
“Barry de Wit,” bromde hij.
Hij pakte een bord, schepte het vol met linzensoep en liep de keuken weer uit.
“Huisdieren mag. Mijn vriend rookt wel,” zei m’n tante terwijl ze naar de lege deuropening wees. “Mijn vriend had ooit een kat met zijn ex, dat beest dat heette Adolf, vraag me ook niet waarom, zijn exen kenmerken zich niet van een goede smaak, maar goed, was dat beest kwijt, hij dat beest zoeken, hij de straat op, met die kale kop en die tatoeages, en hij roepen op straat: ‘Adolf! Adolf!’ Nou. Dat beest is dus nooit meer terug gevonden. Vast door een buurman in de achtertuin met een schop onthoofd. Zo doen die dat daar. Maar goed. Ik heb geen huisdieren, maar het mag zolang er maar niet in de tuin wordt gescheten. O, en we hebben een bad. Na het badderen, het bad afdrogen. Geen zeepresten laten zitten.”
Mijn tante ademde diep in en nam een hap brood. Haar decolleté kwam met de ademhaling omhoog en ving in diezelfde beweging de kruimels van het brood op.
“Adolf, Adolf,” mompelde mijn tante met een lage stem en grinnikte.
Mijn tante was een geoliede machine.
“Rommel?” vroeg ik.
“Rommel?” vroeg mijn tante.
“Ja,” zei ik.
“Erwin?” vroeg ze.
“Wat?” zei ik.
“Hè?” zei mijn tante.
“Nee, mijn kamer.”
“O, ik dacht dat je het over katten had.”
“Er staat nog rommel, zei je.”
“O, ja.”
Ze keek naar mijn nauwelijks aangeraakte bord soep. Ze zuchtte.
“Nou, kom maar mee.”

2.
“Kijk,” zei ze terwijl ze de stoffige gordijnen van velours open schoof, “dit zijn je ramen.”
“Inderdaad,” zei ik. “Leuk.”
“Jacques had de gordijnen altijd dicht. Jacques was een engerd. Ik ben blij dat hij weg is, want ik zag hem nooit en ik vind het heel eng om in een huis te zitten waar dus altijd iemand is die je niet ziet.”
“O,” zei ik.
“Een soort begraafplaats,” zei mijn tante.
Licht viel de kamer binnen. Ik zag een houten vloer en een Perzisch tapijt en in de hoek van de kamer een oude sofa en een kast met een televisie. Ik stelde me voor dat Jacques op de sofa zat met zijn pantoffels aan, netjes met zijn voeten naast elkaar op het tapijt. Ik stelde me voor dat ik vrienden was met Jacques. Ik liep naar de televisie. Ik wist zeker dat ik vrienden met hem had kunnen zijn. Jacques en ik zouden dan dagenlang naast elkaar zitten en kijken naar de uitzendingen die in een ruis van sneeuw het tapijt op kwamen vallen.
Sneeuw.
Buiten sneeuwde het ook.
Ik draaide een knop om.
“Volgens mij at ‘ie alleen maar witte bonen in tomatensaus,” zei mijn tante toen we weer in de keuken zaten. “Ik heb hem nooit in de keuken gezien. Warmde hij die op in een pannetje op dat warmhoudplaatje van ‘m. Scheurbuik Max. Zo noemden ik en mijn vriend hem altijd. Ik ben blij dat ‘ie weg is. Ik hou er niet van om met lijken in een huis te wonen. Ik neem aan dat jij wel normaal eet?”
Ik knikte.
“Kun je koken?”
Ik schudde mijn hoofd.
“O. Nou. Krijgen we dat weer. Ik kan echt ongelofelijk lekker koken.”
Ik glimlachte scheef.
Ze zette me een bord voor. Ik at.

Mail

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen