Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen delen leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week vijf sterren uit. In het kader van de Werelddag van de Persvrijheid (3 mei 2019) geeft Hard//hoofd deze week antwoord op de vraag: 'Welke journalist maakt je blij?'
Leugendetectors: 10.000 luchtballonnen doorprikken
✩✩✩✩✩
Mathijs Hoogenboom
'De codes en algoritmes achter zogeheten deepfake-video's worden met de dag geavanceerder. Ze hebben iets schattigs en beangstigends tegelijk: filmpjes van wereldleiders die de meest waanzinnige (of gevaarlijke) dingen zeggen. Één wereldleider figureert verrassend weinig in de filmpjes die de ontwikkelaars van die programma's verspreiden om hun voortgang aan de wereld te tonen.
Met zijn bizarre en aantoonbaar onjuiste uitspraken loopt de demagoog Donald Trump op zijn eigen manier voor de moderne tijd uit. Aan hem valt geen eer te behalen voor wie wil laten zien dat computers ons de afgrijselijkste dingen kunnen laten zeggen. De mens Trump is daar vooralsnog veel beter in. Hoeveel beter? Vorige week tikte hij zijn tienduizendste confirmed lie aan, volgens een team van The Washington Post dat sinds zijn inauguratie in 2017 elke uitspraak van Trump onder de loep neemt. Het is een schoolvoorbeeld van hoe vrije journalisten de politiek elke dag weer ter verantwoording proberen te roepen en het geeft mij - hoe triest het nieuws tegelijk ook is - vertrouwen in het belang en goede werk van de journalist.
Sander Donkers dacht er woensdag in de Volkskrant trouwens anders over: leugendetectortje spelen is leuk, maar gaat geen enkele Amerikaanse kiezer overtuigen, integendeel. Ja, en dan ben ik het weer met hém eens.
Journalisten die het werk van journalisten van kritiek voorzien, ook dat is persvrijheid. Ik kan mijn geluk niet op.'
Tom-Jan Meeus: rondhangen op het Binnenhof
✩✩✩✩✩
Daan Steinebach
'Stiekem ben ik heel erg gehecht aan het beeld van de journalist in een lange, beige regenjas met een blocnoteje. Juist in een tijd dat veel journalisten onder hoge werkdruk staan zijn de politieke columns van Tom-Jan Meeus in NRC Handelsblad een rots in de branding. Zijn methode, even simpel als effectief, heeft hij zelf wel eens omschreven als 'rondhangen.' In die regenjas (hoop ik). Met dat rondhangen en een telefoon vol telefoonnummers en sms'jes weet hij vaak als een van de beste wat er gaande is onder de kaasstolp van het Binnenhof. Niet de spin, maar het verhaal erachter: onhandiger, kleiner en menselijker dan de mediawerkelijkheid. Voor een deur gaan staan om te wachten op een quote? 'Je kunt ze gewoon vragen je te whatsappen wanneer ze klaar zijn.' Nee, niet spannend, maar zo belangrijk.'
Ahmet Altan zal de wereld nooit meer zien
✩✩✩✩✩
Lotte Akkerman
'De wegen van Recep Tayyip Erdoğan zijn ondoorgrondelijk, daar zijn we het hopelijk over eens. De Turkse romancier en journalist Ahmet Altan ondervindt het aan den lijve: in de nasleep van de Turkse "coup" in de zomer van 2016 werden hij en zijn broer opgepakt. In eerste instantie werden ze verdacht van het verspreiden van verborgen boodschappen ter ondersteuning van de coupplegers. Tijdens Altans proces wisselde de aanklacht echter even regelmatig als een gemiddelde weersvoorspelling, er was geen peil op te trekken. Inmiddels is Mehmet Altan vrij, maar zit Ahmet Altan al bijna drie jaar vast en de vooruitzichten zijn slecht, hij is veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf en het hoger beroep in zijn zaak werd vorig jaar door de rechter afgewezen. Drieëntwintig van de vierentwintig uren per dag brengt hij door in eenzame opsluiting. Waar hij de kracht vandaan heeft gehaald, ik weet het niet, maar hij weigert zich neer te leggen bij zijn lot. In Ik zal de wereld nooit meer zien zijn de Altans aantekeningen gebundeld, een verzameling losse velletjes door hem met de hand beschreven, een voor een door zijn advocaten naar buiten gesmokkeld tussen ander papierwerk. Altan schrijf niet alleen over zijn land en zijn proces, maar ook over wat het met een mens doet om beroofd te worden van concepten als vrijheid en tijd. Zijn woorden laten je verslagen én verwonderd achter: dat een rechtsgang zó gecorrumpeerd kan zijn en dat een slachtoffer daarvan zó vrij van wrok kan schrijven, daar maak ik een diepe buiging voor.'
Beeld: Jennifer Hubacher via Pexels.
