De Hofstad
Jan Peter Balkenende
Het kan verkeren in de politiek. Zo ben je de trotse leider van de kabinetten Balkenende I, II, III en IV die met alle groten der aarde op de foto stond en naar Afghanistan afreisde om onze jongens moed in te praten. En zo ben je de man die vier keer met hangende schouders de trappen van Soestdijk op moest, die niet de baas van Europa werd, en die soldaatjes van twintig met onduidelijke motieven de woestijn in stuurde om daar bestookt te worden met bermbommen.
En geef je dan, een half jaar nadat je weer bent gaan pentekenen en doceren, eindelijk eens een interview waaruit blijkt dat Balkenende volgens Balkenende niks fout heeft gedaan en dat het altijd de schuld van anderen was, dan is er direct een leperd van NRC die opmerkt dat je nou nog steeds niet tot minister van staat benoemd bent en dat waarschijnlijk ook niet zal worden, omdat Beatrix nog steeds kwaad is. En zegt de zelfverklaarde mastodont Ruud Lubbers dat je wel een punt had met die normen en waarden, maar dat je er nooit echt iets van gemaakt hebt.
Nee, de champagnekurken zullen niet geknald hebben in Capelle aan den IJssel. De jaren nul zijn definitief voorbij, en niemand wil er graag nog aan herinnerd worden. Het lijkt al zo lang geleden.
Door Floris Solleveld
Ver weg
De Ander
Griekenland wil een muur op de grens met Turkije bouwen om de stroom immigranten een halt toe te roepen. Deze muur wordt nu al vergeleken met die tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever, die op zijn beurt weer herinneringen oproept aan Berlijn, waar ooit de Muur der Muren stond.
Toen ik van de zomer in het Heilige Land was, zag ik het belang van taal in de politieke arena. De Palestijnen hadden het over ‘die muur’ waarbij alle afschuw over deze vernederende afscheiding in dit woord gestopt werd. De Israëli’s spraken op luchtige toon over ‘het hek’, alsof er ergens een mooie gietijzeren poort stond waardoor je toegang tot een park had.
In ‘Creating East and West’ (2004) van Nancy Bisaha wordt op treffende wijze uitgelegd hoe na de val van het Oost-Romeinse rijk de humanisten van de 16e-eeuwse Renaissance de gearriveerde Ottomanen gebruikten om hun eigen identiteit te herdefiniëren. Ze schetsten een beeld van de ‘anti-Europeaan’ en bakenden zo hun eigen identiteit steeds beter af. Het is immers veel makkelijker om te zeggen wat je niet bent.
In het programma van de PVV staat te lezen: “Als Jeruzalem valt, dan zijn Athene en Rome aan de beurt. Daarom is Israël het centrale front in de verdediging van het Westen.” Het is interessant om te zien dat de culturele grenzen van vierhonderd jaar geleden nog steeds bestaan. Als we nog een paar muren bouwen, kunnen we weer een paar eeuwen vooruit.
Door Rutger Lemm
Rolmodel
Extreme Recruitment
Adoptie is geen populair onderwerp in deze door kinderporno en pedo-maffia geabsorbeerde tijden. Helemaal nu blijkt dat Robert M. en partner een poging tot adoptie hebben ondernomen – zij het tevergeefs. Een kinderwens is ineens onguur en adoptionele redenen als onvruchtbaarheid, erfelijke ziektes of niet willen bijdragen aan bevolkingsdruk wekken achterdocht. Ben je alleenstaand of homoseksueel, dan ben je helemaal in de aap gelogeerd. Voor je het weet heb je een detective aan je broek hangen onder het mom van anti-pedofielenmaatregelen.
Eureka, dachten ze in St. Louis, Missouri. Want waarom zou je detectives alleen gebruiken om pedofielen op te sporen als je ze ook actief kunt laten zoeken naar potentiële adoptie-ouders? “ We think it’s the greatest thing since sliced bread ”, zegt Melanie Scheetz, de directeur van Extreme Recruitment, die overigens zelf zegt geïnspireerd te zijn door het televisie-programma Extreme Makeover: Home Edition. Een (t)huis bouwen in een week, dat kan Scheetz ook. Time Magazine besteedde twee pagina’s aan deze extreme rekruteringsmethode, die tot nu toe succesvol lijkt te zijn. Zelfs voor oudere kinderen met een wat ‘lastiger’ profiel wordt een onderkomen gevonden. Het werkt als volgt: je neemt een kind uit je bestand (bijvoorbeeld: jongen, 15, agressiestoornis, interesse in Australische exploitatiecinema) en speurt een paar dagen naar ouders met een soortgelijk profiel (Quentin Tarantino).
