Asset 14

New York

Brieven van en naar een flat naast de derde ringweg van Moskou. Maite en Simone schrijven elkaar over van alles en nog wat. Deze week vindt Simone het door haar zo gemiste Moskou aan de andere kant van de wereld gewoon weer terug.

Milaya Maite,

Tijdelijk zonder visum voor het land van de eindeloze toendra’s schrijf ik je nu vanaf de andere kant van de oceaan. Als de gele Pegman van Google Street View voel ik me uit huis gegraaid, de globe rondgeslingerd en op een willekeurige straathoek in Manhattan neergeplempt.

Ik had gedacht dat New York en Moskou qua sfeer op elkaar zouden lijken, vanwege de hoogten en het aantal inwoners, maar het is hier een stuk voller, luider en iedereen bemoeit zich met elkaar. In Amerika ben je eigenlijk constant in gesprek: als je het stoplicht of de metro net wel of net niet haalt, vrolijk koffie bestelt, of wanneer je nieuwe schoenen aan hebt, overal wordt wat van gezegd.

In Moskou kom je dat soort bemoeizucht toch minder tegen. Eens schoot een buschauffeur vuur uit zijn ogen en weigerde bijna om mij een kaartje te verkopen omdat ik instapte met een monter “Goedendag!” - dat was het voor hem blijkbaar niet. Nederlandse straatgewoonten zitten volgens mij veilig tussen deze uitersten in.

Maite, het arrogante New York stoot mij soms best wel tegen de borst. Op een vrije dag ging ik naar Brighton Beach, Little Russia, en ik voelde me thuis. Russisch gekeuvel op straat en opportunistische commerciële exploitatie: een steeg met een bergje vodden op de grond had het bordje ‘Flea Market’ gekregen. In restaurant Tatiana stond een schmutzige pinautomaat waar je voor 5$ toeslag je cash uit kon trekken (Tatiana volgens een Yelp-recensie: “Two words: Russian Opulence”).

Wandelend over de boulevard zag ik enkele Oekraïense vlaggen hangen. In Little Russia wonen niet zozeer Russische Russen, als wel inwoners van voormalige Sovjetstaten die de Russische taal met elkaar gemeen hebben (de core gemeenschap, zo heb ik me laten vertellen, zijn Oekraïense Joden).

Brighton Beach, circa 1959 - Foto: Helmut Newton.

Bij de Ice Cream Truck riep de ijscoman mij toe: “Heay Krasavitsa!” (schoonheid!)
Met een ijsje slenterde ik over het strand. Deze Soviet emigrés hebben maar een mooi plekje voor zichzelf weten te bemachtigen aan de Atlantische oceaan. En ze weten het zich verdomd eigen te maken – ik vond zelfs een één roebel muntje op het strand.

Ach, misschien was dat slechts mijn romantische geest die het daar ophemelde: onder een rood fleecedekentje gezeten zei de lifeguard dat hij het zeewater alleen bij strikte noodzaak zou betreden. Iets met “riool- of fabrieksafval” een stukje stroomopwaarts.

Vanaf zijn hoge uitkijk stoel knoopte de New Yorkse Oekraïner een praatje met me aan. “Jij bent Russisch?” stelde de strandwacht vragend vast.
“Nee,” zei ik.
“Wat dan?”
“Ik ben in Nederland geboren.”
Hij knikte begrijpend. Een Rus die in Nederland is geboren, net als hij, een Oekraïner in de VS.

Do Zvidanya,
Simone

___

Lieve Simone,

Dus zelfs in de Big Apple zoek jij het liefst de Russen op. Bijzonder hoezeer jij je in de afgelopen jaren verwant bent gaan voelen met de Russen, eigenlijk heb je gewoon uit eigen beweging een tweede nationaliteit gekozen. En waarom ook niet, vraag ik me nu af. Waarom zou je je in deze geglobaliseerde wereld beperken tot één nationaliteit? Je kunt toch ook zowel Limburger als Nederlander zijn?

Stel je eens voor hoe gaaf het zou zijn als iedereen vanaf zijn achttiende niet alleen stemgerechtigd was, maar ook een tweede paspoort mocht uitkiezen. De dubbele nationaliteit als standaard, een modern grensoverschrijdend burgerschap dat het mensen mogelijk maakt hun loyaliteit te schenken aan meer dan één staat. Weg visumgezeur, weg achterdocht jegens Marokkaanse, Turkse en andersoortige zogenaamd halfbakken Nederlanders. Take that, Wilders!

Het is trouwens een gek fenomeen, dat gevoel dat je je als mens ergens ver buiten je geboortegrond thuis kunt voelen. Ikzelf heb dat zoals je weet vooral met Portugal. Mijn ouders hebben een voorliefde voor de lieve, bescheiden Portugezen en hun land van gegrilde sardientjes, azulejos en de gedichten van Fernando Pessoa. Dat gevoel hebben ze op mij over weten te dragen; als ik vanuit Spanje de grens over rijd, als ik Lissabon zie liggen aan de brede Rio Tejo, dan maakt mijn hart een sprongetje en voel ik me meteen op mijn gemak.

Deze voorliefde is mij duidelijk aangeleerd door mijn ouders. Ik keek als kind in wezen door hun ogen naar het land; zij wezen me op de ruige kusten, de smalle straatjes en de hartelijkheid van de Portugese obers. Zij gaven me boeken te lezen en films te zien. Natuurlijk had ik in opstand kunnen komen tegen deze ouderlijke indoctrinatie, maar daar voelde ik niet de minste behoefte toe. Integendeel, ook ik werd een beetje verliefd op Portugal.

Jij hebt je Ruslandliefde in je eentje opgevat. Of toch niet helemaal? Was het niet die ene middelbare schoolleraar die zo enthousiast over Oost-Europa kon praten en zijn klassen meesleepte naar de Balkan? Zo zie je maar, één gepassioneerd verhaal en je kunt al vallen voor het vreemde.

Het lijkt me nu plotseling zo verschrikkelijk ouderwets en tegennatuurlijk om je vast te klampen aan één cultuurgebied. Je nationaliteit is toch geen gevangenis? Op naar het wereldburgerschap!

Liefs,

Maite

-

Freelance journalist Simone Peek (1988) woont in Moskou, Maite Karssenberg (1989) in Amsterdam. Ze waren nog guppies toen ze elkaar leerden kennen en hebben nog steeds geen idee hoe de wereld in elkaar zit, maar vinden het wel leuk om erover van gedachten te wisselen.

Mail

Maite Karssenberg is schrijfster, historica en programmamaker. Ze houdt van vergeten geschiedenissen en idem reisbestemmingen, de zee en zelfreflectie. Maar het meest nog houdt ze van boeken lezen.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen