Arme ondergewaardeerde macaroni, met zijn nederige elleboogjes. Staat tegenwoordig in een hoekje onder in het pastaschap. Half achter de tagliatelle all’uovo, zich verschuilend tussen de volkoren spaghetti en de groene lasagne vraagt Macaroni zich af wat hij ooit heeft misdaan om plotseling zo te worden verguisd en vergeten. Vroeger was macaroni in de mode. De schrijfwijze van het oorspronkelijk Italiaanse deegwaar maccherone is in Engeland ontstaan. 'The Macaroni Club', was in de achttiende eeuw een spottende benaming voor modieuze jonge mannen die de pasta op hun Grand tour na een bezoek aan het Forum Romanum hadden geproefd. Alles wat op dat moment zeer modieus was werd door hen zelfs 'very macaroni' genoemd.
Food is 'very macaroni'. Vorig weekend was ik op het Food Film Festival. Dat was leuk. Er waren debatten en workshops, er was een stand van het Delicious Foodmagazine, er was allerhande local food te koop op de lokale foodmarket met rustiek uitziende foodkramen, er waren mooie en confronterende foodfilms te zien die complexe maatschappelijke foodproblemen aankaartten en daarna was er allerlei duurzaam en verantwoord food om je opgeroepen gewetensbezwaren weg te eten. En er waren heel veel mensen die van eten hielden en zichzelf daarom ‘foodies’ noemden. Bovendien scheen de zon, dat was ook fijn.
Toch word ik op een gegeven moment altijd een beetje iebel van zo’n overdosis food. Food betekent namelijk doorgaans niet gewoon 'eten'. Het betekent 'eten en wij weten wat en waar'. 'Eten en dit kent nog bijna niemand.' 'Eten en we maken er heel geile foto’s van.' 'Eten en dit is veel beter/duurzamer/ bijzonderder eten dan het eten dat al die domme andere mensen eten.' Bij het interessante debat waar ik een stukje mocht voorlezen kreeg ik een nare smaak in mijn mond toen er collectief gegniffeld werd om “de Henks en Ingrids die het allemaal niks kan schelen als het niet over hun eigen kind gaat”. Daarna stonden de foodies te zonnen op het bordes met hun biologische prosecco en duurzame oester, spraken soms net iets te hard over pompoenpitolie en ‘new nordic cuisine’ en ze waren het allemaal roerend met elkaar en met zichzelf eens.
Het zit dus zo: E-nummers en lage voedselprijzen: slecht. Vleesvervangers en korte voedselketens: goed. Boeren zijn in principe goed - want dicht bij de natuur en pootjes in de klei - behalve als hun bedrijf te hard groeit en ze hun eg vervangen door een computer, want dan worden ze slecht. Als die grote boerderijen niet in Brabant, maar in Zuid-Amerika staat en de boeren bruin en onderdrukt zijn, zijn ze trouwens wel weer goed want slachtoffer van de markt, die slecht is. Peultjes ingevlogen uit Afrika: slecht. Peultjes uit je eigen achtertuin, of, nog beter, van je eigen dak: héél goed. Zelf naar Afrika vliegen voor een Food-pelgrimstocht: helemaal goed en zó louterend. Bananen, mango’s, ananas: slecht, vervuilend en ordinair, Appels uit een lokale boomgaard, bij voorkeur verkocht vanuit houten kistjes: goed. Grote bedrijven: heel slecht. Kleine bedrijven: Heel goed. Nestlé is in principe de duivel, behalve als je het hebt over Food-activist Marion Nestle, die juist weer ontzettend goed is. Niet door elkaar halen dus! Soja is slecht als je het genetisch manipuleert en aan varkens voert, maar goed als je het fermenteert en er in je eigen rommelige keukentje tempeh van maakt. Houdt u het nog bij? Het is een ingewikkeld verhaal.
Is voedselsnobberij een Nederlands woord? Het is me niet vreemd. Ik praat zelf ook soms net iets te lang over eten. Mijn kleine ergernis was geen rationele reactie en heb ik me zeer goed vermaakt tussen de lokale kroten en het zuurdesem. Maar toch knaagt er iets. Helpt het elkaar lekker collectief op de schouder kloppen over bewuste, maar voor rijke stedelingen redelijk gratuite keuzes? Haalt het eten van lokale peren werkelijk iets uit, en zouden mensen het ook eten als het niet door bekende koks was klaargemaakt? Na anderhalve dag kon ik geen vergeten groente of ambachtelijke worst meer zien en snakte ik naar goedkope spareribs.
Spareribs? Na die nare film die ik zag over zielige varkens? Na wat die aardige jongen van Milieudefensie vertelde over de verbroken voedselkringloop? Het heeft dus blijkbaar toch geholpen.
Ik koos toch voor het meest bevredigende en pretentieloze gerecht dat ik ken: macaroni met kaas en knoflook, bijvoorbeeld ZO. Geen Food, wel lekker. Very Macaroni.