Asset 14

Deel je verdriet

Deel je verdriet

Een maand geleden was ik zwanger. Het was een fantastisch geheim. Niemand kon het aan me zien, maar vanbinnen voelde ik alles veranderen. Mijn borsten leken elke dag groter. Ik kon ineens heel goed ruiken, en had ongelooflijk veel zin in karnemelk. Vaak wordt gezegd dat je de eerste drie maanden beter nog niemand kunt vertellen dat je zwanger bent, omdat de kans zo groot is dat het in die periode misgaat. Mijn vriend had daar geen last van. De eerste dag vertelde hij het via Facebook-chat aan zijn beste vriend en later die middag deelde hij het grote nieuws met de groenteman en de opticien.

Zelf hield ik vast aan het advies dat een goede vriendin mij had gegeven: vertel het alleen aan de mensen die je ook zou willen spreken als het misgaat. Eén op de zeven zwangerschappen eindigt in een misgeboorte, meer dan een kwart van alle vrouwen maakt het een keer mee. Toch hield ik geen moment rekening met het feit dat ik daar ook bij kon horen.

Wat ik ook niet wist over een miskraam, is dat het zo’n traag en vaag proces is. Ik dacht altijd dat zoiets zich duidelijk zou aankondigen. Maar de eerste symptomen zijn ook symptomen van een gezonde zwangerschap. Licht bloedverlies, zeurende buikpijn. Het hoort er allemaal bij. Die eerste onzekere dagen word je daarom van alle kanten aangemoedigd om vooral positief te denken. Dus bleef ik vriendinnen vertellen dat ik zwanger was, hoewel de boodschap elke dag iets minder overtuigd klonk. De kramp kwam in golven en deed me dubbelklappen van de pijn. Nog nooit ben ik zo dankbaar geweest voor gemeentebankjes. Waar ik eerst alleen een beetje oud bloed verloor, was het op den duur voortdurend helderrood. Bij de drogist kocht ik een pakje maandverband, en opeens stoorde het me dat niemand kon zien dat ik zwanger was, dat dit niet een normale ongesteldheid was.

Meestal weet je niet precies wanneer je het vruchtje verliest. Sommige verloskundigen adviseren om een zeef in het toilet te hangen als je gaat plassen, zodat je het embryo niet misloopt. Ik vond dat een beetje te ver gaan, en vind dat geloof ik nog steeds, maar soms bekruipt me de ongemakkelijke gedachte dat ik niet weet waar en wanneer ik ‘mijn kind’ (wat je natuurlijk nog helemaal geen kind kan noemen) ben verloren. Was het op de academie toen ik voor mijn les naar de wc ging, in het tankstation onderweg naar een optreden in België, in het huis van een vriendin?

Ik weet alleen dat ik me op een ochtend leeg voelde. Het valt nog het best te vergelijken met wanneer je een ring die je normaal gesproken draagt, bent vergeten om te doen, of wanneer je telefoon niet in je broekzak zit. Ik was zes weken zwanger. Dat lijkt kort, maar je lichaam draait dan al op volle toeren. De baarmoeder rekt zich uit van een leeg ballonnetje tot een kleine peer. Wanneer je een miskraam krijgt, springt dat niet ineens weer terug in de oude vorm. De hormonen zitten nog in je lichaam en je kunt nog weken positief testen. Zelfs een verloskundige kan niet meteen uitsluitsel geven omdat er door al het bloed in je baarmoeder geen goede echo kan worden gemaakt. Toch zei dat lege gevoel mij genoeg.

Hoe vertel je dat je niet meer zwanger bent, is dat überhaupt iets om met je omgeving te delen? Gemiddeld zie ik elke twee maanden een aankondiging van een zwangerschap op Facebook. Meestal is het een foto van het ongeboren kind, de 13-weken-echo. Tegen die tijd bevind je je in veiliger vaarwater - de meeste miskramen gebeuren tussen week 4 en 12. Als er in een jaar 6 kinderen worden geboren in mijn virtuele vriendenkring, dan betekent dat ook dat het één keer is misgegaan. Toch wordt een miskraam, anders dan verdriet om overleden ouders of ontslag, niet op de sociale media gedeeld. Is het ‘not done’ of gewoon te pijnlijk?

De mensen die ik over mijn miskraam kon vertellen waren al snel op, ik had het nieuws van mijn zwangerschap immers niet aan de grote klok gehangen. Gelukkig waren daar de mensen aan wie mijn vriend het had verteld. Want mijn verhalen waren nog lang niet op. Ik merkte dat het me hielp om er met mensen over te praten, en het leek wel of ik ook niet anders kon. Wanneer je lijf nog vol zwangerschapshormonen zit, kun je je emoties moeilijk controleren. Wanneer ik in de supermarkt langs het Zwitsal-schap liep, sprongen de tranen in mijn ogen en voor ik het wist stond ik bij een wildvreemde uit te huilen.

