De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. Hard//talk is de seismograaf die de trillingen van de tand des tijds registreert. Wat heeft ons afgelopen week bezig gehouden? Wat bespraken we bij de koffieautomaat en waar lagen we wakker van? Vier korte commentaren van onze redacteuren.
Ver Weg
De Wedstrijd van de Eeuw
Afgelopen zondag stond ik op een bijna leeg plein in Almelo. Er hing een spandoek met de tekst “Succes Heracles” onder het balkon van het Snooker & Poolcentrum Almelo. Daar zou de selectie van Heracles bij een overwinning in de bekerfinale worden gehuldigd. Met zijn 18 duizenden zaten de meeste Heraclesfans in een stadion in Rotterdam, dus zag ik met slechts een paar honderd man op een beeldscherm boven de McDonald’s hoe Heracles van de mat werd gespeeld.
In Almelo waren drie pleinen gereserveerd voor deinende massa’s enthousiaste voetbalfans, maar het meest enthousiast was waarschijnlijk de gemeente geweest. Er was speciaal Heraclesbier in zwart-witte blikjes, de plastic bekers stonden in veelvoud opgestapeld bij de mobiele biertappen en met Ilse DeLange op de achtergrond zag ik de lokale overheid in haar handjes knijpen. Eindelijk: Almelo in de finale. Almelo op de kaart en verlost van dat eeuwige, saaie imago.
Maar ondertussen was het bier in de tap aan het doodslaan en keek het Heraclespubliek, waarvan de helft schijnbaar bestond uit beveiliging en horecapersoneel, gelaten naar de ‘wedstrijd van de eeuw’. Misschien keken ze ook wel naar de McDonald’s, wachtend op het laatste fluitsignaal. Je krijgt van weinig dingen meer honger dan van een saaie voetbalwedstrijd.
Een ambitieuze Eerste Paasdag loopt uit op een kansloze 3-0 nederlaag. Burgemeester Jon Hermans-Vloedbeld en wethouder van Sport Jan van Marle zetten teleurgesteld de tv uit en wachten tot de telefoon gaat rinkelen. Aan de andere kant van de lijn horen ze een kritische Almeloër met dat karakteristieke stemgeluid, dat schippert tussen zangerig en zeurderig, “al die dranghekken, security, bereden politie, ME-busjes, beeldschermen en gesloten kroegen, wat heeft dat ons eigenlijk allemaal gekost?”. “Ach,” countert de burgemeester, “had u liever ‘Almelo’ in enorme plastic letters verspreid door de stad gezien. Of dat we 190.000 euro zouden besteden aan de introductie van een nieuw stadslogo? Wij kozen voor iets waar u nog wat aan kon hebben, een leuk feestje bijvoorbeeld. Eigenlijk is politiek net als voetbal, je kunt van alles bedenken en plannen, maar uiteindelijk wordt het pleit op het veld beslecht. En ja, soms win je dan, soms verlies je.”
Door Rutger Westerhof
Rolmodel
Grijze modemuis
Na een 1 april-grap dat Kanye West Dior zou gaan leiden, is er eindelijk verlossing: De Belgische Raf Simons is de man die John Galliano opvolgt als hoofdontwerper van het Franse modehuis. Simons presenteerde collecties onder zijn eigen naam en voor Jil Sander en Walter van Beirendonck – hij is in tegenstelling tot de extravagante Galliano een minimalist, die vooral bekend is om zijn mannenmode.
Simons verklaarde stilistisch terug te willen grijpen op het werk van de vroeg gestorven Christian Dior – de periode 1947-1957. In feite was Simons’ laatste Jil Sander-show een vette knipoog naar zijn nieuwe werkgever: de elegante jurkjes en mantels waren een zachte, hedendaagse echo van Dior’s iconische New Look uit de jaren vijftig. Veelbelovend, maar misschien ook een beetje veilig.
Sinds Galliano's roemloze aftocht na een antisemitisch getinte scheldkanonnade in september 2011, werd er binnen modekringen koortsachtig gespeculeerd over wie het wonderkind zou kunnen, en willen, vervangen. Hij schreef al modegeschiedenis met zijn afstudeercollectie, gebaseerd op de Franse Revolutie. In de jaren daarna stuwde hij het ietwat ingeslapen huis Dior naar grote hoogten met uitbundige, barokke collecties, fantastische shows en – niet onbelangrijk – zijn eigen star quality. Een Dior-modeshow werd steevast afgesloten door een onweerstaanbaar excentriek over de catwalk paraderende Galliano.
Nu wordt reikhalzend uitgezien naar Simons’ eerste Dior-collectie in juli, maar iets zegt me dat hij niet verkleed als toreador het applaus in ontvangst zal nemen, of Kate Moss in een baljurk keihard over de catwalk zal laten rennen.
