Het leven blijkt is nog altijd zwaar en bij vlagen onbegrijpelijk. Elke dag weer worstelt de mensheid met het bestaan en aan het eind van de dag lijken er alleen nog maar meer vragen bij gekomen te zijn. Gelukkig is Mees terug om in haar tweewekelijkse vragenrubriek de dilemma's van de moderne mens op te lossen. Heb jij ook een prangende kwestie? Leg het Mees voor en wie weet krijg je volgende keer antwoord: mail naar mees@hardhoofd.com of vul onderaan het anonieme formulier in. Altijd al een tête-à-tête met onze eigen ervaringsdeskundige gewild? Doneer dan 150 euro aan onze crowdfunding-actie op Voordekunst en krijg een uur durende privésessie met Mees. Groepen zijn natuurlijk ook welkom!
----
Lieve Mees,
Lang lang geleden (begin jaren '80), ja ik ben een ouwe man onderhand, kocht mijn moeder mijn eerste paar Vans. Niet omdat ik een hippe vogel was of wilde zijn, maar omdat ik skater was (en nog ben). Het toffe in die tijd was dat bijna NIEMAND Vans droeg en dat alle Vans dragers skaters, BMX-ers en of muzikanten in een punk band waren. Het skate-wereldje was klein en je was een outcast. Heerlijk! Tot mijn grote schrik draagt nu iedere tutmuts en hipster Vans en is de lol er voor mij echt af. Waar is het mis gegaan Mees. Waarom wil iedere fashion-victim Vans.
Liefs
L.S.,
Je houdt er voor een oude man nogal kinderachtige opvattingen op na. Bovendien heb je niet goed opgelet: alle alternatieve kledingstijlen worden op den duur hip. All Stars, flanellen ruitbloezen, Iron Maiden-shirts, truckerspetten. Van serieus naar ironisch en weer terug naar serieus. Inmiddels moet je toch wel hebben geleerd dat het onmogelijk is om er een originele stijl op na te houden. Dat is niet erg, want zo belangrijk is het niet om schoenen aan te hebben die alleen jij en je skatervriendjes dragen. Doe niet alsof je zelf het fashion victim bent. Herinner je liever waarom skaters echt tof zijn. Niet omdat ze Vans dragen, of omdat ze een ollie kunnen (sorry ik ken echt geen andere tricks, een ollie is vast net zoiets als aan een balletdanseres vragen of ze even een plié doet), of omdat ze bier drinken op straat. Skaters zijn gaaf – en aantrekkelijk – omdat ze zich niets aantrekken van de rest. En mocht je dat niet kunnen, dan zijn er altijd nog Etnies - vooralsnog geen hipster mee gezien.
----
Lieve Mees,
Kun jij me vertellen hoeveel je moet inschikken voor een vent? Mijn vriendinnen leggen het aan met mannen die in míjn kont knijpen, aanrommelen terwijl ze getrouwd zijn of maanden of zelfs jarenlang moeilijk doen over bindingsangst. En daar pas ik voor! Ik zal wel de enige vrouw op aard zijn die dit zegt: maar ik vind fout dus niet sexy. Ondertussen blijf ik dus wel mooi single. Aan aandacht en dates gelukkig geen gebrek. Alleen is een deel van die mannen dus ronduit fout of vaag, vind ik bij de aardige mannen gezellig vrienden zijn genoeg en haken de leuke mannen af zodra je niet meer hard to get speelt. Ik woon in de grote stad, dus aan afleiding geen gebrek. Toch wil ik nu ook wel eens beet hebben. Je bent mijn laatste redmiddel! Tips...?
Lieve groet, S
L.S.,
Ik kan wel tof doen, maar ik houd er zelf nou niet echt een bloeiend liefdesleven op na. Waarom ik dan een vragenrubriek heb, nou ja, laten we het er op houden dat het altijd makkelijker is om anderen te helpen dan jezelf. Bovendien, door schade en schande geleerd is my middle name. Om terug te komen op je vraag: ik heb geen FLAUW idee hoeveel je moet inschikken voor een vent. Mijn eerste reactie is uiteraard: niet. Maar ja, ik heb makkelijk praten als alleenstaande. Ik heb trouwens wel het vermoeden dat dat leven in de grote stad wat je aanhaalt er mee te maken heeft. Mensen in gehuchten (een volk waar ik graag over mag filosoferen) schijnen allemaal gesetteld te zijn. Ondertussen, in stedelijke agglomeraties, betrap je jezelf er - god behoede - toch zo nu en dan op dat je een scène uit Sex & the City aan het citeren bent. Verhuizen of creperen, dus.
