Ga je mee wandelen? Nee, stom. De meeste jonge mensen vinden wandelen een afkeurenswaardige activiteit. Ouderen van boven de dertig, om met Reve te spreken, zijn meestal op eigen kracht al volledig in de beslommeringen van het wandelen in de natuur ingewijd. Tot voor kort had ook ik geen idee van de euforie die het groen aan dertigers en verder leek te kunnen bieden. Alleen het woord al, met zijn drie trage lettergrepen. Anders dan ‘dartelen’, mist ‘wandelen’ [wuan-du-lun] iedere vitaliteit. Het beeld van jokkende vrouwen met stokken dringt zich op. Afgezien van een sporadische kever in het neusgat of geplet slakkenhuis onder de bergschoen – overigens is het dragen van bergschoenen in een land dat befaamd is om haar platheid absoluut mesjogge – is wandelen van een té grote overzichtelijkheid. Eén ervaring heeft mij echter van inzicht doen veranderen. Die wil ik met je delen bij wijze van tip.
De Oostvaardersplassen is een uitgestrekt moerasgebied. Voor een moeras is het niettemin goed bereikbaar met het openbaar vervoer, vanaf NS-station Lelystad. Voor een groot deel is het natuurgebied zelf niet vrij toegankelijk, om de rust en ruimte te waarborgen die de wilde kuddes edelherten, konikpaarden en runderen nodig hebben. Een mogelijkheid om de Oostvaardersplassen toch te bezoeken, is door mee te wandelen met een boswachter. Deze groepswandelingen starten op weekdagen om twee uur ’s middags (in het weekend om twaalf uur en twee uur).
De groepswandeling waar ik aan deelnam, begon in het wilgenbos. Onze boswachter, opvallend timide voor zijn soort, bleek geen natuurlijk leider. Twee vrouwen met stokken en kuifeendenkapsels liepen al snel aan kop, terwijl de boswachter zich niet wist te onttrekken aan de vragen van een te gretige natuurliefhebber en achterop raakte. Eén voor één, want van een groep was nog nauwelijks sprake, betraden we een uitgestrekte vlakte. Hier hernam de boswachter zich. Hij adviseerde ons dringend bij elkaar te blijven want, “we betreden het gebied van de hekrunderen”. En die konden gevaarlijk zijn. Deze ene opmerking joeg de wandelaars dan toch bij elkaar. Het angstaanjagende beeld dat het woord ‘hekrund’ opriep, een beeld van wilde runderen die door hoge hekken breken, deed ons als één lichaam door het reservaat bewegen. Nu had de boswachter ons er ineens goed onder. Zoals een stewardess soms de waarschuwing voor turbulentiegevaar inzet om de passagiers ervan te weerhouden tijdens de vlucht door het vliegtuig te slenteren, en daarmee haar voor de voeten lopen, zo zette de pseudo-assertieve boswachter het hekrund in.
Overigens zag ik later dat het ‘heckrund’ is. Met een c. Naar de gebroeders Heck, die de uitgestorven dieren opnieuw hebben opgekweekt en als oerrunderen in de markt zetten. Maar daar kwam ik pas achter in het documentatiecentrum, op het einde van mijn bijna-natuurervaring.
Dus natuurhaters aller landen: verenigt u in een groepswandeling!
Extra informatie is te verkrijgen via: VVV Almere Stadhuisplein of Tourist Info Lelystad.