‘Vrijdag lunchen?’ mailde ik een vriendin die ik lang niet gesproken had. ‘Vrijdag is de laatste dag van Tom,’ mailde zij terug. Tom, haar broer, was al een tijdje ongeneeslijk ziek. Over vijf dagen had hij zijn dood besteld, compleet met oesters en champagne. Ook bij vriendin V. was voorlopig geen tijd voor gezelligheid. Gevraagd naar de uitslag van de MRI-scan bij haar man: foute boel. Hooguit drie maanden te leven.
Zestigers mogen dan de naam hebben van een blij en verwend volkje - de dood waart onder hen triomfantelijk rond. Met als gevolg een schrikreactie bij degenen die zich nog gezond wanen. Als bezetenen storten zij zich op het grote genieten. Iedere dag kan de laatste zijn, dus kom uit je stoel en lééf!
Sommigen kopen een e-bike waarmee zij, heuveltje-op, heuveltje-af, alle B&B’s aandoen die ons landje rijk is. Anderen spoeden zich met een NS-voordeelpas van de ene stad naar de andere, gewapend met kortingsbonnen voor rondvaart of siertuin, inclusief muntthee met appelgebak. Maar verreweg de meesten pakken driejaarlijks hun koffer om in landen waar zij niets te zoeken hebben een kameel te bestijgen of gnoes te beloeren. Vermoedelijk denken zij dat hen, wanneer zij dit alles links laten liggen, aan het eind van hun leven een sterfbed wacht vol spijt, wroeging en bitterheid.
Na terugkeer pakken zij hun bucketlist en strepen lachend weer een land door. Op naar het volgende!
Is het de kift, dat ik zo praat? Zou kunnen, maar dat niet alleen. Ik geloof niet zo in die rusteloze queeste van mijn grijze medemens. Wat hoopt hij te vinden? En waarom dáár?
Ik denk aan wijlen mijn oom Jo. Oom Jo was de braafste mens die de schepping ooit heeft voortgebracht. Hij was getrouwd met tante Pien, die het kleine beetje karakter dat hij had er al in hun verlovingstijd uitramde. Roken was Jo’s enige zonde. Dat deed hij dan ook of zijn leven ervan afhing. Thuis was hij een Pietje Precies die al in paniek raakte van een scheef liggend kleedje of een bij het stofzuigen (zijn taak!) over het hoofd geziene pluis.
Eén keer in zijn leven lonkte het avontuur: zijn baas stuurde hem naar een congres in Amerika. Jo vloog naar New York en verbleef er vijf nachten, zonder Pien, in een hotel in Manhattan.
En wat deed hij?
Hij bleef binnen.
Hij was verleerd hoe het moest, leven.
Zoals oom Jo moeten er velen zijn. Duizenden, honderdduizenden zestigers die het óf verleerd zijn, óf er geen aanleg voor hebben. Al gingen ze naar de maan - het zou hun leven niet verrijken.
Reizen is één ding, maar zonder levenskunst kun je beter een goed boek pakken.
Trudy Kunz werd in de jaren tachtig en negentig bekend door haar werk voor Libelle en Marie Claire. Voor Plus Magazine was zij bijna vijftien jaar columniste. Zij publiceerde meerdere interviewbundels en in 2013 verscheen haar eerste roman, Kroniek van een bange liefde. Als pensionado zonder pensioen verdeelt zij haar tijd, net als daarvoor, tussen schrijven, schilderen en ander (on)nuttigs.
Reinout Dijkstra is illustrator uit Zwolle. Hij maakt tekeningen, schilderingen, foto's en soms ook nog een klein tekstje. Zijn werk is geaard in zijn eigen ervaringen, hij geniet van dingen als lichtval, kleur en is niet vies van een grapje.