Wat moet je echt doen, lezen, beluisteren of zien? Om je te helpen geven leden van de Hard//hoofd-redactie iedere week antwoord op één simpele vraag: 'wat maakt je blij?'.
A brief history of: Geschiedenisles voor muziekbarbaren
✩✩✩✩✩
Ella Kuijpers
'Ook al denk ik dat ik niet de enige was, schaamde ik me toen ik tijdens het concert van The War On Drugs niet alle nummers kende. Die nummers kwamen van de, voor mij onbekende, eerste vier albums.
Ondanks het feit dat de laatste twee albums pas grote hits zijn geworden, kan ik mezelf zo helaas geen echte fan noemen. Gelukkig biedt Pitchfork hulp aan dit soort muziekbarbaren. Ze maken The Simpsons-achtige video’s over de geschiedenis van muziek. Schijnbaar een vrij nieuwe aanwinst voor de muziekwebsite, aangezien de eerste video afgelopen juni is gepubliceerd.
De laatste aanwinst in A brief history of is een korte geschiedenis van Radiohead. Alle albums passeren de revue, woordgrappen zijn present en het filmpje blijkt zelf ook nog een verhaaltje te zijn. Nu hoop ik dat Pitchfork mij nog iets gaat leren over de turbulente liefdesperikelen van Fleetwood Mac en de ontstaansgeschiedenis van Kanye. En natuurlijk de nodige kennis over The War on Drugs levert.'
The New Colossus: Stomp een nazi
✩✩✩✩✩
Tommy de Bruijn
'Dat ‘mag je een nazi een stomp verkopen' ooit een daadwerkelijk discussiepunt is geworden, verbaast me. Lijkt me toch één van de makkelijkste vragen om met een JAWOHL te beantwoorden. Nazi’s zijn de ultieme slechteriken, of het nou in boeken, films of de echte wereld is.
Zelf ben ik niet zo van daadwerkelijk fysiek geweld, dus ik zoek mijn heil (no pun intended) liever in het digitale rijk. In de alternatieve geschiedenis van Wolfenstein II: The New Colossus, een videogame van ontwikkelaar MachineGames, hebben de Nazi’s de oorlog gewonnen. Het spel speelt zich af in de jaren '60 en ook de Verenigde Staten zijn gecapituleerd. Manhattan is een nucleaire puinzooi en op televisie kijkt men naar spelshows als ‘German, Or Else!’, waar het Amerikaanse volk onder dwang Duits als nieuwe voertaal aangeleerd krijgt.
Waar veel videogames al moeite hebben met het vertellen van een simpel narratief zonder te overdreven stemmingswisselingen, vertelt The New Colossus een verhaal dat alle kanten op schiet qua toon. Echt gevoeld menselijk drama wordt afgewisseld met inktzwarte humor en oprecht verontrustende beelden. Denk Inglourious Basterds, met een flinke scheut The Man in the High Castle en een vleugje Twilight Zone. Er zitten dingen in dit spel die ik letterlijk nog nooit eerder in games heb gezien, en de moed waarmee de ontwikkelaar onderwerpen durft aan te snijden die in de meeste piew-piew schietspellen nog niet eens de subtext binnensluipen is bewonderenswaardig. Dus kijk nog een keertje met knarsende tanden naar Trump-over-Charlottesville en schiet vervolgens heel therapeutisch honderden nazi’s (digitaal!) overhoop.'
Ester Naomi Perquin: Helder en tederzacht
✩✩✩✩✩
Iduna Paalman
'Ik maakte een Twitteraccount aan en gebruikte het jaren niet. Ik gebruik het nog steeds niet vaak, maar er is een overtuigende reden waarom ik toch af en toe de app open: Ester Naomi Perquin. Laat duidelijk zijn dat ik in de eerste plaats dol ben op haar poëzie, en als Dichter des Vaderlands slaat ze vaak de spijker net zo helder als tederzacht op zijn plek. Lees bijvoorbeeld haar gedicht over (de dood van) Dick Bruna en dat over Anne Faber, waarna je even – ik weet het zeker – niets weet uit te brengen.
In de tweede plaats ben ik dol op haar tweets. Ze zijn vaak scherp en ontroerend, maar vooral gewoon heel grappig. Want hee, als iemand doodernstig vraagt of De Nacht van de Poëzie vooral uit poëzie bestaat, en je antwoordt: 'Goedemorgen Wim, het heet natuurlijk wel ‘De Nacht van de Poëzie’, maar het programma bestaat eigenlijk uit een race met monstertrucks, diverse hondenshows en drie boeiende lezingen over de invloed van kaneel op de spijsvertering' – ja, dan lig ik dus echt drie dagen naast mijn stoel van het grinniken. Voor de rest van de Perquin-parels: ga haar volgen!'