En dan vooral in een land waar ook het WK wordt gespeeld.. Makkelijker gezegd dan gedaan? Duitsland is vlakbij hoor. Waarschijnlijk weten jullie het al: maar het WK is maar ten dele voor voetbalfans en in veel grotere mate voor landenfans. Je wordt Nederlander waar je bij staat. Op een gemiddelde zonnige zaterdagmiddag ben je je niet bewust van je ‘afkomst’, toch? Maar afgelopen zaterdag keek je misschien, net als ik, naar een kaal mannetje van twee turven hoog die de bal met een sierlijke boog via de handen van de keeper het doel inwipte. Plotseling hebben wij gescoord.
Collega’s Kasper en Sanne schreven gisteren ook al over de ambigue relatie die ze met het WK hebben. Ik als pseudo-intellectueel kan mezelf natuurlijk ook niet ongestoord naar dat circus laten kijken. Wat schetst echter mijn verbazing de afgelopen anderhalve week: ik vermaak me kostelijk. Er zijn echter ook andere dingen die mijn verbazing schetsen. Ik ben namelijk in Duitsland en zoek natuurlijk de Nederlanders op om mee naar Oranje te kijken. De emoties die boven komen drijven bij winst (Oranje heeft nog niet verloren) kan je hier niet aan voorbij. We zijn omgeven door voetbalfans uit andere landen en vlak voor Sneijder de een-nul scoorde stak de Japanse sushi chef (ze kunnen echt meer dan sushi maken hoor) van één pand verder nog zijn hoofd door het raam om te vragen wat de stand was. Naast al die andere nationaliteiten die je in Berlijn tegenkomt is er natuurlijk ook nog De Duitser (van oudsher toch een beetje de vijand). Na de prachtige overwinning van afgelopen weekend kregen we plotsklaps allemaal zin in sushi en als we er toch waren konden we de Japanners onze overwinning ook wel even inpeperen. Het volgende onderwerp dat ter sprake kwam was de wedstrijd die later op de middag gespeeld zou worden: was onze liefde voor Australië groter, of onze hekel aan Duitsland. Als Australië namelijk zou verliezen van Ghana, dan was de kans heel klein dat de Duitsers de tweede ronde zouden halen. Wacht, even terugspoelen... Onze hekel aan Duitsland?! We wonen er toch? Oei, ik weet niet zeker of de Nederlanders wel zo goed integreren.
Ach, zo kan ik nog wel even doorgaan. Waarom zou je jezelf willen onderwerpen aan zulke gevoelens? Nou, ik vind het wel interessant: als je voetbal kijkt in een Nederlandse kroeg ben je een ‘wij’ en de ‘zij’ is heel abstract. Hier in Berlijn heeft de ‘zij’ echter ook een gezicht: soms één met donker haar en smalle ogen, soms blond, bruin enzovoorts. De mogelijkheid om er een echt feest der culturen van te maken is dus aanwezig, de mogelijkheid om je emoties te botvieren op mensen van een andere nationaliteit ook. Een middenweg is het waarschijnlijkst, maar waar je niet aan kan ontkomen is een confrontatie met je eigen vooroordelen en stereotypes. En met de Nederlander in jezelf.