Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'Wat maakt je blij?'
Bellini: Zon, strand en het eeuwige leven
✩✩✩✩✩
Emma Stomp
'Het einde van augustus naderde, dus lagen een vriendin en ik onze bikini’s te bakken naast het Scheepvaartmuseum, waar ongeveer heel Amsterdam zich had verzameld. Mijn vriendin was op het briljante idee gekomen om Bellini mee te nemen. Nou ben ik altijd al dol geweest op alcoholische versnaperingen met bubbels en suiker, maar dit drankje was voor mij een nieuw hoogtepunt. Bellini is namelijk prosecco maar dan beter. Het is vernoemd naar een Italiaanse schilder, dus dan weet je al dat het goed is. Het is oranje (of roze als je maar aangeschoten genoeg bent) en smaakt naar perzik. En naar feestjes, zon, villa’s met zwembad, palmbomen, driehoeksverhoudingen, The Great Gatsby, Vicky Christina Barcelona, het eeuwige leven en Italië. Ik denk dat ik mijn hele voorraadkast vol ga stouwen met flessen Bellini. Dan blijft het voor altijd zomer.'
The Dark Crystal: Cult nostalgie
✩✩✩✩✩
Mathijs Hoogenboom
'Bijna veertig jaar nadat vader Jim Henson zijn befaamde cultfilm The Dark Crystal regisseerde, is dochter Lisa een van de producenten van de prequelserie The Dark Crystal: Age of Resistance, sinds vorige week op Netflix te bewonderen. Toegegeven, mijn eerste reactie was: hou toch op met het oprakelen van oude successen! Maar gut, wat is deze serie een feest voor mijn nostalgische hartkamer. De productie is niet over één nacht ijs gegaan: de poppen zijn zo goed bestuurd dat de onoplettende kijker (moi) aanvankelijk denkt dat ze ze uit een of ander CGI-blik hebben getrokken, maar nee hoor. Voor wie de soms ietwat knullige dialoog negeert en in is voor flink wat Skeksis-close-ups waar je haren van overeind gaan staan, is Age of Resistance een welkom ticket voor een weekendje nostalgisch ronddwalen in Thra. Met drie zonnen kom je zeker mooi gebruind terug.'
El Tarangu: Opgestaan uit de dood
✩✩✩✩✩
Lara Maassen
'Toen duidelijk werd hoeveel tijd ik deze week in de trein zou doorbrengen, raadde iemand mij de podcast El Tarangu aan. De podcast, gemaakt door het succesvolle Vlaams-Nederlandse audiocollectief SCHIK, gaat over de wielerheld José Manuel Fuente (bijnaam: ‘El Tarangu’). Die overleed in 1996. Of zo lijkt het, tenminste, want zeven jaar later krijgt collega-wielerkoning Lucien Van Impe een telefoontje. Of hij samen met Fuente mosselen wil gaan eten. Van Impe gaat op de uitnodiging in en zit de hele avond met zijn vrouw tegenover 'El Tarangu’, maar de hamvraag blijft onbesproken: Jij was toch dood?
Ik heb helemaal niks met wielrennen en helden uit de Tour de France, maar in een paar treinreizen bingde ik de serie in één keer uit. Want de vragen die achter het fietsverhaal schuilen, zijn veel interessanter. Hoe kun je iemand geloven die liegt? Hoe fake je je eigen dood? En waar ligt de grens tussen een verzinsel vertellen op een feestje, en jezelf een identiteit aanmeten waar je niet meer onder uit komt?'
Beeld: Jean Baptiste Simon, wijnglas (1859), via Rijksstudio.