Keer op keer verbaasde het me dat er zoveel mensen zijn die iets soortgelijks hebben meegemaakt. Iedereen die ik het vertelde, kende wel iemand die een miskraam had gehad, en dat troostte. Ineens voelde ik me veel minder alleen.

Twee weken later maakte de verloskundige een echo en werd mijn miskraam eindelijk concreet. De baarmoeder was mooi schoon, zei ze opgewekt. Niets verraadde dat er kort geleden nog een foetus in had gegroeid. Ik vroeg of ik de foto mee naar huis mocht nemen. Op sociale media delen we vooral positieve gebeurtenissen en een miskraam is geen feestje, maar waarom er zo’n taboe op lijkt te rusten snap ik niet. Het komt zo vaak voor dat wordt geadviseerd om de zwangerschap de eerste drie maanden geheim te houden. Het nieuws zou te pijnlijk zijn. Maar als dat verdriet voor zoveel vrouwen herkenbaar is, dan is dat toch juist iets om te delen?

Ik had weinig mensen over mijn zwangerschap verteld en toen het misging, voelde het alsof ik ook dit allesoverheersende verdriet voor mijzelf moest houden. Eindeloos scrolde ik door forums van sites als 24baby.nl op zoek naar steun en advies. Ik wou dat ik toen had geweten wat ik later leerde, namelijk dat het niet aan mij lag, dat het vaak voorkomt en dat je - hoe pril het ook was - best heel verdrietig mag zijn. Toen ik mensen over mijn miskraam vertelde, leek het of er een geheim genootschap opstond, een verbond van vrouwen die mij konden troosten omdat ze begrepen waar ik doorheen ging. Vrouwen die ik kende, maar ook wildvreemden in de supermarkt en de vrouw van de groenteman. Dat maakte het niet gemakkelijker, maar wel veel minder eenzaam. Daarom heb ik dit artikel geschreven, omdat je moet weten dat we er zijn en dat je dit verdriet nooit alleen hoeft te dragen.

Mail

Maartje Smits Maartje Smits is schrijvend detective en imker. In 2015 verscheen haar dichtbundel Als je een meisje bent bij uitgeverij De Harmonie.

We willen je iets vertellen. Hard//hoofd is al bijna tien jaar een vrijhaven voor jonge en experimentele kunst, journalistiek en literatuur. Een walhalla voor hemelbestormers en constructieve twijfelaars, een speeltuin voor talentvolle dromers en ontheemde jonge honden. Elke dag verschijnen op onze site eigenzinnige artikelen, verhalen, poëzie, kunst, fotografie en illustraties van onze jonge makers. Én onze site is helemaal gratis.

Hoe graag we ook zouden willen; zonder jou kunnen we dit niet blijven doen. We hebben namelijk te weinig inkomsten om dit vol te houden. Met jouw hulp kunnen we de journalistiek, kunst en literatuur van de toekomst mogelijk blijven maken, en zelfs versterken.

Als je ons steunt, dan maken wij jou meteen kunstverzamelaar door je speciaal geselecteerde kunstwerken toe te sturen. Verzamel kunst en help je favoriete tijdschrift het volgende decennium door. We zullen je eeuwig dankbaar zijn. Draag Hard//hoofd een warm hart toe.

Word kunstverzamelaar
het laatste
10 jaar HH

10 jaar HH

Hard//hoofd is een vrije ruimte voor verbeelding en verhalen. Een niet-commercieel platform waar talent online en offline de ruimte krijgt om te experimenteren en zich te ontwikkelen. Het bestaan van zo’n plek is niet vanzelfsprekend. Sluit je daarom bij ons aan. We zijn bewust gratis toegankelijk en advertentievrij. Wij geloven dat nieuwe makers vooral een... Lees meer

Tip: Kijk slechte televisie

Kijk slechte televisie

'Ik heb afleveringen van The Real Housewives waar Shakespeares beste stukken niet aan kunnen tippen.' Lees meer

 Kamikazeplastics

Kamikazeplastics

Immuuncellen die de minuscule deeltjes onschadelijk proberen te maken, bekopen dat vervolgens met hun eigen leven. Lees meer

Alles vijf sterren: DEZE SERIE IS GEWOON ZO GOED

Het voert te ver om het hele verhaal uit te leggen

Deze week worden we blij van stekjes, een queer Lees meer

Over wulken en burgemeesters 2

Over wulken en burgemeesters

'Een huis is een constructie, maar een huis is ook een gevoel dat gedeeld wordt. Er blijven sporen achter wanneer bewoners sterven. Een huis verandert terwijl het blijft staan.' Lees meer