----
Lieve Mees,
Wordt het echt een terrorwinter?
X E
L.S.,
Ik weet het niet. En ik heb hier à ce moment geen internet, dus ik ben volledig op mijn eigen huis-tuin-en-keukenwijsheid aangewezen. Nou heb je pech, want ik heb ook nog eens geen barometer bij de hand. Maar ik kan je in ieder geval zeggen: ik zou er wel zin in hebben. Elfstedentocht! Op mijn muil gaan in de sneeuw! Bontjassen! Dutjes voor de kachel! IJsvrij! Koek en zopie! Sabeltandtijgers! Hutspot! Laat maar komen, die terrorwinter!
----
Lieve Mees,
De goedheilig man staat weer voor de deur en hoewel ik net goedgeile man wilde typen (en het stiekem een veel leuker gedachte vind dat er een goedgeile man voor de deur staat..) ga ik toch maar voor het aloude principe gedicht en cadeau met Sinterklaas. Een mens moet toch wat met koude dagen, niet waar? Maar goed nu mijn vraag: wat geef je een man? Pantoffels zijn te oubollig, CD afgezaagd en iPad te duur. Voor vrouwen weet ik altijd wat te verzinnen maar voor mannen...Vrijdag moet het cadeau er zijn!
Dank
L.S.,
Ai, het is al vrijdag, misschien lees je het alsnog op tijd. Een man geef je een mooie kasjmieren trui. Je kan deze redelijk geprijsd, tweedehands vinden, en als ze hem aantrekken voelen ze zich zo'n volwassen man, net zoals hun vader. Verder maakt het ze aaibaar en lekker warm, zodat je er als een kitten tegenaan kan kruipen.
----
Mees,
Sinds zo'n twee jaar woon ik in het buitenland. Ik heb m’n sociale leven achtergelaten, omdat ik zo nodig iets anders moest. Af en toe ben ik terug, op bezoek zal ik maar zeggen, ook al ben ik er dan wel een aantal weken of een maand. Ik ben er om weer even mee te draaien, om te doen alsof ik er nog steeds ben. Maar het blijft een momentopname. De eerste indruk eenmaal terug is een bekend cliché: je gaat een tijdje weg, dan kom je terug, maar niets is echt veranderd. Maar is dat wel echt zo? In mijn afwezigheid passeren successen en tragedies, huwelijken en abortussen; en alles gaat gewoon door. Ik merk dat ik me weleens betrap op de ietwat pijnlijke gedachte dat wat overblijft, de vriendschap is van toen, en niet die van nu. Dingen veranderen natuurlijk, al is het maar mondjesmaat. En dan vraag ik me af of die vriendschappen ook mee veranderen, of dat ze eigenlijk een beetje blijven steken op de gewoontes, de herinneringen en de grapjes van toen.
liefs, een vriend.
L.S.,
Het is moeilijk je vraag te lezen en een adequaat antwoord te geven omdat het hier niet een abstracte vriendschap van een anoniem ingezonden briefzender, maar onze eigen kameraadschap betreft. Lange periodes van stilte in een vriendschap, zij het door emigratie, nieuwe relaties, een heftige baan of simpelweg een paar jaar waarin niemand elkaar belde, hoeven niet te behelzen dat deze verbondenheid verbroken wordt. Wat het inderdaad wel vaak betekent, ook in jouw geval, is dat de wederontmoetingen vaak meer onder de loep worden genomen dan normaal. Er is meer anticipatie, er zijn verwachtingen, er zijn grootse verhalen te vertellen, je wilt weten of iemand er nog steeds hetzelfde uitziet, ruikt en praat. En meestal blijkt met een slaak van opluchting dat mensen in zoverre hetzelfde zijn gebleven dat het als vertrouwd thuiskomen voelt. Nu ken ik je, vriend, en je piekert veel. Je vraagt je af of verre vriendschappen enkel berusten op het verleden, en mijn antwoord is ja, en nee. Een lange vriendschap zorgt er voor dat de basis groot is, evenals de liefde. Een gezamenlijk verleden schept automatisch herinneringen. Maar zolang je op de een of andere manier met elkaar in contact blijft, zal je nieuwe herinneringen maken. Maar vriendschap is meer dan een gedeelde belevenis. Vriendschap is ook een onderbuikgevoel. Vriendschap is communicatie, een gezamenlijke kijk op de buitenwereld, of in ieder geval de vrijheid om daar over in discussie te gaan. Tot snel, lieve vriend. Ik heb er weer zin in.
----
[contact-form 2 "L.S."]