Ergens in de film Blue Valentine (vrij aan het begin wel) houdt hoofdrolspeler Ryan Gosling een monoloog dat mannen zo veel romantischer zijn dan vrouwen. Voor vrouwen is het leven op een goed moment een pragmatische onderneming. Ze verzamelen de juiste stukken voor het bouwpakket: kind, huis, auto, baan. Een man die geborgenheid biedt. Maar de man, zegt Gosling, gaat op zoek naar die ene vrouw, die bron, die alle onrust weg zal nemen. En hij blijft op zoek.
Zelfs de vloekende, drinkende, verwarde man. 'Man,' antwoordt zijn baas. 'You just need to get a little pussy is all.' (Of iets dergelijks). Tom Waits' (vroege) liedjes (de naamgever van de film, vandaar de brug) zijn vaak verslagen van die zoektocht (van zo'n dronken, vloekende man).
Maar Tom Waits: die kennen we wel. John Martyn, dat is de Geheimtipp van vandaag. Een sweet little mystery, hoe zo'n grote man zo zingen kan. Maar ik ga 'm niet zelf verkopen. Dit is wat Beth Orton over John Martyn zegt:
'I think of John Martyn and I think of beauty and hope. His music took me to a different place, it took me to this incredibly warm, beautiful world. It was very magical, and very mysterious, and very romantic and just full of hope. It was like eternally believing in Father Christmas – not in a sickly sentimental way, but it touched the part of you that never gives up on the dreams of having a really beautiful life.'
Kijk maar, op YouTube:
En kijk dan naar deze minidocu.
Deze zomer komt er een tribute album uit voor de twee jaar geleden overleden Martyn, met de medewerking van David Gray, Lisa Hannigan, The Swell Season, Devendra Banhart, Beck, Phil Collins, Robert Smith en - inderdaad - Beth Orton.
