Asset 14

A supposedly fun thing I’ll never do again

Laat ik het maar gelijk toegeven: ik ben verliefd. Het is, daar moet ik eerlijk in zijn, nog een kalverliefde. Met het ‘echte’ werk, vuistdikke romans, moet ik nog kennismaken. Ze liggen in mijn kast te wachten tot ze meegenomen worden op een lange vakantie die almaar op zich laat wachten. Ik wilde deze TIP uitstellen totdat ik al het werk had gelezen en er een afgewogen totaaloordeel over kon geven, de expert uit kon hangen, maar ik ben nu eenmaal verliefd: ik moet vertellen over deze man, nu! Want David Foster Wallace, je hebt het anderen vast al eens horen zeggen, was geniaal. De verhalenbundel Brief interviews with hideous men en de essaybundel A supposedly fun thing I’ll never do again behoren tot het beste wat ik de afgelopen jaren gelezen heb. Het zijn bundels waarin ik ezelsoren heb gevouwen, waaruit ik stukken over heb getypt om naar mensen te mailen, bundels die ik uitleen aan wie er maar een oog op werpt (deze verliefdheid is onzelfzuchtig).

De David Foster Wallace die ik ken, is boven alles hilarisch

Wat velen lijkt te weerhouden van het lezen van David Foster Wallace is het hele academische discours rondom de arme man. Met DFW maak je goede sier op universiteiten. The Pale King doorworstelen als proeve van intellectueel kunnen. Laat ik de mythe doorbreken: David Foster Wallace hoeft niet ingewikkeld te zijn. De David Foster Wallace die ik ken, is boven alles hilarisch.

De essays zijn daarbij nog beter dan de verhalen. Wallace streed tegen de ironische levenshouding van de jaren negentig, die houding waar we nog steeds mee worstelen (“make no mistake: irony tyrannizes us.”). Hij probeerde een nieuw soort authenticiteit te bereiken, in het volle bewustzijn dat authenticiteit een fictie is. In zijn verhalen leidt dat soms tot verwarrende metafictie die in zichzelf vastgedraaid raakt. Maar bij de essays heb je werkelijk het gevoel dat je in zijn hoofd zit. Of hij nu bij een tennistoernooi is of op een state fair, Wallace blijft je net zo lang voeren met waanzinnige details tot je bedwelmd aan zijn lippen hangt, niet in staat om deze fascinerende wereld naast je neer te leggen. Tennis laat me koud, maar als DFW erover vertelt kan ik me ineens niets spannenders voorstellen. Zijn enthousiasme is aanstekelijk en de omvang van zijn vocabulaire indrukwekkend. Noem me een stuud, maar van enorme vocabulaires gaat mijn hart sneller kloppen. Tegelijkertijd gooit Wallace gerust de meest dagelijke spreektaal (“like when”) door zijn zinnen, alsof je samen in een bar zit.

Het is lastig een compact stukje uit de essays in A supposedly fun thing I’ll never do again te citeren om aan te geven hoe goed die bundel is. Wallace komt namelijk steeds terug op bepaalde ideeën die hij eerder in een essay heeft geopperd, met terzijdes en voetnoten die maken dat je terstond wilt gaan applaudiseren, maar die weinig zeggen zonder de context van de rest van het stuk. Ik zal één poging doen. DFW over wat er zo typisch is aan David Lynch’ personages:

"I’ve noted that a good 65% of the people in metropolitan bus terminals between the hours of midnight and 6:00 A.M. tend to qualify as Lynchian figures – flamboyantly unattractive, enfeebled, grotesque, freighted with a woe out of all proportion to evident circumstances. Or we’ve all seen people assume sudden and grotesque facial expressions – e.g. like when receiving shocking news, or biting into something that turns out to be foul, or around small kids for no particular reason other than to be weird – but I’ve determined that a sudden grotesque facial expression won’t qualify as a really Lynchian facial expression unless the expression is held for several moments longer than the circumstances could even possibly warrant, is just held there, fixed and grotesque, until it starts to signify about seventeen different things at once. [voetnoot] (And as an aside, but a true aside, I’ll add that I have had since 1986 a personal rule w/r/t dating, which is that any date where I go to a female’s residence to pick her up and have any kind of conversation with parents or roommates that’s an even remotely Lynchian conversation is automatically the only date I ever have with that female, regardless of her appeal in other areas. And that this rule, developed after seeing Blue Velvet, has served me remarkably well and kept me out of all kinds of hair-raising entanglements and jams, and that friends to whom I’ve promulgated the rule but who have willfully ignored it and have continued dating females with clear elements of Lynchianism in their characters or associations have done so to their regret.)"

Alleen al de woorden “flamboyantly unattractive” doen het voor mij, en dan zijn er ook nog de quasi-nonchalante afkortingen (e.g., w/r/t), de rake theorie die in enkele zinnen uiteengezet wordt, en de voetnoot die een verhaal binnen een essay is. Ik ben bang dat ik met dit relatief korte citaat bij lange na niet over heb weten te brengen hoe geweldig de essays van David Foster Wallace zijn. Nu ik het zo zie staan, losgerukt uit de wereld waarin het thuishoort, lijkt het naakt en onvolkomen. Het is als vertellen waarom je net op die ene persoon verliefd bent geworden: je kunt eigenschappen en uiterlijkheden noemen, en wat iemand zei of deed wat je raakte, maar je weet terwijl je het vertelt dat diegene aan wie je het vertelt niet zal zien wat jij ziet (al is dat in het geval van verliefdheid op personen maar beter ook). Als je wilt weten of jij ook verliefd kunt worden op DFW, dan zul je de essays zelf in hun totaliteit moeten ondergaan.

Mail

Emy Koopman (1985) is Hard//hoofd-redactielid, literatuurwetenschapper, psycholoog en schrijver. Haar debuutroman Orewoet verscheen in september 2016 bij Prometheus. // emy@hardhoofd.com

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen