Asset 14

If Beale Street Could Talk

Filmtrialoog: If Beale Street Could Talk

Onze redacteuren zagen de nieuwe film van Oscarwinnaar Barry Jenkins (Moonlight), naar het gelijknamige boek van James Baldwin. Het verhaal speelt in de jaren zeventig in Harlem, New York en vertelt over de liefde tussen Tish en Fonny. Na tien minuten vloeiden de eerste tranen al, hoewel niet bij iedereen.

Tommy: Hadden jullie 1. Moonlight gezien en 2. Het boek gelezen?

Eva: 1. Nee (tot mijn groot verdriet) en 2. Nee.

Rosanna: Niet gelezen. En ik had wat trailers door de war gehaald dus verwachtte een hele andere film. Over een meisje dat uitgezet ging worden uit Amerika.

Eva: Oh jee dat is iets anders. Ik ging er vrij blanco in. Tommy had jij al iets gelezen of gezien?

Tommy: Alleen dat het de nieuwe film van Barry Jenkins was! Dat was voor mij genoeg, ik vond Moonlight erg mooi. En de buzz was goed rond deze film. Beetje genegeerd door de Oscars dit weekend, echt een schande.

Rosanna: Oh, ik dacht dat hij er een gewonnen had! Voor een bijrol ofzo?

Tommy: Ja, beste vrouwelijke bijrol, voor Regina King (de moeder van de hoofdrolspeelster).

Rosanna: Zij was ook wel heel goed.

Eva: Jij vond hem dus Oscarwaardig, Tommy?

Tommy: Jazeker. Maar goed, wat zegt dat - Bohemian Rhapsody is blijkbaar ook Oscarwaardig...

Eva: Ook in de bijrollen zaten hele goede acteurs. Ik dacht steeds: oh, die was goed, en is maar heel eventjes in beeld! Ik herkende er twee uit Narcos.

Tommy: Diego Luna! Love him. En ook Ed Skrein zat er heel kort in, puur gecast omdat hij zo'n ontzettende rotkop heeft.

Eva: Wat een rotkop inderdaad. Vreselijk.

Tommy: Sowieso veel bekende (karakter-)acteurs, (ook Bryan Tyree Henry uit Atlanta!) maar de twee hoofdrolspelers kende ik niet. En ik vond ook hen zeer overtuigend.

Eva: Heel overtuigend. Ik smolt ter plekke een beetje.

Tommy: Ik was al na tien minuten aan het huilen!

Ik hoopte de hele film lang op een goed einde. Zo van: dit komt nog goed. Dit is te mooi om kapot te gaan.

Rosanna: Ze hadden een hele fijne vanzelfsprekende liefde. Gewoon samen opgroeien en dan op gegeven moment samen zijn.

Tommy: Dat werd heel mooi ondersteund door de beelden. Je vóelde het gewoon opbloeien. En wanneer Tish zegt dat hij het mooiste mens is dat je ooit hebt gezien, kun je alleen maar 'ja' knikken. Hij wordt zo prachtig in beeld gebracht.

Eva: Ik heb ook een traantje weggepinkt. En meermaals met kippenvel tot op mijn billen gezeten.

Tommy: Die centrale romance moet echt overtuigend zijn voor zo’n film om te werken. Anders ben je niet genoeg betrokken bij wat er gebeurt (dat hij onrechtmatig veroordeeld wordt tot een gevangenisstraf).

Eva: Vreselijk. Ik hoopte de hele film lang op een goed einde. Zo van: dit komt nog goed. Dit is te mooi om kapot te gaan. Maar dan... Man man man.

Rosanna: Hmm, ik heb niet gehuild, terwijl ik dat de laatste tijd eigenlijk bij alle films doe...

Tommy: Misschien ben je dood vanbinnen.

Eva: Oh nee! Vertel! Zijn Tommy en ik zulke weke zielen of ben jij immuun? Of overtuigde het niet?

Rosanna: Eerder al mijn tranen al vergoten misschien… Nee, als ik het vergelijk met Werk ohne Autor, daarbij zat ik drie uur geboeid te kijken (en te janken). Hier vond ik het op momenten een beetje traag.

Eva: Oh, ik heb van anderen ook gehoord dat ze het traag vonden, terwijl voor mij de tijd vloog.

Tommy: Ik vond het juist fijn dat ze de tijd namen, ik was echt ondergedompeld in het sfeerbeeld.

Eva: De vormgeving, met name de kleding, was echt geweldig.

Rosanna: Het zag er prachtig uit. Viel jullie ook die matching outfits op, uit het openingsbeeld? Hij geel met blauw en zij blauw met geel.

Eva: Ja! Als negatieven van elkaar. Heel gestileerd, maar daar houd ik wel van.

Tommy: Sowieso was de film visueel een plaatje. Er zitten zoveel mooie scènes in waar de camera mooi meebeweegt met de karakters, of waar iets achter in het frame uit focus gebeurt, zoals de eerste keer dat ze met elkaar naar bed gaan en je Tish (KiKi Layne) in close-up ziet, terwijl Fonny (Stephan James) zich op de achtergrond uitkleedt.

Eva: Soms waren de close-ups van gezichten wel wat intens, maar omdat de acteurs goed waren ging dat. Verder werd ik vooral meegesleept door het verhaal.

Hartverwarmend, en niet op een slappe manier.

Rosanna: Ik heb genoten van die scène bij hen thuis, als ze het nieuws van de baby brengen. Heerlijk verbaal geweld. En zo fijn dat de familie vierkant achter haar staat.

Tommy: Daar heb ik voor het eerst een traantje gelaten, toen Tish haar ouders en zus vol schaamte vertelde van de baby, en haar zus ferm zegt dat ze haar hoofd niet mag laten hangen. Zo mooi. Je verwacht dat ze haar niet steunen, maar ze staan direct achter haar.

Eva: Dat raakte mij ook. En ook het effect op Tish, zij stelt zich meteen anders op daarna; neemt dat zelfvertrouwen mee als ze later Fonny’s familie moet vertellen dat ze zwanger is.

Tommy: Hartverwarmend, en niet op een slappe manier.

Rosanna: Toch vond ik Tish vrij timide, heel de film eigenlijk. Dan dacht ik 'raise your head sister'.

Tommy: Ja, maar ze was ook een beetje een naïef meisje.

Eva: Soms ergerde ik me daar wel aan, maar ik vond dat dan flauw van mezelf. Ze was ook wel gewoon zo. Als het erop aankwam, wist ze wel wat te zeggen.

Tommy: Mede daarom zou ik 'm graag nog een keer willen zien, de film leent zich daar goed voor. Ook door de verschillende tijdlijnen die non-lineair verteld worden. Ik denk dat weten waar de film eindigt de kijkervaring ten goede kan komen. Dan is dat gesprek met die vriend van Fonny, die twee jaar heeft vastgezeten, echt hartverscheurend. Sowieso een van de beste scènes.

Eva: Ja, heel sterk en aangrijpend. Ik werd er zelfs misselijk van, ook omdat er veel aan de verbeelding wordt overgelaten. Wat er precies gebeurt in die gevangenis weten we niet, maar dat zulke sympathieke personages het zo vreselijk vinden, maakt het angstaanjagend.

Tommy: Dat is zoveel overtuigender dan wanneer je het wel te zien zou krijgen. Nu gaat je fantasie ermee aan de haal. De film werd echt gedragen door zulke, op zichzelf staand zo krachtige scènes. Ook als Fonny aan het beeldhouwen is en de camera heel langzaam om hem heen draait, terwijl hij sigaretten rookt in het licht van zijn kamertje. Kippenvel.

Het was wel een erg volwassen liefde - toen ik 19 was en verliefd, liep ik er wel anders bij.

Eva: Die beeldhouwscène vond ik een beetje overdreven. Dat idee van de kunstenaar die op geheimzinnige wijze iets ziet in wat voor de kijker gewoon een stuk hout is. Misschien demystificeer ik te veel, maar dat voelde ik niet zo.

Tommy: Meestal ben ik daar ook allergisch voor, maar hier geloofde ik hem. Het was ook fijn dat hun liefde zo niet-cynisch gebracht werd. Erg filmisch, maar ik geloofde het.

Eva: Ik geloofde er ook in. Het was wel een erg volwassen liefde (toen ik 19 was en verliefd, liep ik er wel anders bij), maar dat was ook het mooie eraan. Dat het zo vanzelfsprekend was.

Tommy: En het tragische, dat een gebroken systeem ze uit elkaar trekt.

Rosanna: Daar hebben we het nog niet over gehad. Want er zat een boodschap in de film.

Tommy: De link met vandaag de dag vond ik moeiteloos en geloofwaardig, want hoewel ze nergens met de vinger wijzen en zeggen 'en dit gebeurt nog steeds!', was dat wel voelbaar.

Eva: Het was heel maatschappelijk relevant. Omdat die discriminatie zo'n grote rol speelt, voelde ik me wel wat bezwaard dat we hier nu met drie witte mensen over praten.

Tommy: Jenkins legde heel goed de menselijke kant van institutioneel racisme en het falen van het Amerikaanse rechtssysteem bloot.

Rosanna: De film begint al met die uitleg van de auteur, dat ‘Beale Street’ in elke stad ligt.

Tommy: Dat was sterke framing, maar de boodschap werd je niet opgedrongen. Het is een prachtig, menselijk verhaal over iets onmenselijks.

Heel klassiek: een groot verhaal in zo'n klein persoonlijk verhaal gegoten.

Eva: Dat is de kern. Heel klassiek: een groot verhaal in zo'n klein persoonlijk verhaal gegoten. Dat contrast tussen de liefde en het liefdeloze systeem was erg pijnlijk. Moeilijk te verteren dat het echt nog zo is.

Tommy: Vooral omdat in de VS die twee verhalen zo met elkaar verbonden zijn. Je kan geen verhaal over twee zwarte mensen in 1970 vertellen zónder racisme aan te halen. Misschien ook wel niet in 2019. Het was erg bitterzoet: enerzijds hun liefde, zo oprecht en belangrijk, alle relaties. Allemaal opbeurend en levensbevestigend. En aan de andere kant het institutionele racisme en het falen van de staat, wat nog steeds een groot probleem is. Hoe dan ook, iedereen moet deze film gewoon zien.

Eva: Ja. Het was echt een mooie film en hij krijgt van mij vijf sterren! En ik wil alle jurken van Tish. Oh, en ook de muziek was bijzonder mooi!

Rosanna: En een shout-out naar Trish’s zus, voor wat mij betreft het meest badass personage uit deze film.

If Beale Street Could Talk is nu te zien met:

Mail

Redactie

Margriet Osinga is freelance illustrator en woont en werkt in Utrecht. Gewapend met een herkenbaar kleurenpalet maakt ze het liefst illustraties met geometrische composities en grafische patronen. www.margrietosinga.nl

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
Lees meer
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen