Fysieke sensaties. Toen ik net in de boekwinkel zag dat er een nieuw boek van Joshua Ferris uit was, maakte mijn hart een sprongetje. Zijn debuut Then we came to the end is een van mijn favoriete boeken. Een stijlvolle satire op de moderne, kantoorwerkende mens, waar onderhuids de dreigende verlorenheid trilde.
Bij het lezen van de achterflap van The Unnamed, liepen de rillingen ineens over mijn rug. Het is het verhaal van een man met een gelukkig gezinsleven en werk dat hem voldoening geeft; een man die van zijn leven houdt. Toch loopt hij op een dag zomaar de deur uit, en zonder opgave van reden, laat hij alles achter. Op zijn Amerikaans staat er: "The heartbreaking story of a life taken for granted".
Een leven dat voor vanzelfsprekend wordt aangenomen.
Ik ben mijn hele leven verwend, kansen en spullen te over, net als veel mensen van mijn generatie. Ik moest denken aan Ronald Rovers’ omschrijving van Donnie Darko: "Zijn vormeloze maar duidelijk voelbare existentiële twijfel vond weerklank bij een generatie tieners die rond de eeuwwisseling overvoerd door luxe en doemscenario's niet meer wist welk verhaal het hunne was..."
Misschien weten niet alleen jongeren niet welk verhaal het hunne is, of hoe ze zich een plek moeten verbeelden in een toekomst ‘in crisis’. Maar een ding voelt zeker: We hebben alles al. De truc is om het niet voor vanzelfsprekend aan te nemen. Je wordt verwend, maar elke puber wordt verantwoordelijk.
Ik heb The Unnamed dus nog maar niet gekocht, ik heb thuis al heel veel ongelezen boeken.
(De inzending voor de verloting van The Unnamed is vanwege grote belangstelling gesloten. De winnaars krijgen zsm bericht. En als je het boek toch gewoon wilt hebben, verwijzen we je graag door naar de site van the American Book Center: www.abc.nl)