We laten ons niet sussen 1

We laten ons niet sussen

Twee weken geleden onthaalden politici en de media 2500 protesterende boeren met open armen op het Malieveld. De 35.000 klimaatstakers en de bezorgde burgers van Extinction Rebellion konden rekenen op een stuk minder steun. Wat is er nodig om de urgentie van de klimaatcrisis echt te laten voelen?, vraagt Jarmo Berkhout zich af. De legers... Lees meer

Tip: Leer een ambacht

Leer een ambacht

Nora van Arkel ging spontaan een dag in de leer bij een Berlijnse Meisterbacker. Daar leerde ze minder te denken en meer te doen. Een tip om eens te vragen of iemand je een ambacht wil leren. Lees meer

 Staakt-het-boeren

Staakt-het-boeren

Duizenden boeren toogden naar het Malieveld met hooivork en tractor. Lees meer

Column: September Blues

September Blues

De maand september is weer voorbij en dat betekent voor Trudy afscheid nemen en opnieuw beginnen. Van haar zomerhuisje op het platteland keert ze terug naar het leven in de stad. Lees meer

Filmtrialoog: Manta Ray

Manta Ray

Redacteuren Eva van den Boogaard, Mat Hoogenboom en Oscar Spaans bezochten de bioscoop om het speelfilmdebuut van de Thaise regisseur Phuttiphong Aroonpheng te zien. Het werd een magische ervaring: Manta Ray bleek een even eenvoudige als betoverende vertelling over een voor dood achtergelaten man die door een visser uit de mangrove wordt gered. Mat: Wat... Lees meer

Hard//talk: Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

Bij gelijke geschiktheid tellen kwaliteit en capaciteit net zo goed

De wereld staat in brand en dat mag niet onbeschreven blijven. In tegenstelling tot Ella Kuijpers ziet Gatool Katawazi er wél het belang van in om voorkeur te geven aan de sollicitant die de diversiteit binnen een organisatie versterkt. Afgelopen zomer schreef Ella Kuijpers een Hard//talk waarin zij pleit tegen positieve discriminatie in sollicitatieprocedures. Juist... Lees meer

Inclusiviteit

Echte inclusiviteit is nog ver weg

Het debat over diversiteit en inclusiviteit in de culturele sector gaat niet ver genoeg. Lees meer

Tip: Geef het voordeel van de twijfel

Geef het voordeel van de twijfel

Redacteur Else Boer schippert tussen cynisme en naïviteit. 'Om naïviteit te vermijden, besloot ik dat cynisme een adequate reactie op de wereld was. Maar het continu bevragen van mensen en hun beweegredenen is vermoeiend.' Lees meer

Alles vijf sterren: 14

Geen douche, geen geloof, geen adem

Deze week worden we blij van een zeiltripje naar het Markermeer, een serie over verkeerd geplaatste bewijslast, en een dansvoorstelling van Arnhemse meisjes. Lees meer

Hard//talk: Greta Thunbergs requiem voor een droom

Greta Thunbergs requiem voor een droom

Thunberg deinst er niet voor terug een onderdeel te worden van haar eigen verhaal. Lees meer

Automatische concepten 26

Over de column (niets dan goeds?)

Iduna schrijft al jaren columns voor Hard//hoofd en vraagt zich af: hoe komt het toch dat ze ergens alsnog verwarde gevoelens heeft bij het fenomeen 'column'? Een overpeinzing die terugvoert naar Iduna's jaren op de universiteit en de twijfel over de plek die ze in mag nemen in de wereld. Lees meer

Het verlies van succes 2

Het verlies van succes

In een tijd waarin het steeds noodzakelijker lijkt te worden om prestaties te etaleren, denkt Mare Groen na over het systeem achter onze opvattingen aangaande succes dan wel mislukking. Ik lig nog steeds op bed en ben de hele dag niet buiten geweest. Het is 20.00 uur. Ik heb afgesproken om naar de film te... Lees meer

Tip: Durf hardop te dromen

Durf hardop te dromen

Rose Doolan vertrok jaren geleden naar San Francisco, met wilde plannen en weinig budget. Lees meer

 De blinddoek komt af

De blinddoek komt af

Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen. Lees meer

Column: Mammie

Mammie

'Arme mammie, sorry mammie!', hoort Trudy in de wachtkamer van het ziekenhuis. De irritatie die dit oproept komt vanuit een nooit gedichte kloof in het verleden. En dat heeft alles met het woord 'mammie' te maken. Lees meer

De geruchten zijn waar. Lees Hard//hoofd nu ook op papier!

Bestel op tijd je eigen exemplaar van de eerste editie, met als thema: ‘Ik’. We hebben drie covers ontworpen. Kies je favoriet.

Bestellen