Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'Wat maakt je blij?'
Urlaub: onthaasten gone wrong
✩✩✩✩✩
Julia de Dreu
'Daar zit ik dan, in het huis van mijn ouders in Zeeland, in zelfopgelegd isolement, te proberen zo goed mogelijk te onthaasten.
Ik moet denken aan Urlaub, de nieuwe voorstelling van het Rotterdamse theatercollectief Urland. Specifiek de woorden ‘Back to nature, motherfuckers, let the mindfulness begin’ herhalen zich in mijn hoofd. De personages in Urlands ‘italo-disco-recreatiehorror’ gaan namelijk ook back to nature, en wel naar een afgelegen huisje in de sneeuw, om te ontsnappen aan de hyperactieve samenleving. Door alle prikkels radicaal uit hun leven te weren, denken zij hun millennialproblemen van zich af te kunnen schudden.
Het blijkt een vergissing.
De onheilspellende soundscape, de vervreemdende manier van communiceren (de personages playbacken een soapserie-achtige taal), maar vooral de aanwezigheid van een bijl (‘om hout mee te klieven’): je weet dat deze trip alles behalve healing gaat zijn. Je weet alleen nog niet hoe, en wanneer, het mis zal gaan. Uiteindelijk gebeurt het dan toch nog op een manier die je niet zag aankomen. In de daarop volgende scènes wordt het decor afgebroken en staat alleen de voordeur, la porta metaforica, overeind. Het vakantiehuisje heeft plaatsgemaakt voor ‘het niets’, waar gefilosofeerd wordt over het nihilisme van oervader Nietzsche.
Urlaub is een inspirerende samenkomst van thrillertheater, bevlogen maatschappijkritisch engagement, en cynische zelfspot. Bovendien is de link naar je eigen leven en bijbehorende millennialproblematiek makkelijk gelegd, bijvoorbeeld wanneer de stilte zich aan je opdringt in Zeeland.
Urlaub speelt nog in Tilburg, Amsterdam, Den Haag en Rotterdam.'
FOAM: Tyler Mitchell
✩✩✩✩✩
Sarah van Binsbergen
'Zo gaat het meestal: je weet pas dat je iets nog nooit hebt gezien op het moment dat je het ziet. De beroemde woorden van Joni Mitchell, maar dan omgekeerd, zeg maar. Zo voelde ik me in ieder geval afgelopen weekend in FOAM Fotografiemuseum in Amsterdam, oog in oog met het prachtige werk van een naamgenoot van Joni: fotograaf Tyler Mitchell.
Mitchell, pas 24 jaar oud, werd wereldberoemd dankzij de coverfoto voor de Amerikaanse Vogue die hij schoot van Beyoncé. De foto's in I can make you feel good stralen een zelfde soort ingetogen, ontspannen zorgeloosheid uit als die covershoot. Mitchell wilde een wereld oproepen die hij kende van de foto’s van fotografen als Ryan McGinley, van mooie, jonge mensen die door de natuur hollen en een soort utopische vrijheid beleven. De modellen op zijn foto’s liggen in het park, picknicken, dartelen rond in een wereld vol zachte snoepkleuren. Maar er is een verschil met de foto’s van McGinley en eigenlijk alle foto’s die je ooit in dit genre hebt gezien: de modellen op Mitchells foto’s zijn zwart.
Het hoogtepunt van de expositie is een video die op het plafond van een van de zalen wordt geprojecteerd, van een groep jongens, een jaar of zestien, die de meest onschuldige dingen doen: ze spelen tikkertje, zitten op de schommel, of fietsen door hun buurt, handen van het stuur, ogen dicht. Ze doen niet overdreven uitbundig, glimlachen amper, en toch komt hun kinderlijke plezier als een mokerslag binnen. Misschien is dat wel wat de foto’s zo bijzonder maakt: de modellen hoeven niemand te overtuigen van hoe vrij ze zijn, ze zijn er, voor zichzelf.
Tyler Mitchell: I Can Make You Feel Good is nog tot 5 juni te zien bij FOAM Fotografiemuseum Amsterdam.'