De pauw wordt opgevolgd door een grijze muis. Galliano’s ondergang was tragisch en verdiend, maar ik zal hem toch een beetje missen.
Door Sanne Rispens
Nieuws in beeld
Illustratie: Elise van Iterson
Commentaar
Goed nieuws, slechte naam
Het is een vuistregel bij grote publieke gebouwen: alles gaat mis, en aan het einde is iedereen blij. Zo ook bij het nieuwe EYE filminstituut. De begroting is flagrant overschreden, het fotomuseum in Rotterdam wilde (terecht) niet meeverhuizen naar Amsterdam Noord, het budget werd gekort, en dan was er ook nog gelazer met de architecten over een brandwerend scherm. Maar als je eenmaal in de hal staat, waar een waaier aan trappen en terrassen omhoog leidt naar de filmzalen, en de tentoonstelling Found Footage ziet, dan verdwijnt die scepsis abrupt. Zelfs als je zelden naar de film gaat.
Het blijft jammer van het oude Filmmuseum in het Vondelpark. Maar in alle eerlijkheid: dat was toch vooral een druk café met een museum waar bijna niemand kwam, met nogal krappe bioscoopzalen. Het valt te hopen dat de AVRO (de nieuwe gebruiker) er iets voor het publiek mee blijft doen, en dat Vertigo open blijft. Want hoe belangrijk EYE ook is voor Noord, en hoe mooi het ook aan het IJ ligt, het park was mooier.
In dezelfde week dat EYE open ging, kondigde het Nederlands Instituut voor Mediakunst aan dat het definitief sluit en opgaat in de Smart Project Space. Dat is, cynisch genoeg, goed nieuws. Het NIMk was een te grote jas voor een paar dozijn bezoekers per dag, en vervulde allang geen voortrekkersrol meer. De grote waarde van het NIMk ligt in het netwerk en de expertise; en die kun je beter onderbrengen op een plek waar het wél bruist, met concerten, films, drukbezochte openingen en een hip restaurant. Dat er maar veel moois uit mag voortkomen.
Alleen die naamsveranderingen bij fusies, daar wordt niemand blij van. De meest voor de hand liggende naam voor een filmmuseum is toch echt Filmmuseum, niet EYE, al zit er een nieuw instituut aan vast. Om maar te zwijgen van het herdopen van Smart Project Space tot NASA. Als je toch aan het bezuinigen bent, waarom zou je dan tienduizenden euro's uitgeven aan een restyle?
Door Floris Solleveld
De Hofstad
De smaak van macht
Enkele maanden geleden zaten drie grijze mannen van statuur bij Nieuwsuur. Ze analyseerden de crisis en waren het in grote lijnen met elkaar eens. Wijsheid komt met de jaren zo leken Wim Kok, Ruud Lubbers en Frits Bolkestein met hun eensgezindheid te onderstrepen.
Zoals wel vaker in de politiek: schijn bedriegt. In een opiniestuk bijt Bolkestein dinsdag van zich af. Zielig links en de vaderlandse pers (hetzelfde laken een pak, voor de VVD-coryfee) krijgen er van langs. Zijn eigen partij, daar zit je goed, want “wat men ook van de VVD vindt, zij moraliseert niet”.
De staatsman van weleer heeft gelijk. Van moraliseren is bij zijn partij op dit moment geen sprake. Van veel moreel besef helaas evenmin. Daarvan mag het Polenmeldpunt getuigen, onze nationele wond die doorettert dankzij Rutte. Gelukkig kan het liberale pleit worden beslecht op basis van een volgens Bolkestein “objectief waarneembare” waarde: vrijheid. Inderdaad, een helder afgebakend begrip. Meetlint ernaast en ‘rechts’ mag zichzelf van harte feliciteren, terwijl ‘zielig links’ zich uit de voeten maakt.
Het zijn retorische stuiptrekkingen van een politiek die op haar rug ligt, spartelend met haar pootjes. Vooraanstaande vertegenwoordigers ervan blaffen naar elkaar in speeches en in de krant. Tegenstellingen worden opgeklopt in plaats van overbrugt en ondertussen bepaalt een vergrijsde club van om en nabij duizend actieve partijleden de politieke koers.
Dan liever de politiek van een nieuwe generatie, zoals zondag door Sywert van Lienden in Buitenhof gelanceerd. Geen onderling uitgewisselde schouderklopjes en daarna alsnog verzuurd venijn. Niet handelen in het belang van één partij. Wèl op georganiseerde wijze met vijfhonderd man en evenzoveel lidmaatschappen van CDA, PvdA en VVD de koers van die partijen beïnvloeden. Behendig de zwaktes van het systeem bespelen dus, dan ligt de macht voor het oprapen. En die macht, die is niet vies, die smaakt naar verandering.
Door Boy van Dijk