Met andere woorden: waarom zou je de rotte appels naar jou laten komen, als je ‘zelf’ een mand met blozende Jonagolds kunt vullen? Dat van die detectives wordt snel vergeten op het moment dat de uitverkoren ouders horen dat ze geselecteerd zijn. Jammer alleen dat in het conservatieve Missouri zoveel geschikte ouders al bij voorbaat buiten de selectie vallen vanwege hun seksuele oriëntatie.
Door Annabel Troost
Commentaar
Kodachrome vs Hipstamatic
Tussen de eindejaarslijstjes en goede-voornemens-lijstjes en dieettips trof de lezer van Amerikaanse kranten vorige week nostalgische berichtgeving over het einde van een tijdperk. Dat tijdperk, het Kodachrometijdperk, was na 75 jaar écht voorbij: de productie van de kleurenfilm van Kodak was al in 2009 gestopt en op 30 december 2010 ontwikkelde Dwayne's Photo in Kansas het laatste rolletje. Nu is het gedaan met de analoge foto's die, door de speciale ontwikkelwijze, zo warm en diep van kleur zijn en die je doen denken aan de tijd waarin je ouders jong, mooi en zorgeloos waren. (Het tijdperk eindigde om dezelfde reden dat Polaroid het niet heeft overleefd en dat Kodak op sterven na dood is: digitale fotografie is het nieuwe zwart en met de productie van film en analoge camera's valt geen droge boterham te verdienen.)
Hoewel, voorbij? "Digital Photography Never Looked so Analog," belooft Hipstamatic, de iPhone app die je foto's eruit doet zien alsof ze met een analoog, plastic wegwerpcameraatje zijn gemaakt. Je plaatjes worden minder scherp, de kleuren wat gekker – voor slechts 1 dollar en 99 cent lijken je foto's precies op die van je eerste schoolreisje in de Antwerpse Zoo. Wie bereid is een beetje meer te klooien kan terecht bij Exposure 3, software van AlienSkin (slogan: "Taking the Digital out of digital photography"). Daar komen je foto's als geKodachromed uit (andere opties zijn onder meer Polaroid en Daguerreotype). Kost je wel 250 dollar, maar vergeleken bij wat je voor je digitale camera en je nieuwste model laptop betaalde valt dat natuurlijk reuze mee. Het wachten is nu op digitale camera's die eruitzien als Leica's uit de de Tweede Wereldoorlog, iBooks die op jaren tachtig desktop computers lijken, en printers die je digitale foto's, vergeeld en lichtelijk omgekruld, direct in een oude schoenendoos werpen.
Door Lynn Berger
Post Scriptum
Nietzsche en Godwin
Rob Wijnberg begint sterk in zijn boek 'Nietzsche en Kant lezen de krant’. In de proloog bespreekt hij hoe wij sinds het begin van de moderniteit de waarheid zijn verloren. We weten niet meer wat goed en kwaad is en waarop keuzes gebaseerd moeten worden. Daardoor zijn we terecht gekomen in een wereld waar we op bijna alles reageren door onze schouders op te halen. Wat maakt het allemaal uit?
De laatste gebeurtenis die ons gevoel van goed en kwaad richting heeft gegeven is de Tweede Wereldoorlog. We zijn het er allemaal over eens dat zoiets nooit meer mag gebeuren. Laten we in het politieke spectrum vooral met grote regelmaat van links naar rechts zwabberen, zolang we maar niet de fouten maken die destijds tot de oorlog hebben geleid.
Toch zijn we in collectief allergisch voor Godwin. Job Cohen vergeleek de huidige houding tegenover de Moslims met de uitsluiting van de Joden in aanloop naar de oorlog. Iedereen natuurlijk boos. Ik ook. We stoppen toch geen Moslims in kampen? Dat is ook niet wat Cohen zei, maar dat is de lucht die eraan zit.
Electoraal heb je er niets aan. Politici doen er goed aan de Godwin te vermijden, al is het alleen maar om de discussie te redden. Een vergelijking is wel zinvol, om te leren van het verleden en om de oorlog te bewaren als waarheid, maar alleen als dat goed gebeurt. Niet als passage in een interview, niet in een tweet en niet om stemmen te winnen. Alleen als intellectuele bespiegeling. Als het moet, doe het dan goed. Misschien moet Wijnberg een poging doen.
Door Tim de Gier