Het was in de auto. Hij kreeg een sms van een ex, zij vroeg waarom zijn ex hem nog sms’te. Eerst sloeg hij haar hoofd tegen de ruit, daarna gaf hij haar een klap in het gezicht. Al snel zat haar mond vol bloed. Ze probeerde haar persoonlijke assistent te bellen, maar niemand nam op. Hij schreeuwde: ‘Ik maak je dood!’. Hij reed verder, gooide haar telefoon uit het raam en bleef haar aldoor slaan. Uiteindelijk bleek slaan en rijden niet samen te gaan. Toen hij de auto langs de weg stil zette was dat haar redding. Buurtbewoners hoorden haar om hulp roepen en belden de politie.
Toen ik de telefoon opnam had ik een huilende vriendin aan de lijn. Het duurde lang voordat zij uit haar woorden kwam en mij kon vertellen wat er aan de hand was.
Het was uit tussen Rihanna en Chris Brown.
Chris had Rihanna mishandeld in de auto. De vriendin wist alle details, ze vertelde ze tussen de snikken door. Niet vaak heb ik zo’n grote afstand tot iemand gevoeld als toen. We hadden al zo vaak nieuwsberichten over huiselijk geweld voorbij zien komen en kenden zelfs gevallen. Het had haar nooit veel gedaan. Waarom raakte dit geval haar meer? Waarom kon het haar überhaupt iets schelen? Ik schrok van mezelf, omdat ik merkte dat ik de vriendin begon te minachten. Het leven van deze sterren was voor haar belangrijker dan het “echte leven”.
Ik wil niet beweren dat ik dit soort berichten zelf niet lees. Ik weet meer van het leven van Beyoncé dan van mijn buren. Het entertainment segment van nieuwssites staat bol van verhalen over mensen die ik niet echt ken. De verhalen lijken wel Griekse mythen. Het mystieke Hollywood ligt tussen heuvels met lichtgevende letters, heeft bewoners die nooit ouder lijken te willen worden, die leven van eten waar je slanker van wordt. Het doet me denken aan de Olympus, de berg waar de onsterfelijke Griekse goden woonden, terend op ambrozijn, nectar en wijn, aanbeden door duizenden stervelingen. Vandaag de dag berichten wij elkaar over de relaties van Taylor Swift, zoals de mensen vroeger elkaar verhalen vertelden over de seksuele escapades van oppergod Zeus. De goddelijke wraak heeft de vorm van een breakup song aangenomen en Justin Bieber heeft fans die zich Beliebers noemen.
Voor mij zijn de verhalen vooral vermaak. Jarenlang heb ik niet echt begrepen waarom mijn vriendin moest huilen om Rihanna en Chris. Dat begrip kwam pas tijdens een concert van Patti Smith. Patti stond met haar armen gespreid op het podium en zong alsof het een preek was. Ik voelde een vorm van verlossing, voelde me één met de zaal, met haar en de muziek. Ze voelde groots, maar ook heel ver weg. Achteraf kocht ik haar autobiografie. Ik was een beetje bang toen ik begon met lezen. Wat als Patti zou tegenvallen? Toch las ik door. In een poging om haar zo dichtbij mogelijk te halen en haar weer tot mens te maken, met alle consequenties van dien.
We verlangen naar grote verhalen, naar mythes, goden, naar iemand om te aanbidden. Wanneer je denkt Elvis Presley te zien lopen in de supermarkt, maakt dit het leven mythisch. Jezelf een Belieber noemen geeft het gevoel van samenzijn. Wanneer ik geraakt ben door Patti Smith heeft dit iets goddelijks. Als een vriendin mij huilend opbelt omdat twee mensen die zij aanbad van hun voetstuk zijn gevallen, komt dat hierdoor: ondanks dat we de menselijkheid van onze goden opzoeken, doet het pijn iets te verliezen dat je aanbidt.