De nieuwe serie Horace and Pete van comedian Louis C.K. speelt zich vrijwel geheel af in een verlopen bar in Brooklyn, gerund door Horace (Louis C.K.) en zijn neef Pete (Steve Buscemi). Is het comedy, drama, of improvisatietoneel? Is er hoop in deze zwarte microkosmos of kun je het beste nog maar een met water aangelengde whisky nemen? Twee bijna lyrische fans en een seriehater bespreken de eerste drie afleveringen.
Simone: We hebben er nu zo'n… laten we zeggen, drie uur Horace and Pete op zitten. En ik ben verdomd benieuwd, Luuk, wat jij er als seriehater van vindt.
Luuk: Er zit in ieder geval geen lachbandje onder, dat scheelt al een hoop. Dat was wat in mijn verwachtingspatroon van het plakkaat 'comedy' zat. Ze gebruiken heel weinig middelen, eigenlijk alleen maar het kale acteren. Het enige comedy-element vind ik die norse oude man, Uncle Pete, de oude eigenaar. Het mag dan geen traditionele comedy zijn, ik heb wel dubbel gelegen om bijna alles wat hij uitflapt. Bijvoorbeeld na de derde aflevering, waarin die ex-vrouw heel ernstig een verhaal vertelt. Op het laatst komt die oude man nog even om de hoek kijken en werpt haar met een opmerking nog eens extra de diepte in.
Simone: Ik moet eerlijk zeggen, ik was niet direct verkocht. En heb het eerst stiekem gestreamd. Maar na aflevering drie ben ik bereid om C.K. al mijn geld te geven. [Officieel kun je de serie alleen via de site van Louis C.K. zien, en moet je per aflevering, of per hele serie, betalen, red.]
Luuk: Deze serie heeft dat ook wel nodig denk ik; eerst een, twee proefafleveringen voor de kijker, daarna pas beslissen of ie ’t koopt. De serie neemt de tijd om op gang te komen, maar wel met recht.
Tommy: Maar dan is er aflevering drie, ik kan me goed voorstellen dat heel wat kijkers daar afhaken.
Simone: Ja? Aflevering drie, die veertig minuten dialoog, vind ik juist zo ongelofelijk sterk. Sterker nog: eerst iets van twintig minuten monoloog door die vrouw, die je nog niet eerder in de serie hebt gezien, en dan pas wat duiding. En dat je in eerste instantie niet weet wie er luistert. Ontzettend goed geschreven is het.
Tommy: Hoeveel denken jullie dat er van die scene geïmproviseerd was? Ik heb wat research gedaan, maar kon geen duidelijk antwoord vinden. Ik weet dat een belangrijke inspiratiebron voor de serie in z’n geheel het improvisatietheater uit de 70’s is. En de serie in z'n geheel heeft sowieso een heel losse, geïmproviseerde feel. Soms werkt dat echt als een tiet, als twee goede acteurs samen een scène doen, zoals C.K. en Steve Buscemi. Alle spanning ontstaat in een dialoog tussen twee acteurs.
Luuk: Toch hebben ze wel verrassend veel drama nog nodig; vreemdgaan, kanker, Gilles de la Tourette…
Simone: De duistere kantjes van het leven zoekt C.K. wel graag op. In zijn vorige serie Louie ook.
Tommy: Het ligt inderdaad erg in het verlengde van alles wat hij doet. Agressief normale echtheid. Zijn stand-up gaat ook vaak over ouder worden, verval… Volgens mij is Horace and Pete een bijna letterlijke verbeelding van wat er continu in zijn hoofd omgaat. Bijna ieder aspect van zijn stand-up wordt verbeeld door een karakter in de serie. Oude man die kankert, sociaal progressieve stem, antistem, empathische stem, enzovoorts.
Luuk: Hij heeft een café in z’n hoofd, blijkbaar.
Simone: Dat het zo dicht bij toneel ligt is ook wel een deel van de kritiek, las ik. Wat voegt een filmopname toe? Zeker als het gebaseerd zou zijn op improvisatietheater? Behalve dat wij eerder geen weet hadden van het bestaan.
Tommy: Ik ben wel heel blij dat dit bestaat.
Simone: Ja, ik ook. Lyrisch, bijna. Ik deel de kritiek dan ook niet... Eigenlijk is trouwens niemand een goeierik in deze serie. Goeierikken bestaan niet in Louis’ wereld.
Tommy: Is Steve Buscemi's karakter niet een beetje het geweten van de kroeg?
Simone: Ja, misschien Pete, de gemankeerde Pete. Maar daar wint hij dus niets mee. Ik moet ook meteen denken aan Rachel, de vriendin waarmee Horace samenwoonde en die hij wegstuurt. Zij is te optimistisch voor de wereld waarin de serie zich afspeelt. Ze zit alleen in de eerste aflevering, het gaat eigenlijk prima. Maar in de wereld van Horace en Pete die wij gaan zien, is geen ruimte voor dat soort mensen.
Tommy: Ja, aan het begin staat Horace nog met één been in de 'echte' wereld, en dan slokt de bar hem in z'n geheel op. Omdat hij zo sukkelig probeert een gebaar te maken voor z’n dochter om iets in één klap goed te maken wat niet zomaar op te lossen valt. Misschien is dat wel het voornaamste thema: 'familie'. Hoe je nooit echt helemaal aan je familie kan ontsnappen. En hoe ze allemaal gebonden zijn aan de bar, of ze nou willen of niet.
Simone: Ja, familie, en de wrijving tussen 'oud' en 'nieuw' of traditie en moderniteit. Familie is ook een traditie, die vroeger sterker was dan nu.
Tommy: Alle vrouwen willen breken met traditie in deze serie.
Simone: Ja, omdat de vrouwen er in de oude realiteit bekaaid vanaf kwamen...
Tommy: So many wives were beaten in Horace and Pete's, of zoiets.
Simone: Ja, daarom is het aan hen om vooruit te kijken.
Tommy: Nog een ding: zouden jullie stamgast zijn? Bij Horace and Pete’s?
Simone: Oei... Nee, toch niet. Als vrouw al helemaal niet. Iedereen is er samen maar ook iedereen is er eenzaam.
Luuk: Ik ook niet, ik zou helemaal weggeblazen worden in de discussies. En jij, Tommy?
Tommy: De geromantiseerde versie van mezelf zou er iedere dag zitten. Maar de werkelijke zou waarschijnlijk de douchebag-tax moeten betalen, dus het na één keertje wel gezien hebben. Hoop ik.
Simone: Je bent er inderdaad alleen welkom als je verder niets hebt.
Tommy: En dan nog krijg je verwaterde whisky. Maar dat is dan misschien maar goed ook?
Luuk: Dan leven ze twee keer zo lang.
Tommy: Laten we hopen van niet, for their sake.
Luuk: Nee. Vanavond ook verwaterde whisky?
Simone: Ik ga het proberen. Proost, vrienden.
Tommy: Prut!
Luuk: Proost. Op een mooie avond in een café.