Buiten mijn wil om belandde ik in een olijfoliewinkel. Een olijfoliewinkel is een winkelpand met, de naam zegt het al, alleen maar olijfolie. Ik keek verder in de straat of er misschien ook een mayonaisewinkel of een bastognekoekenwinkel was – producten die wat mij betreft meer recht hebben op een gespecialiseerde winkel dan olijfolie – maar die waren er niet.
Onwennig liep ik door de zaak. Het verlanglijstje voor mijn moeders verjaardag hing slap in m’n hand. Erop stond: ‘olijfolie van de olijfoliewinkel’. Dit jaar wilde ik het niet weer laten uitdraaien op een V&D-cadeaubon. Dus zag ik mij genoodzaakt deze opdracht klakkeloos op te volgen.
800 exact dezelfde flesjes stonden voor me, ieder met een ander label. Al snel kwam er een verkoper op me af. De besluiteloosheid was me blijkbaar aan te zien. Hij kneep z’n ogen lichtjes samen – een blik die me deed denken aan de experts van Tussen Kunst en Kitsch. Hij vroeg wat ik zocht.
Daar moest ik even over nadenken.
Illustratie: Franz Eugen Köhler
‘Iets voor in de salade,’ zei ik.
‘Dat zijn ze allemaal,’ zei de verkoper.
Hij vroeg wat voor soort ik zocht. Hij had van alles. ‘Mild, of sterk, of ertussenin, iets tropisch, iets gangbaars?’ Hij kwam met minuscule stukjes brood aanzetten. Daarna pakte hij een van de tientallen kleine witte proefschaaltjes van de ronde uitstaltafel.
‘Hier, dit is mijn favoriet. De exclusieve truffeleditie. Die heeft een ruime en brutale smaak.’
Ik nam de hostie van hem aan en dipte die in het schaaltje met olie. Uit beleefdheid probeerde ik zo lang mogelijk te kauwen. Toen zag ik het stickertje – de prijs was duizelingwekkend.
‘Ja, eh, prima.’
Hij liet me van nog een paar schaaltjes proeven. Er was geen verschil in smaak. Duur waren ze wel.
‘En die?’ Ik wees het schaaltje boven het goedkoopste flesje aan. De verkoper reikte me een nieuwe hostie aan, en ik kauwde ‘m weg.
‘Heerlijk.’
De verkoper begeleidde me naar de kassa.
Het cadeau werd feestelijk ingepakt door de meneer van de kassa, met olijfoliefleszak, gouden lintje, en glittersticker. Het zag er in ieder geval exclusief uit.
Uiteindelijk is de fles volledig opgegaan aan de gebakken aardappelen, iets wat de verkoper waarschijnlijk recht door de ziel zou snijden. Maar verrassing of niet, de begunstigde was er erg blij mee. Haar V&D-cadeaubonnen van de afgelopen jaren, die ze toch nooit zou gaan gebruiken, mocht ik meenemen. Die liggen nu naast mijn pennenbakje, half verscholen onder een plastic jojo en een wat grijzige laag. Ik moet nodig weer stofzuigen.
--
Luuk Hijne is 22 jaar en pas afgestudeerd in de sociale psychologie in Utrecht. Luuk wil stadsgids en schrijver worden.
